Το προηγούμενο σημείωμα δημοσιεύτηκε εδώ στις 9 Μαΐου 2010. Αφορούσε το πάνδημο έγκλημα της Μαρφίν που κατά τραγική ειρωνεία ήταν και το μοναδικό συναπτό αποτέλεσμα της "μεγάλης διαδήλωσης" της 5 Μαΐου 2010. Οι επιτελείς των πολιτικών οργανώσεων έχουν το θράσος να κομπάζουν ακόμα για την διαδήλωση που οργάνωσαν. Τις τεράστιες πολιτικές τους ευθύνες για το έγκλημα (νομίζουν ότι) τις σκέπασαν με υποκριτικές τους δηλώσεις για την δήθεν θλίψη τους για τον φόνο και ρίχνοντας το ανάθεμα σε κάποιους "άγνωστους" εγκληματίες που "βρέθηκαν" μέσα στις τάξεις τους και τάχα δεν μπορούν να "αμαυρώσουν" τους αγώνες των οποίων ηγούνται αυτοί οι ανεκδιήγητοι στρατηγοί της συμφοράς.
Με άλλα λόγια, αυτά που λέγανε οι επιτελείς του κυβερνητικού υποσυστήματος και τα παπαγαλάκια τους, για το δικό τους πολιτικό έγκλημα που ξεσήκωσε την Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 2008 τα λένε τον Μάη του 2010 με μεγαλύτερο θράσος οι επιτελείς και τα παπαγαλάκια του υποσυστήματος της Αριστεράς. Για να σκεπάσουν ένα διπλό πολιτικό έγκλημα, πέρα από την τεράστια ηθική σημασία που είχε ο φόνος αυτός καθ' εαυτός. Διπλό γιατί καθυστερεί επικίνδυνα την συνειδητοποίηση της κοινωνικής βάσης, από την μια μεριά ξεφτιλίζοντας την έννοια του οργανωμένου αγώνα και από την άλλη μεριά δίνοντας την άνεση στο φασιστικό κκε να παρουσιάζει τις στρατιωτικές παρελάσεις του παμε σαν περιφρούρηση.
Πέρασαν σχεδόν δύο μήνες από την "μεγάλη" διαδήλωση. Πόσο προχώρησε η συνειδητοποίηση της κοινωνίας για την σημερινή κατάσταση; Πόσο αποκαλύφθηκε στα μάτια του κόσμου η διάλυση του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος; Πόσο φωτίστηκαν οι δυνατότητες της κοινωνίας να αποφύγει τον γκρεμό στον οποίο οδηγείται; Πόσα από τα καυτά ερωτήματα που απασχολούν την κοινωνία, μπήκαν σε συζήτηση; Πόσο διευκρινίστηκε το ζήτημα της επαναστατικής πολιτικής και το θέμα της μορφής οργάνωσης που θα την προωθήσει;
Απάντηση: τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε. Τα στοιχεία της σημερινής στατικής και δυναμικής πραγματικότητας είναι αδιάψευστα αλλά ο πολιτικός λόγος που εκπέμπουν οι χρεοκοπημένοι επιτελείς της Αριστεράς και οι επιστρατευμένοι ακαδημαϊκοί της είναι θεωρητικά γελοίος και πρακτικά εκτός τόπου και χρόνου. Την ουσία της κρίσης του κοινωνικού συστήματος την έχουν σκεπάσει με έναν τεράστιο όγκο (εκτός τόπου και χρόνου) αλαζονικής ακαδημαϊκής φλυαρίας. Την προοπτική της Αριστεράς την έχουν υποσκάψει με την προβολή της άθλιας παραποίησης της έννοιας της ενότητας και μια γελοία παραφθορά της έννοιας της ορθοδοξίας. Την οργάνωση της Αριστεράς την έχουν ταυτίσει με μια σειρά κατάπτυστων μυστικών συμφωνιών και αντιδραστικών συμβιβασμών σε επίπεδο επιτελείων.
