Είναι γνωστή η διελκυστίνδα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς για το αν ήταν ο Μεταξάς ή ο Λαός που είπε το ΟΧΙ στον φασισμό. Οι μεταπολεμικοί επιτελείς της Αριστεράς πρόβαλαν τον αφάνταστο ενθουσιασμό του ελληνικού λαού και τον σχεδόν ανεξήγητο ενθουσιασμό με τον οποίο η νεολαία στρατεύθηκε στον πόλεμο, όχι για να εξηγήσουν πως λειτουργεί η κοινωνία αλλά μόνο και μόνο για να διεκδικήσουν, ως "αντιπρόσωποι" του λαού, μια θέση στην εξουσία. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην ίδια διελκυστίνδα μόνο που αυτή άρχισε πριν ακόμα καταλαγιάσει ο απόηχος του ΟΧΙ.

Μίλησα για την σημασία του ΟΧΙ και για την σημασία του ΝΑΙ, πριν από το δημοψήφισμα, στο τελευταίο μου κείμενο (το link), σήμερα έχω λόγους να μιλήσω ξανά για την σημασία του ΟΧΙ που είπε η ελληνική κοινωνία αλλά και για την σημασία του ΝΑΙ που επίσης είπε ένα σοβαρό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Οι λόγοι που έχω είναι δύο:

α) Παρ' όλες τις ρητορικές εξάρσεις περί αδούλωτου ελληνικού λαού, για το ΟΧΙ που βγήκε από το δημοψήφισμα, είναι οι χειρότεροι από τους "ηγεμόνες" του ΣΥΡΙΖΑ και τα γελοιωδέστερα από τα μαδημένα παπαγαλάκια τους που προσπαθούν να παρουσιάσουν το ΟΧΙ σαν ξέπλυμα της άθλιας πολιτικής τους.

β) Ενώ το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δημιούργησε ένα κλίμα ενότητας της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στις κατανοητές δυσκολίες να συνεχίσει την πορεία της εν μέσω της κρίσης του εξουσιαστικού συστήματος, είναι οι επιτελείς του συστήματος που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το κλίμα της ενότητας για να ενωθούν στην υποταγή.

Πριν από μερικές μέρες σε ένα σημείωμα (το link), έγραφα πως ο Τσίπρας είναι ένας "νέος Ζαχαριάδης" σε "θέση Μεταξά". Το γιατί είναι ένας νέος Ζαχαριάδης το εξήγησα σ' εκείνο το κείμενο συνοπτικά και κάποια στιγμή θα επανέλθω. Το γιατί είναι σε θέση Μεταξά το δικαιολογούσα με τα εξής λόγια:

«Ο εκβιασμός που ασκείται στην ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι για προστεθούν μερικές πενταροδεκάρες στο μπαλόνι των αγορών που είναι ήδη έτοιμο να σκάσει, αλλά για να θέσει την ελληνική κοινωνία στο πλευρό κάποιων και να μην την θέσει στο πλευρό κάποιων άλλων, εν όψει της σύγκρουσης για την κυριαρχία στην παγκόσμια αυτοκρατορία που θα "καπελώσει" το πραγματικό κοινωνικό σύστημα αν παραταθεί η ζωή του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος.»

Το δημοψήφισμα κηρύχτηκε για να απαντήσει η ελληνική κοινωνία σε ένα ερώτημα μιας συμφωνίας που όπως κι αν διατυπωθεί δεν θα έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και δεν θα είναι παρά ένα πρόσχημα για την βίαια ένταξη της ελληνικής κοινωνίας στις μάταιες προσπάθειες για την σωτηρία του εξουσιαστικού συστήματος. Αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα που ενδιαφέρει τους επιτελείς του εξουσιαστικού συστήματος και γι αυτό όλες οι πλευρές των συνενόχων σπρώχνουν με αγωνία προς μια συμφωνία που να είναι αρκετά παράλογη ώστε να δικαιολογεί τον παραλογισμό του εξουσιαστικού συστήματος. Το ερώτημα λοιπόν στο οποίο είπε ΟΧΙ η ελληνική κοινωνία είναι αν θέλει να είναι έρμαιο αυτών των γελοίων που προσπαθούν να "κουμαντάρουν" το εξουσιαστικό σύστημα με τα ψέματα και με την φτηνιάρικη αλαζονεία.

