Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1323
ΣΥΡΙΖΑ: η φούσκα τρυπάει από τα μέσα.
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Τριτ, 29 Απρ 2014

Η «εκπαραθύρωση» της κυρίας Σουλεϊμάν άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ή μάλλον έσκασε την φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ στην καρδιά του πολιτικού συστήματος. Την καρφίτσα -- καθόλου παράξενο -- την χειρίστηκε το «αφεντικό» της «Αυγής», επιδιώκοντας εκ πρώτης όψεως να ξεφορτωθεί τον ανταγωνιστή του, τον Ρινάλντι, το «αφεντικό» του «Δρόμου της Αριστεράς».

Τον «αφέντη» της «Αυγής» δεν τον ξέρω, πρέπει να είναι αυτός που αποκαλούσε (τ)αχρείους αυτούς που σύχναζαν στην «πλατεία». Αλλά κι αν δεν είναι αυτός, η «Αυγή» αυτό το πρότυπο «Αριστερής» λογοκρισίας μου είναι γνωστή από παλιά, και άλλωστε είναι η εφημερίδα που εξαφάνισε τα σφυροδρέπανα της ΚΟΕ από τις φωτογραφίες των προεκλογικών συγκεντρώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Τον «αφέντη» του «Δρόμου της Αριστεράς», τον Ρινάλντι τον ξέρω και τον θεωρώ πρότυπο σύγχρονου, και αθλιότερου παρά ποτέ, πολιτικού καιροσκοπισμού. Δεν μου φαίνεται λοιπόν καθόλου παράδοξη η σύγκρουση των συγκεκριμένων ανθρώπων σε έναν χώρο εξουσιαστικής λαιμαργίας όπου τα "συντροφικά" μαχαιρώματα είναι τρόπος ζωής ή μάλλον τρόπος επιβίωσης.

Ας δούμε όμως ποιο είναι το ζήτημα που δημιουργήθηκε. Δεν είναι ανάγκη να ξέρει κανείς, είτε τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε τους εμπλεκόμενους στην επιλογή της κας Σουλεϊμάν, είτε τέλος την ίδια την κυρία, για να αντιληφθεί ότι το φιάσκο είναι φιάσκο. Πολύ απλά, αν καλώς την «εκπαραθύρωσαν» τότε το φιάσκο είναι πως την επέλεξαν και αν καλώς την επέλεξαν τότε το φιάσκο είναι πως την «εκπαραθύρωσαν». Το ζήτημα επομένως δεν είναι αν πρόκειται για φιάσκο αλλά πως οδηγήθηκαν σ' αυτό.

Πρώτα-πρώτα η ίδια η κυρία Σαμπιχά Σουλεϊμάν, είναι ένα πρόσωπο του συγκεκριμένου, σάπιου πολιτικού συστήματος: ως πολιτικό πρόσωπο ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη από άλλους. Δεν κρίνεται επομένως ούτε από τις σχέσεις της, ούτε από τις επίσημες συναντήσεις της, ούτε από τις ανεπίσημες χρηματοδοτήσεις της. Κρίνεται από τα ίδια της τα λόγια και από την εικόνα που η ίδια θέλει, απολύτως ελεύθερα, να δώσει για τον εαυτό της. Σε μια συνέντευξή της στη «Ελευθεροτυπία» (29/04/2014), αυτή δεν παρουσιάζεται σαν μια απλή γυναίκα Ρομά, αλλά σαν μια ακτιβίστρια που έχει τάξει τον εαυτό της στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ρομά. Είναι, και αυτοπροβάλλεται σαν τέτοια, μια γυναίκα που έχει κάνει ήδη μια ζηλευτή καριέρα στο πολιτικό σύστημα χάρη στην καταπίεση (εννοείται από κάποιους άλλους) της μειονότητας στην οποία ανήκει.

