Το μεταναστατευτικό, στην σημερινή του μορφή, είναι ο τάφος της κυρίαρχης πολιτικής του αυτοκρατορικού εξουσιαστικού συστήματος, είναι όμως επίσης ο τάφος της ποικιλώνυμης και πολυπρόσωπης αντιπολίτευσης της Υπαρκτής Αριστεράς στην πολιτική αυτή. Το μεταναστευτικό είναι ένα τεράστιο πολιτικό ζήτημα, δεδομένου ότι μεταξύ μετανάστευσης του κεφαλαίου (που άλλωστε ουσιαστικά έχει πάψει προ πολλού να είναι κεφάλαιο) και μετανάστευσης της εργασίας, η πρώτη είναι η "μετανάστευση" της ψυχής του παλιού κόσμου που "αποδημεί εις κύριον" και η δεύτερη είναι η μετανάστευση της ψυχής του νέου κόσμου που γεννιέται.
Τεκμήριο για την σημασία του μεταναστευτικού είναι ο γιγάντιος επίσημος εξουσιαστικός μηχανισμός που ασχολείται με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οι χιλιάδες οργανώσεις, χρηματοδοτούμενες, επισήμως και ανεπισήμως από διάφορες πλευρές, που ασχολούνται με τους μετανάστες, το άπειρο πλήθος των ομάδων μελέτης του προβλήματος των μεταναστών.
Κάποιοι από αυτούς γνωστοί (και μη εξαιρετέοι) από προηγούμενες δραστηριότητες, εμφανίστηκαν με αφορμή την κίνηση των 300 μεταναστών, με την απεργία πείνας την οποία προσπάθησαν να στεγάσουν στην Νομική Σχολή. Η κίνηση των μεταναστών είναι συγκινητική και μακροπρόθεσμα θετική. Κι αυτό ασχέτως αν είναι σωστή ή λαθεμένη, ασχέτως αν ήταν δική τους πρωτοβουλία ή κάποιοι τους την συμβούλευσαν. Συγκινητική είναι επίσης η συμπαράσταση στους απεργούς από τον κόσμο της κοινωνικής βάσης. Το παιχνίδι όμως που παίχτηκε και παίζεται από τους επιτελείς της "αλληλεγγύης", στην πλάτη των τριακοσίων, που έβαλαν σε άμεσο κίνδυνο την ζωή τους και τις χιλιάδες των μεταναστών που θα επηρεαστεί θετικά ή αρνητικά η ζωή τους από αυτή την κίνηση, δεν είναι καθόλου συγκινητικό. Είναι ένα παιχνίδι άθλιο.
Όποιος ξέρει έστω και κατ' ελάχιστο τις άγριες κόντρες μεταξύ των επιτελών των προσωρινών λυκοσυμμαχιών που αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση, θα αντιλήφθηκε από την πρώτη στιγμή το παιχνίδι που παιζόταν πάνω ή δίπλα στην κίνηση των μεταναστών. Οι επιτελείς του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα που συμμετέχουν ως ΡΟΖΑ στην λυκοσυμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ ζήλεψαν την δόξα των επιτελών του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής που επίσης μετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ και κινούν το κίνημα "δεν πληρώνω, δεν πληρώνω" και βρήκαν την ευκαιρία (ακόμα κι αν δεν την κατασκεύασαν) να τους κλέψουν την παράσταση, στις οθόνες της Τηλεοπτικής Δημοκρατίας. Και πράγματι τα "μέσα" χωρίς να πάψουν να καλούν την πυγμή του κράτους να αντιμετωπίσει τους "τζαμπατζήδες" των διοδίων, έπεσαν με τα μούτρα στην ευκαιρία να στηλιτεύουν την "απαράδεκτη" ... παραβίαση του ασύλου από τους μετανάστες.
Σκηνές απείρου κάλους διαδραματίστηκαν στις οθόνες. Ο "αλληλέγγυος" κ. Νίκος Γιαννόπουλος (του δικτύου) από την μια έλεγε ότι δεν υποκίνησε τους μετανάστες και από την άλλη προειδοποιούσε την κυβέρνηση για το πόσο δύσκολος αντίπαλος είναι! Ο υπουργός για την προστασία του πολίτη από την μια έλεγε πως δεν θέλει να πατήσει στο άσυλο και από την άλλη κατήγγελλε τους αλληλέγγυους ότι προσπαθούν να τον αναγκάσουν να χύσει αίμα! Τελικά η μάχη της Νομικής κατέληξε σε ήττα των αλληλέγγυων που αναγκάστηκαν πείσουν τους μετανάστες να μετακομίσουν εκτός δημοσίου χώρου και να αφήσουν την Νομική στις αράχνες της.
Εν τω μεταξύ η απεργία κοντεύει τον μήνα. Οι μεν απεργοί μετανάστες λένε ότι προτιμούν να πεθάνουν παρά να παραιτηθούν και από την άλλη η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν άμεσο λόγο να ικανοποιήσει το αίτημά τους. Αντίθετα έχει κάθε λόγο να τους αφήσει να πεθάνουν στέλνοντας ένα μήνυμα ότι μπροστά στην "σωτηρία της χώρας" υποχρεώνεται να θυσιάσει ανθρώπους. Ένα μήνυμα αρκετά απειλητικό για τους έλληνες αλλά σχετικά "φτηνό" για την κυβέρνηση αφού η θυσία στις "αγορές" δεν θα γίνει με ελληνικό αίμα.
