Σε μια πρωινή εκπομπή εμφανίστηκε η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη. Για την συζήτηση που έγινε δεν έχω να πω πολλά. Νομίζω πως, πολύ απλά, η κυρία Μπακογιάννη αισθάνεται ιδιαίτερα στριμωγμένη και πως οι (σιγά τα ωά) "μπηχτές" των δημοσιογράφων μάλλον την ανακούφιζαν βοηθώντας την να παίξει την "αυτοκριτική" της.

Παρεμπιπτόντως, αυτοκριτική (από υποκριτική άποψη) ανάλογη, ίσως λίγο πιο καλοπαιγμένη, από αυτή της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα, όταν μιλάει για τα ..."λάθη" του "κόμματος". Συγκοινωνούντα δοχεία βλέπετε.

Όταν όμως ήρθε η κουβέντα στις "επιτυχίες" της αντιτρομοκρατικής, εκεί έλαμψε το μάτι της, φρεσκαρίστηκε το χαμόγελό της και άρχισε να μοιράζει συγχαρητήρια στους κομματικούς της αντίπαλους και ιδιαίτερα στον υπουργό αντιτρομοκρατικής προστασίας του πολίτη, τον κύριο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Γιατί τόσες χαρές; Επειδή θυμήθηκε τον (κυριολεκτικά) αδικοχαμένο σύζυγό της; Όχι βεβαια. Προφανώς χαίρεται γιατί νομίζει πως μπορεί ακόμα να ξελασπώσει για την, παρά πάσα λογική, επιβίωση του άθλιου πολιτικού συστήματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα (και σε όλον τον κόσμο) μετά το τέλος του πολέμου, θεσπίζοντας ως αντίπαλούς του, τους λεγόμενους από την δική της πλευρά "τρομοκράτες" κι από την άλλη πλευρά "επαναστάτες".

Το σίγουρο είναι ότι οι δύο πλευρές που εμπλέκονται σ' αυτό το παιχνίδι θέλουν να υποβάλλουν στην βάση της Ελληνικής Κοινωνίας την ιδέα πως η πολιτική σύγκρουση αφ' ενός περιορίζεται στην μορφή της βίας και αφ' ετέρου, υπό την μορφή της βίας, εντοπίζεται στον πόλεμο ανάμεσα στους "στρατούς" αυτών των δύο πλευρών.

Το πόσο γελοία είναι η παραπάνω ιδέα φαίνεται από το γεγονός ότι οι δυό πλευρές αυτού του πολέμου δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε για το πώς θα ονομάζουν ο ένας τον άλλον ούτε για το ότι ο πόλεμος μεταξύ τους είναι πολιτικός. Ακριβώς γι αυτό η κοινή προπαγάνδα των δύο (υποτίθεται) αντιμαχομένων πλευρών αποπροσανατολίζει επικίνδυνα την Ελληνική κοινωνία.

Επί της ουσίας ωστόσο του ζητήματος δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο εκτός από κατι θεμελιώδες: Η επικίνδυνη κοινή προπαγάνδα βρήκε έδαφος στην θεωρητική ανεπάρκεια και στις πολιτικές ενοχές, σχετικά με την επανάσταση, της Αριστεράς η οποία διαμορφώθηκε μετά τον πόλεμο. Η σημερινή "υπαρκτή" Αριστερά είναι που άφησε δυό γάιδαρους να μαλώνουν σε ξένο για αυτούς (στον δικό της) πολιτικό αχερώνα.

Ας επιστρέψουμε όμως στην κυρία Μπακογιάννη: Το μεγάλο της άγχος ήταν να κραυγάσει ότι η "τρομοκρατία" δεν είναι πολιτική πρακτική. Τί είναι τότε; Αν η "τρομοκρατία" δεν είναι πολιτική πρακτική τότε είναι μια ειδεχθής μεν αλλά "συνηθισμένη" εγκληματική δραστηριότητα. Μα τότε ούτε η "αντιτρομοκρατία" είναι πολιτική πρακτική. Είναι κι αυτή μια συνηθισμένη διωκτική πρακτική τήρησης "προστασίας του πολίτη"!

Προς τί λοιπόν οι κραυγές και οι οιμωγές;

Η κυρία Μπακογιάννη δεν μπορεί να καταλάβει, μέσα στις σκοτούρες της ούτε τι συμβαίνει γύρω της, ούτε τί την συμφέρει να λέει. Είναι κολλημένη κι αυτή η καημένη στις προσωπικές της φιλοδοξίες. Περνάει σιγά - σιγά η πολιτική μπογιά της και νομίζει ότι έχει ένα ατού απέναντι στους κομματικούς της αντιπάλους, ως θύμα πολέμου. Εννοεί να το κάνει σημαία και ότι κάτσει...

Μεταξύ μας όμως, δεν είναι μόνο η κ. Μπακογιάννη αναξιοπαθής. Ο κύριος Χρυσοχοΐδης δεν πάει πίσω. Κι αυτός την αίγλη από τα περασμένα μεγαλεία του προσπαθεί να ξαναζεστάνει. Αλλά αναρωτιέμαι, τί θα τους κάνει τους τρομοκράτες και την "γιάφκα" τους, που μάζεψε με τόσο ταρατατζούμ;

Εδώ κοτζάμ 17 Νοέμβρη και δεν ήξεραν οι εταίροι του στην κυβέρνηση πώς να συμμαζέψουν την δίκη της προτού γίνουν ρεζίλι των σκυλιών αυτοί και ολόκληρο το εξουσιαστικό σύστημα! Θα γλυτώσει την "πατρίδα" από το καθημερινό γιαούρτωμα των αεροκοπανιστικών "αγορών" και του ΔΝΤ, επιδεικνύοντας στην ελληνική κοινωνία την "εξάρθρωση" του "επαναστατικού αγώνα"; Ας μη το ελπίζει. Η κρίση χτυπάει παντού, χτύπησε ανεπανόρθωτα και την φούσκα της αντιτρομοκρατίας.