Αναδημοσιεύεται σήμερα στις Σ.Κ., από την δεκαπενθήμερη εφημερίδα «Αριστερά!», ένα άρθρο του Γιώργου Παπαϊωάννου, με τίτλο «Μιλώντας για το... 98% της νεολαίας - νεολαία και πολιτική κρίση». Το άρθρο είναι σημαντικό, δεδομένου ότι καταπιάνεται με ένα ζήτημα που ελάχιστα έχει μελετηθεί από οποιαδήποτε πολιτική ή ακαδημαϊκή πλευρά.
Υπάρχουν βέβαια ορισμένες ενστάσεις για την αντιμετώπιση του ζητήματος, σ' αυτό το άρθρο, που θα εκτεθούν με περισσότερες λεπτομέρειες σε πρώτη ευκαιρία. Άλλωστε ο αρθρογράφος είναι υποχρεωμένος να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο της γραμμής της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ) που εκδίδει την «Αριστερά!», με όλες τις δεσμεύσεις και δυσκολίες που συνεπάγεται αυτή η γραμμή.
Το ζήτημα της νεολαίας μαζί με το λεγόμενο γυναικείο ζήτημα, αποτελούν το κλειδί για την πρόβλεψη της κοινωνικής πορείας από εδώ και μπρος. Δεν είναι επομένως τυχαία η υποτιμητική αντιμετώπισή τους, από την οργανωμένη πολιτική και ακαδημαϊκή σκέψη, ενώ παράλληλα οργιάζει η εμπειρική αντιμετώπισή τους από διάφορες πλευρές του εμπορικού και πολιτικού μάρκετινγκ.
Απ' την μια μεριά, οι νέοι και οι γυναίκες είναι ο υπ' αριθμόν ένα στόχος (Target Group) των επιχειρήσεων που σχετίζονται με το Life Style. Η μόδα, και συγκεκριμένα το επίσημο και ανεπίσημο ντύσιμο, η διασκέδαση και η λεγόμενη νυχτερινή ζωή, η οικογενειακή ζωή, η διατροφή, ακόμα και όταν δεν στοχεύουν κατευθείαν στις γυναίκες και στους νέους, τους θεωρούν σαν αποφασιστικό παράγοντα για τη διαμόρφωση της σχετικής αγοράς.
Από την άλλη μεριά, μέσω ενός πολύπλοκου μηχανισμού, προσέλκυσης και χρηματοδότησης, οι μεν γυναίκες εκτρέπονται στις λεγόμενες γυναικείες οργανώσεις, οι δε νέοι -άντρες και γυναίκες- στα λεγόμενα κοινωνικά κινήματα.
Οι γυναικείες οργανώσεις έχουν σαν στόχο να διαχωρίσουν, και μάλιστα ανταγωνιστικά, τον γυναικείο πληθυσμό από τον αντρικό, και να εγκλωβίσουν τις γυναίκες σε μια κατακερματισμένη πολιτική δραστηριότητα, σε διάφορες "θεματικές" ενότητες, που αφορούν τα συμπτώματα μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας (κακοποίηση, περιθωριοποίηση, εκμετάλλευση, αποκλεισμός κ.λπ.) και σε καμία περίπτωση την ίδια την ουσία του κοινωνικού ανταγωνισμού, όπου βεβαίως υπάγεται και ο καταστροφικός ανταγωνισμός μεταξύ των φύλλων.
Τα κοινωνικά κινήματα έχουν σαν στόχο να τροφοδοτήσουν με νέο αίμα τις διάφορες, πολιτικά και οικονομικά, κερδοφόρες επιχειρήσεις που αφορούν τα υπόλοιπα (εκτός του αποκλεισμού των γυναικών) συμπτώματα της ίδιας ανταγωνιστικής κοινωνίας (μετανάστες, πολιτική καταπίεση, κοινωνικός αποκλεισμός γενικά, ρατσισμός, εθνικισμός κ.λπ.) προσφέροντας το φάρμακο υποτίθεται ότι είναι η λεγόμενη "κοινωνία των πολιτών".
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, για την δημιουργία των οποίων, έχουν ευθύνη όχι μόνο αυτοί που προσπαθούν να επιβάλλουν την "κοινωνία των πολιτών" σαν εναλλακτικό μονόδρομο στον υποτιθέμενο μονόδρομο της παγκοσμιοποίησης, αλλά και κυρίως η πολιτική της αριστεράς. Πολιτική για την οποία είναι υπεύθυνοι τόσο αυτοί που την επέβαλαν, όσο και αυτοί που την ανέχονται. Γι' αυτά όμως τα ζητήματα θα μιλήσουμε άλλη φορά.