Όσο η κατάσταση στενεύει στον χώρο των αλλοπρόσαλλων επιτελείων της αριστερής και αντιεξουσιαστικής αντιπολίτευσης αρχίζει η γκρίνια. Ο δρόμος της Αριστεράς από την μια προβάλλει τους συνωθούμενους να συμπαρασταθούν (επωνύμως πάντα και με το αζημίωτο) στον αγώνα των μεταναστών και από την άλλη ο διευθυντής του δρόμου ο κύριος Ρούντι Ρινάλντι ο μέγας, κατακεραυνώνει τους επιτελείς του δικτύου σε ένα άρθρο με τίτλο "δεν παίζουμε με το μεταναστευτικό".
Γενικά το άρθρο του Ρ.Ρ. (ως συνήθως) δεν περιέχει την παραμικρή συγκεκριμένη πολιτική θέση. Περιγράφει απλά την προφανή κρισιμότητα της κατάστασης καθώς η κυβέρνηση σκληραίνει την στάση της και η κοινωνία επιμένει στον γενικό ξεσηκωμό δημιουργώντας συνθήκες εξέγερσης. Περιορίζεται όμως (όπως πάντα) σε μια λογική αναμονής της οργής και της ανυπακοής του πλήθους προς την κατεύθυνση της αλλαγής της κυβέρνησης. Και το μεν πλήθος μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά χωρίς καμιά πολιτική προοπτική ο μόνος που δεν θα έρθει στην κυβέρνηση (ευτυχώς ίσως) είναι ο Ρινάλντι.
Ειδικά για το μεταναστευτικό, κατακεραυνώνοντας τους αλληλέγγυους, λέει πως «οποιαδήποτε κίνηση, πρωτοβουλία, ενέργεια, πλατφόρμα οφείλει να υπολογίσει όλους τους παράγοντες και τους συσχετισμούς και, φυσικά, να προβάλλει μια αξιόπιστη και πειστική πρόταση». Πολύ σωστά. Θα περίμενε όμως κανείς να μας πει την δική του αξιόπιστη πρόταση. Θα περίμενε όμως μάταια γιατί ούτε ο ίδιος ούτε οι συνεταίροι του στην επιχείρηση ΚΟΕ έχουν θέση για το οποιοδήποτε ζήτημα εκτός από το ζήτημα της καιροσκοπικής επικράτησης τους.
Ο θυμός του Ρ.Ρ. για την πρωτοβουλία των επιτελών του δικτύου δεν είναι επειδή παίζουν με το μεταναστευτικό. Είναι γιατί χαλάνε το δικό του παιχνίδι με την "ανυπακοή" που "σούφρωσε" από το ΚΚΕ. «Η επιπόλαιη (ήπια έκφραση) προσπάθεια δημιουργίας ενός κεντρικού γεγονότος με επίκεντρο το μεταναστευτικό, (...) φαίνεται ότι προετοιμαζόταν για καιρό και μάλλον ήθελε να πάρει την πρωτοκαθεδρία απέναντι σε άλλες εκδοχές και πλατφόρμες, που το τελευταίο διάστημα είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος» Ποιες εκδοχές και πλατφόρμες; Μα ποιες άλλες; « ... η πρωτοβουλία ήλθε σε μια στιγμή που είχε αρχίσει να "σαλεύει το πλήθος", [τίτλος προηγούμενου δικού του βαρυσήμαντου άρθρου - ο Ρ.Ρ. είναι ειδικός να βλέπει το πλήθος να σαλεύει α λα Χαϊτά, ηγέτη του παλιού ΚΚΕ, για τον οποίο το πλήθος είχε βγάλει το στιχάκι "επανάσταση θωρώ Χαϊτά να σε χαρώ"] να αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα ανυπακοής σε αυξήσεις (διόδια, εισιτήρια κ.λπ.), ενώ είχε κάνει την εμφάνισή του, τον τελευταίο χρόνο, το μαζικό κίνημα μέσα από τις γενικές απεργίες και την αμφισβήτηση της γραφειοκρατικής ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος.»
Δεν θέλω να επεκταθώ εδώ, επί του πόσο επικίνδυνο είναι το παιχνίδι της υποκατάστασης της πολιτικής με τον ακτιβισμό είτε αυτός αφορά το μεταναστευτικό είτε αφορά την ακρίβεια. Ακτιβισμό στον οποίο, εντελώς κυνικά, ο Ρ.Ρ. σπρώχνει τον κόσμο της Αριστεράς που μπορεί να επηρεάζει ακόμα, προκειμένου να πετύχει την πολυπόθητη ενότητα κάποιας νέας λυκοσυμμαχίας που ελπίζει ότι θα στηθεί μετά την λήξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκούμαι να πω ότι πράγματι δεν παίζουμε με το μεταναστευτικό. Δεν παίζουμε όμως ούτε με το πολιτικό, ούτε με το ιδεολογικό, ούτε με τον κόσμο της Αριστεράς. Αλλά αυτό αν ήταν να το ακούσει ο Ρινάλντι θα το είχε ακούσει 20 χρόνια πριν. Θα το ακούσουν όμως, αργά ή γρήγορα, οι Αριστεροί της κοινωνικής βάσης. Γι αυτούς το λέω.