Τι μπορεί λοιπόν να περιμένει η κοινωνία από αυτή την σαπίλα των επιτελών της Αριστεράς που παριστάνουν τους καθοδηγητές, τους οργανωτές και τους προστάτες της κοινωνίας; Τίποτα άλλο από μια ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή. Αυτοί όχι μόνο δεν είναι τίποτα από αυτά που παριστάνουν αλλά το μόνο τους όραμα είναι μια θέση στο αυτοκρατορικό εξουσιαστικό σύστημα που προωθείται σ' ολόκληρο τον κόσμο. Όχι μόνο είναι άχρηστοι για την κοινωνία αλλά της έχουν επιβληθεί χάρη στην μοναδική ικανότητά τους στην ψευτιά, στην υποκρισία και στην περιχαράκωση έναντι οποιασδήποτε ιδεολογικής κριτικής και αντιπαράθεσης. Αυτοί οι εμπνευστές του σύγχρονου σκοταδισμού, έρχονται σε επαφή με την Κοινωνική Βάση όχι για να την "αφουγκραστούν" όπως έχουν το θράσος να ισχυρίζονται αλλά για να της φυτέψουν την ιδέα ότι το μέλλον της κοινωνίας και της Αριστεράς περνάει από τα βρώμικα χέρια τους και τα διαταραγμένα μυαλά τους.
Ότι και να πει κανείς για την άθλια στάση των επιτελών της Αριστεράς σε επιμέρους ζητήματα είναι σχεδόν έπαινος μπροστά στο συνολικό βάθος της αθλιότητας τους που δεν χωράει στα λόγια ενός ανθρώπου. Την αθλιότητα της Αριστεράς των επιτελείων θα την σαρώσει ένα κοινωνικό κίνημα· το οποίο όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Η έλλειψη μιας ορατής προοπτικής είναι που κάνει ένα πλήθος ανθρώπων που ζουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ιεραρχίας (και πρέπει να το τονίσω: και μέσα στα επιτελεία επίσης) να σιωπά μπροστά σε μια χούφτα μανιακών για εξουσία που είναι ικανοί για το χειρότερο και μάλιστα σε μια εποχή που η εξουσία δεν έχει πια καμιά υπόσταση.
Αυτό το πλήθος των αμήχανων ανθρώπων σαν πλήθος δεν έχει πολιτική ευθύνη για την αμηχανία του· η στάση του είναι ιστορικό ζήτημα. Τα άτομα όμως που αποτελούν το πλήθος έχουν το καθένα τις ευθύνες τους. Το ελαφρυντικό τους είναι η έλλειψη μιας ορατής προοπτικής. Αλλά από μια άλλη άποψη το γεγονός ότι δεν ανακαλύπτουν την προοπτική εκεί που δεν φαίνεται είναι αυτό που μεγαλώνει την ευθύνη τους. Πάντως αυτή η έλλειψη είναι που κάνει και μένα να στέκομαι αμήχανος μπροστά στο πληκτρολόγιό μου τον τελευταίο καιρό. Φαντάζομαι την στεναχώρια των ανθρώπων που έχουν κάτι να πουν και δεν βρίσκουν τρόπο να το πούνε αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε την αμηχανία και την απογοήτευση κάποιου που κουτσά στραβά κάτι λέει αλλά ότι κι αν λέει πέφτει στο κενό αν όχι και στην επιτίμηση των ανθρώπων που τον ακούνε.
Ωστόσο δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το δικαίωμα να εξεγείρεσαι που ακούστηκε σαν σύνθημα στην δεκαετία του '60 στην διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Φυσικά το σύνθημα εννοούσε το δικαίωμα να εξεγείρεσαι ενάντια στους επιτελείς της Αριστεράς αλλιώς δεν θα είχε κανένα νόημα να το ονομάζουν δικαίωμα. Αυτό το ξέρει όποιος το έζησε όταν ακουγόταν και το καταλαβαίνει σήμερα όποιος δεν είναι μανιακός για την εξουσία όπως οι ανεκδιήγητοι επιτελείς της κοε που έπεσαν επάνω του σαν τα κοράκια για να το διαστρεβλώσουν και να το φέρουν στα μέτρα της απάτης τους.
