Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 2351
Θάνατος και Ζωή στους δρόμους της Επανάστασης
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Σάββ, 28 Ιαν 2017

Το 1949 ήμουν 9 χρονών στην Χαλκίδα και το άδοξο τέλος του εμφυλίου έβαζε, ανεπαίσθητα, την τελευταία χαραγματιά του στην ζωή μου. Το διφορούμενο κλίμα της εποχής, διηθήθηκε με πολλούς τρόπους στο βάθος του εαυτού μου, αλλά είναι μια εικόνα θανάτου στην οποία συμπυκνώθηκε όλη αυτή η επίδραση για να μεταφερθεί μέχρι μετά τα 50 μου, οπότε άρχισα να κατανοώ τους μυστικούς δρόμους της ιστορίας. Τους δρόμους που γίνονται ιεροί γιατί χαρακτηρίζονται από τα περάσματα από την ζωή στον θάνατο και από τον θάνατο στην ζωή, αποκαθιστώντας την ιστορική συνέχεια της κοινωνίας.

Θα αναφερθώ στην εικόνα του νεκρού Καπετάν Ανάποδου (Θύμιος Καψής το πραγματικό του όνομα) που ήταν επικεφαλής του Ανεξάρτητου Τάγματος Εύβοιας, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, μέχρι τον Νοέμβριο του 1949. Πολέμησε με θαυμαστή επιτυχία στα βουνά της Εύβοιας για να σκοτωθεί νεότερος από 30, μισό χρόνο σχεδόν μετά την παραίτηση του ΚΚΕ από τον αγώνα. Ένας θάνατος τραγικός, αναπόφευκτος, μοιραίος, που ο Ανάποδος τον συνάντησε όχι στην μάχη αλλά απομονωμένος, κυνηγημένος, στα ορεινά της Βόρειας Εύβοιας, από προδοσία. Τον σκότωσε ο υπαρχηγός του ή τον πρόδωσε και τον σκότωσαν οι χωροφύλακες, μικρή σημασία έχει.

Η προδοσία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αφού κανείς δεν τόλμησε και δεν τολμάει ακόμα να κάνει μια σοβαρή κριτική στην πολιτική του ΚΚΕ στο σύνολο της δεκαετίας του 40. Μια στάση δειλή, υπόγεια, αφού η έλλειψη μιας κριτικής επαναστατικής, μηδενίζει την τεράστια σημασία του επαναστατικού πολέμου, μόνο και μόνο για να κρύψει κάτω από όψιμους ύμνους, για τον ηρωισμό των προσώπων, την πολιτική αρρώστια των επιτελείων του ΚΚΕ. Αλλά αυτά ανήκουν σε μια ιστορία που δεν τελειώνει...

Η εικόνα που έζησα, είναι το πτώμα του καπετάνιου, στην άκρη μιας σκάλας πάνω σε μια κολώνα του ηλεκτρικού στην πλατεία της αγοράς της Χαλκίδας. Μια "σημειολογία" που παρέπεμπε σε σταύρωση, αλλά από μια θέση θριάμβου αυτών που κατάφεραν να τον σταυρώσουν. Κι από κάτω το σιωπηλό πλήθος του κόσμου, από ανθρώπους δεξιούς και αριστερούς, που δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους, παρακολουθούσαν και οι μεν και οι δε τους σταυρωτές να επιδεικνύουν το κατόρθωμά τους.

Αυτό που κατάλαβα 40 - 45 χρόνια μετά, είναι πως αυτή η εικόνα σημάδεψε μια επαναστατική αλλαγή. Την σημάδεψε με αίμα και με βάσανα, γιατί ακολούθησαν τα στρατοδικεία, οι συναλλαγές με τους στρατοδίκες που πούλαγαν για λίρες την ψήφο τους, στους συγγενείς των υποψήφιων για εκτέλεση. Αλλά πάντως, μετά την παραίτηση των επιτελών του ΚΚΕ, από την επαναστατική πολιτική, ο κόσμος έκανε την επανάσταση δική του, παραιτούμενος, με τρόπο πολύπλοκο, μακρόχρονο και οδυνηρό, από την πολιτική των παραιτημένων.

Και από την άλλη μεριά, ο φασισμός που επικράτησε στην δεκαετία του 40, στηριγμένος στην υποχώρηση των επαναστατών, έχασε κάθε δυνατότητα να κερδίσει μια πραγματική νίκη, από την στιγμή που αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την συμβολική επίδειξη των πτωμάτων των αντιπάλων του σαν απόδειξη της "νίκης" του.