Το ΟΧΙ της ελληνικής κοινωνίας το είπε ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, τόσο αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ όσο και αυτοί που ψήφισαν ΝΑΙ. Αλλά ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είπε επίσης και ΝΑΙ, τόσο αυτοί που ψήφισαν ΝΑΙ όσο και αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ. Με το ΝΑΙ η ελληνική κοινωνία είπε πως θέλει ένα πολιτικό σύστημα, γιατί χωρίς αυτό καμιά κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει. Και από την στιγμή που με το ΟΧΙ η κοινωνία ξεμπέρδεψε με την υποταγή στους άθλιους εκβιασμούς των ανδρείκελων, δεν θα μπορούσε παρά να βρίσκεται σε μεγάλη περισυλλογή για το είδος του συστήματος που της είναι απαραίτητο;

Το ερώτημα του διάδοχου συστήματος δεν είναι καινούριο. Υπάρχει εξ αντικειμένου από τον Δεκέμβρη του 1944 όταν η λαοκρατία, η λαϊκή δημοκρατία -- για την οποία όλοι ήταν βέβαιοι πως θα επικρατούσε μετα την συντριβή του φασισμού στον πόλεμο -- ακυρώθηκε, με την συμφωνία της Βάρκιζας, όχι μόνο για την ελληνική κοινωνία αλλά και για τις κοινωνίες όλου του κόσμου. Το ερώτημα δεν είναι καινούριο, είναι όμως καινούρια η απάντηση στο παλιό ερώτημα.

Το ψευτοσύστημα που επικράτησε το '44 άρχισε να καταρρέει με πάταγο γύρω στο 2004, μετά την ομογενοποίηση των δύο εκδοχών του, του δήθεν σοσιαλισμού και του δήθεν καπιταλισμού. Το νερό όμως που κύλησε στο ποτάμι της ιστορίας στα 60 χρόνια από το 1944 μέχρι το 2004 είχε πια ξεπλύνει την ιδέα της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής από το σκουπιδαριό που προσπαθούσαν, στα ίδια χρόνια, να συσσωρεύσουν όλες οι σχολές και τεχνοτροπίες του οπορτουνισμού και του φασισμού. Το σχήμα του συστήματος που θα διαδεχτεί το παρόν σύστημα στο τέλος της κρίσης, είναι ήδη έτοιμο, σαν ένα γλυπτό που περιμένει, σκεπασμένο από τα μάτια του κόσμου, την αποκάλυψη του.

Για το σύστημα αυτό ξέρουμε τα πάντα γιατί το σκέπασμά του καμιά λεπτομέρεια της μορφής του δεν μπορεί να κρύψει αλλά δεν συγχρόνως ξέρουμε τίποτα γιατί καμιά λεπτομέρεια της μορφής του δεν την έχουμε δει να λειτουργεί σε σύνδεση με τις άλλες. Η αποκάλυψη στα μάτια της κοινωνίας του νέου συστήματος θα είναι ταυτόχρονα η έναρξη της λειτουργίας του. Και βεβαίως δεν πρέπει να περιμένουμε πως η αποκάλυψη θα γίνει με μια θεατρική κίνηση κάποιου επίσημου και σεβαστού προσώπου. Αυτό το μάθημα το μάθαμε από το κατάντημα της "ελπίδας" του Τσίπρα για το "ξέφωτο" του Ρινάλντι που τώρα κοιτάζουν με εχθρική "σύμπνοια" να την αναδομήσουν σε νέα βάση και έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε. Η αποκάλυψη του διάδοχου συστήματος θα γίνει μέσα από την σύγκρουση της φασιστικής Δύσης με την οπορτουνιστική Ανατολή που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και βεβαίως θα έχει το κόστος της σε αίμα, δυστυχία και καταστροφές.

Εν τέλει, αυτό το παράδοξο δημοψήφισμα στο οποίο η ελληνική κοινωνία ψήφισε καί ΝΑΙ καί ΟΧΙ, σε ένα ερώτημα που δεν της υποβλήθηκε, αγνοώντας επιδεικτικά αυτό που της υποβλήθηκε, θα μείνει, κατά την γνώμη μου,  στην ιστορία της ανθρωπότητας σαν ορόσημο της παγκόσμιας κοινωνικής αλλαγής. Όπως στην αρχή της παγκόσμιας σύγκρουσης της δεκαετίας του 1940, έτσι και στην αρχή της σημερινής παγκόσμιας σύγκρουσης, οι άνθρωποι της βάσης της ελληνικής κοινωνίας πρόλαβαν τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης που τότε καυγάδιζαν μεταξύ τους κλεισμένοι στις φυλακές της Ακροναυπλίας και σήμερα καυγαδίζουν κλεισμένοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών δήθεν κομμάτων της οπορτουνιστικής Αριστεράς. Ας ελπίσουμε πως όταν το νέο πολιτικό σύστημα αρχίσει να προβάλει μέσα από τους καπνούς της σύγκρουσης, οι κρατούμενοι θα αποδράσουν και θα "βγουν στο κλαρί" που και αυτό έχει αρχίσει ήδη να γίνεται ορατό.