Το κίνημα που θα σαρώσει την σαπίλα των επιτελείων θα είναι τελικά ένα κίνημα ανθρώπων από όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ιεραρχίας που θα ξεφυτρώσουν μέσα από την παρούσα κατάσταση, θα οργανωθούν με τρόπους πρωτόγνωρους, αν και οι τάση να συνδεθούν καθώς και ο τρόπος της σύνδεσής τους φαίνονται ήδη από σήμερα. Αυτό το κίνημα έχουν αρχίσει από καιρό να το βλέπουν και να το τρέμουν οι πυροσβέστες επιτελείς της κοε που έχουν αρχίσει να τρέχουν να βάλουν μικρές φωτιές για να αποφύγουν την μεγάλη πυρκαγιά που θα τους κάψει το σπίτι. Διαβάστε τα άρθρα του Ρινάλντι στα τελευταία φύλλα του "Δρόμου", τις επιστολές που άρχισε να στέλνει σωρηδόν ο κατ' έξη επιστολογράφος Γαλάνης και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ωστόσο οι μικρές φωτιές που βάζουν οι πυροσβέστες, μέσα στο άνυδρο κλίμα της τελικής κρίσης του εξουσιαστικού συστήματος, θα γίνουν αντίθετα από τις βλακώδεις προσδοκίες τους η σπίθα που θα ανάψει την φωτιά σ' όλο τον κάμπο! Το παράδειγμα του συριζα τα λέει όλα. Το μαγαζί που έστησαν διαλύθηκε ήδη αλλά ο κόσμος που μαζεύτηκε από κάτω του (αν και τι είναι κάτω και τι είναι πάνω θέλει συζήτηση) παραμένει σε επαφή. Το πείραμα του συριζα επαναλαμβάνεται τώρα σε νέα έκδοση βελτιωμένη και επαυξημένη. Νέες διαλύσεις θα ακολουθήσουν αλλά και νέες επαφές θα απομείνουν στην κοινωνική βάση. Από κάποια στιγμή και μετά οι επαφές αυτές θα γίνουν νέου τύπου οργάνωση και αυτό θα είναι το τέλος της σαπίλας των επιτελείων.
Ο Μάο Τσε-τουνγκ μπροστά στον ορατό κίνδυνο του πολέμου έλεγε: ή η επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση. Πριν να πάρει τις εκλογές ο τρίτος παπατζής της οικογένειας Παπανδρέου εκτόξευσε την βαρυσήμαντη ρήση: ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Μετά τις εκλογές καταλάβαμε ότι εννοούσε ή θα βουλιάξουμε την Κοινωνική Βάση ή θα βουλιάξουν τα Εξουσιαστικά Επιτελεία. Και όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό προκύπτει αβίαστα από τα δεδομένα ότι οι επιτελείς από όλο το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης και απαξάπασας της Αριστεράς (franchised κκε, multi-shop συριζα και ότι προκύψει), καθώς και της "αυτόνομης" Αναρχίας, στρατεύονται κάτω από την σημαία του και προσπαθούν να βουλιάξουν την κοινωνική βάση για να μην βουλιάξει το εξουσιαστικό σύστημα.
Για να παραφράσουμε τον Μάο Τσε-τουνγκ, σήμερα ή η οργάνωση της κοινωνικής βάσης θα αποτρέψει το βούλιαγμα της κοινωνίας ή το βούλιαγμα της κοινωνίας θα ενεργοποιήσει την οργάνωση της κοινωνικής βάσης. Βεβαίως το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό και βεβαίως έχουμε πολλά να πούμε πάνω σ' αυτό. Προς το παρόν όμως μπορούμε να πούμε: ευτυχώς βουλιάζουμε.