Η πολιτική εξουσία που στηρίζεται πάνω σε πτώματα, δεν είναι εξουσία αλλά και η ιδεολογική ηγεμονία που στηρίζεται πάνω στα ίδια πτώματα δεν είναι ηγεμονία. Στην ελληνική κοινωνία η ψευτοεξουσία του φασισμού πάνω στην συντηρητική πλευρά της κοινωνίας διατηρήθηκε μέχρι σήμερα χάρη στην ψευτοηγεμονία του οπορτουνισμού  πάνω στην επαναστατική πλευρά της κοινωνίας. Και όσο η επισήμανση, μέσω των πτωμάτων, της βαρβαρότητας του φασισμού είχε ακόμα κάποιο νόημα, η οπορτουνιστική αρρώστια είχε κάποια ελπίδα να αμείβεται πολλαπλώς, για την στήριξη που προσφέρει για την επιβίωση του φασισμού.

Σήμερα, οι επιτελείς των οπορτουνιστικών σχηματισμών έχουν αναγκαστεί να μην αρκούνται στην επίδειξη των νεκρών του παρελθόντος. Δεν τους φτάνουν πια ο Τσε Γκεβάρα, ο Βελουχιώτης, ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης. Έχουν αρχίσει να επιδεικνύουν τα πτώματα των "δικών τους" ανθρώπων. Περιβάλλουν με πέπλα ηρωισμού και αυτοθυσίας, ανθρώπους που το μόνο που ξέρει ο κόσμος γι αυτούς είναι πως ήταν μέλη κάποιου κόμματος που παρουσιάζεται σαν αριστερό.

Κι ακόμα χειρότερα παρουσιάζεται το φαινόμενο να ορμούν να ζητωκραυγάσουν και να ορκιστούν στο όνομα των νεκρών οι επιτελείς των άλλων κομμάτων της ίδιας κατηγορίας, των οποίων οι επιτελείς, όπως ξέρουν οι "παροικούντες" στην Ιερουσαλήμ της Αριστεράς των επιτελείων, τρώγονται σαν τα σκυλιά με τους πενθούντες, πότε στο πλαίσιο της αντιπαλότητάς τους και πότε στο πλαίσιο των εκτός πάσης αρχής συμμαχιών τους.

Το κακό τελευταία παράγινε. Ο κόσμος της ελληνικής Αριστεράς μπορεί να έχει χίλια κουσούρια αλλά έχει μια αίσθηση της ιερότητας και της ζωής και ακόμα περισσότερο του θανάτου. Δεν του αξίζει τέτοια ασχήμια και δεν την δέχεται πράγμα που αποδεικνύεται από την αδιαφορία του σ αυτές τις εκδηλώσεις. Ξέρω πολύ καλά πως το αυτί των επιτελών του οπορτουνισμού δεν ιδρώνει από τέτοιες επισημάνσεις αλλά εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω την επισήμανσή μου.

Το πρόσφατο κραυγαλέο μέχρι χυδαιότητας περιστατικό της θεαματοποίησης του θανάτου ενός ανθρώπου της Αριστεράς, με έκανε να σκεφτώ την σύγκριση ανάμεσα σ αυτούς που επιδείκνυαν τα πτώματα των αντιπάλων τους στον πόλεμο, για να αποδείξουν την πολεμική τους αρετή, και σ αυτούς που κάνουν θέαμα τον θάνατο των "δικών τους" ανθρώπων για να επιδείξουν την πολιτική τους αρετή. Και στις δυό περιπτώσεις αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο, πως τους λείπει η στοιχειώδης αρετή και του πολέμου και της πολιτικής: η γενναιότητα.

Από άποψη ηθικής όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: οι πρώτοι, οι φασίστες του 1949 συγχωρούνται, οι δεύτεροι, οι οπορτουνιστές του 2017 δεν συγχωρούνται. Σε κάθε περίπτωση, η εποχή του περάσματος της ιστορίας από την ζωή στο θάνατο έχει τελειώσει και σήμερα είναι η ώρα του περάσματος από τον θάνατο στην ζωή, σήμερα είναι η ώρα μιας επανάστασης που οι επιτελείς των κλινικά νεκρών δήθεν αριστερών, δήθεν κομμάτων, δεν θα την χαρούν. Πολύ απλά γιατί η μακάβρια χυδαιότητά τους δεν τους αφήνει να την καταλάβουν.