Σταχυολογώ από το σχετικό λήμμα της Wikipedia:

«Η διπολική διαταραχή (γνωστή και σαν μανιοκατάθλιψη) είναι μια ψυχική νόσος. Τα άτομα με διπολική διαταραχή βιώνουν επεισόδια ευερέθιστης διάθεσης γνωστά ως μανία εναλλασσόμενα με επεισόδια κατάθλιψης. Σχεδόν το 4% των ανθρώπων παγκοσμίως έχουν διπολική διαταραχή. Η αιτία που προκαλεί την διαταραχή δεν είναι ξεκάθαρη αλλά οι γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες θεωρείται πως παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της διαταραχής.

Υπάρχουν γενικευμένα προβλήματα, καθώς και προκατάληψη ενάντια σε άτομα με διπολική διαταραχή, ωστόσο η διπολική διαταραχή έχει συνδεθεί και με την δημιουργικότητα και ακόμη και την ιδιοφυΐα, και πολλοί καλλιτέχνες, όπως ο ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ και η συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ, έπασχαν από αυτή.»

Και αναρωτιέμαι: μπορούμε τάχα να αντιμετωπίζουμε την κοινωνία σαν ένα ιδιότυπο άτομο και να μιλάμε για κοινωνική μανιοκατάθλιψη; Και απαντώ: δεν θα έκανα ανακοίνωση σε συνέδριο ψυχιάτρων για να το υποστηρίξω, αλλά η συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας στις εκλογές είναι σαφώς μανιοκαταθλιπτική.

Από την μια μεριά, συνολικά ως λαός και ως χώρα (όπως θα λέγαμε ως άνθρωπος και ως πολίτης) κλαίμε και οδυρόμαστε, εντελώς καταθλιμμένοι, για την καταστροφή που μας έχουν προκαλέσει η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε και θεωρούμε αισχρό προδότη όποιον τολμήσει να θίξει το δικαίωμά μας στην μίρλα και μας πει πως δεν είναι τόσο εύκολο να τα κακαρώσουμε ως κοινωνία. Από την άλλη μεριά ακούμε τις απίστευτες παρλαπίπες του Σαμαρά και του Τσίπρα και τους άλλους του τρίτου πολιτικού φύλου, και αμέσως βρισκόμαστε καβάλα στ' άλογο και ορμάμε να κατακτήσουμε την Άλλη Ελλάδα, την Άλλη Ευρώπη και, γιατί όχι, τον Άλλο Πλανήτη.

Το ότι είναι, αυτή η κοινωνική συμπεριφορά, σύμπτωμα κοινωνικής μανιοκατάθλιψης, ούτε το συζητάω. Αυτό που με απασχολεί σοβαρά είναι το κατά πόσο πρέπει να θεωρήσω την διπολική διαταραχή σαν ένδειξη κοινωνικής ηλιθιότητας ή σαν ένδειξη κοινωνικής ιδιοφυίας.