Άκουσα προχτές τον Πρόεδρο Τσίπρα στο ΜΕΓΚΑ στριμωγμένο κάπως σαν μεταξύ Σκύλου και Χάρυβδης και συγκεκριμένα μεταξύ Παύλου Τσίμα και Όλγας Τρέμη, να λέει ανάμεσα στα άλλα φαιδρά προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις διάφορες φανφαρολογίες που αυτοί είχαν σημειώσει, ότι τα μέτρα για τα οποία θριαμβολογεί ο Γιώργος Παπανδρέου είναι εγκληματικά και αναποτελεσματικά. Κι αυτά με το γνωστό του θριαμβευτικό χαμόγελο.

Είναι φανερό ότι ο Πρόεδρος Τσίπρας δεν ξέρει (κυριολεκτικά) την σημασία που έχουν αυτά που λέει. Πετάει πανευτυχής την εξυπνάδα του και την υπογραμμίζει μ' αυτό το αυτάρεσκο και εκνευριστικό χαμόγελο. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι ότι αυτά που λέει εκπροσωπούν τυπικά τον κόσμο της Αριστεράς μια που ο Πρόεδρος Τσίπρας εκπροσωπεί τυπικά αυτόν τον κόσμο και ακόμα χειρότερα μπορεί να τον εκπροσωπεί και ουσιαστικά.

Μπορεί με άλλα λόγια ο κόσμος της Αριστεράς να εκφράζεται από μια τέτοια πολιτική ανοησία σαν αυτήν την συγκεκριμένη και σαν αυτές που γενικά ξεστομίζει (με ανατριχιαστική άνεση) κάθε φορά ο Πρόεδρος Τσίπρας, νομίζοντας ότι κάνει αυτή την θρυλική "προγραμματική αντιπολίτευση".

Τα μέτρα που παίρνει η Κυβέρνηση για την κρίση δεν είναι ούτε εγκληματικά ούτε αναποτελεσματικά, είναι τα μέτρα που υπαγορεύει το εξουσιαστικό σύστημα για να επιβιώσει της κρίσης και είναι μέτρα που επιτείνουν την κρίση. Όταν ένας Αριστερός δέχεται να συζητάει τα όποια μέτρα, όταν προσπαθεί να τα καταδικάσει και όταν προτείνει άλλα μέτρα μέσα στην λογική του εξουσιαστικού πλαισίου (αυτή είναι η διαβήτη προγραμματική αντιπολίτευση του Προέδρου Τσίπρα), στην πραγματικότητα εξωραΐζει την εξουσία. Ο ίδιος ο Παπανδρέου μπορεί να βλέπει τα μέτρα που παίρνει σαν εγκληματικά προκειμένου να εξωραΐσει τον εαυτό του μπροστά στα ίδια του τα μάτια. Επειδή στην πραγματικότητα ξέρει αυτός και η κυβέρνησή του είναι έρμαια της κρίσης.

Ομολογώντας την δήθεν λύπη του για τα μέτρα είναι σαν να λέει ότι αυτός τα αποφάσισε. Ντρέπεται να πει ότι δεν έχει ιδέα ούτε τι μέτρα πρόκειται να αποφασίσει σε πέντε λεπτά. Κι από την άλλη μεριά παριστάνοντας τον λυπημένο ελπίζει αυτός και κυρίως οι σύμβουλοί του ότι μπορεί να πείσει την κοινωνία ότι ξέρει τι κάνει και να σκεφτεί η κοινωνία ότι μπορεί να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να βγούμε από την κρίση που μας έχει τρομοκρατήσει.

Ο κόσμος της Αριστεράς όμως δεν μπορεί να σκέφτεται σαν την κοινωνία. Ο κόσμος της Αριστεράς πρέπει να αποκτήσει δική του αντίληψη για την κρίση. Και δεν θα την αποκτήσει χειροκροτώντας τις ανούσιες ρητορείες των επιτελών του ΣΥΡΙΖΑ και τις ανόητες ατάκες του Τσίπρα. Ο κόσμος της Αριστεράς πρέπει βρει τον δρόμο του συζητώντας το ζήτημα της κρίσης στην βάση χωρίς τις εισηγήσεις των επιτελείων. Πρέπει να συζητήσει το ζήτημα της σημερινής κρίσης και το ζήτημα της σημερινής Αριστεράς και οι συζητήσεις αυτές μπορούν να γίνουν μόνο ενάντια στην θέληση των αρχηγών και των επιτελών τους.