Για μένα, προσωπικά, και χωρίς η άποψή μου να είναι υποχρεωτική για κανέναν, αυτού του είδους η καριέρα είναι ήδη αρνητική από μόνη της αλλά η κα Σουλεϊμάν προβάλει αυτοβούλως και ένα δεύτερο αρνητικό στοιχείο: προβάλει την «πρόσβασή» της στους -- κατά σύμβαση -- «σπουδαίους» ανθρώπους που προσφέρουν την «υποστήριξή» τους σ' αυτήν και στον σύλλογό της: «φαρμακοποιοί, γιατροί, καθηγητές» και ένας «πρώην υπουργός στην κυβέρνηση Παπανδρέου» που μάλιστα «σε απάντηση σε όλα αυτά [εννοεί: τα φαιδρά του ΣΥΡΙΖΑ]» την «ήθελε στο δικό του ψηφοδέλτιο», ενώ από την άλλη μεριά σε μια ολόκληρη ολοσέλιδη συνέντευξη δεν βρίσκει ούτε μια λέξη να πει για τους ίδιους τους Ρομά, εκτός βεβαίως από το να διεκτραγωδήσει την καταπίεση που υφίστανται.

Με άλλα λόγια η κα Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν προβάλλεται ακριβώς σαν ο Σπάρτακος των Ρομά αλλά σαν μια «προστάτιδα» των Ρομά που είναι ευπρόσδεκτη στα «καλύτερα σαλόνια» της πανάθλιας σύγχρονης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Δεν έχω τίποτα εναντίον της, θα προτιμούσα όμως, αντί να διαφημίζει τα παθήματα των ανθρώπων της φυλής της, να παινεύεται για την ζωτικότητά τους και για την απίστευτη δύναμή τους. Τα συμβάντα γύρω από την υποψηφιότητα, την εκπαραθύρωσή της καθώς και την αθλιότητα των χαρακτηρισμών προς αυτήν, τα θεωρώ αντάξια των ηλιθίων που τα προκάλεσαν με επικεφαλής τον ειδικευμένο στα οπορτουνιστικά φιάσκα, τον εξ Αιγύπτου ορμώμενο κύριο Ροδόλφο Ρινάλντι: πάντως όμως η κα Σαμπιχά δεν δικαιούται να εκπλήσσεται από το κλίμα της πολιτικής αθλιότητας μέσα στην οποία μπήκε με την θέλησή της.

Επί της ουσίας, ως προς την ίδια, μακάρι να διδαχθεί από τα βάσανά της, αλλά δυστυχώς δεν το ελπίζω, θεωρητικά όμως θα μπορούσε να ξέρει πως ελληνική κοινωνία δεν έχει ανάγκη, ούτε να «προστατεύονται» οι μειονότητές της, ούτε να χρησιμοποιούνται οι εξουσιαστικές ικανότητες των «προστατών» των μειονοτήτων στο «πολιτικό σύστημα». Η ελληνική κοινωνία αντίθετα έχει ανάγκη (και είναι έτοιμη να την ικανοποιήσει) από την ενσωμάτωση των πολιτιστικών στοιχείων των μειονοτήτων της, στον σύγχρονο πολιτισμό της.

Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήδη έγραψα στο κείμενο με τίτλο «Μειονοτικές προσθαφαιρέσεις και κοινωνική διαίρεση», είναι φανερό πως η προσέλκυση της κας Σουλεϊμάν απέβλεπε κατ' αρχάς στις ψήφους των Ρομά που επηρεάζει, κυρίως όμως απέβλεπε μακροπρόθεσμα στην εκμετάλλευση της επιρροής της στην μειονότητα μιας περιοχής που, εν όψει των διεθνών εξελίξεων, έχει ιδιαίτερη σημασία για την παγίωση της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ στην πολυπόθητη «διακυβέρνηση». Αυτό εξηγεί την εμπλοκή του Ρινάλντι σ' αυτή την ύποπτη για τον ίδιο και για τους άλλους καιροσκόπους του ΣΥΡΙΖΑ -- και όχι για την κα Σουλεϊμάν -- ιστορία.

Λόγω των αυξημένων, ποικίλων και οξύτατων αντιθέσεων της ελληνικής κοινωνίας οι καιροσκόποι βρίθουν στα ψηλά της ελληνικής Αριστεράς. Ζητιάνοι, όταν η Αριστερά βρίσκεται στριμωγμένη στην γωνία, γελοιωδώς θρασύτατοι αλαζόνες, όταν οι χειριστές του συστήματος αποφασίζουν να δώσουν αέρα στην οπορτουνιστική Αριστερά. Σήμερα που, για την κυριαρχούμενη από τον δεξιό οπορτουνισμό Αριστερά, η ψεύτικη νίκη πηγαίνει χέρι-χέρι με την αληθινή καταστροφή, το πλήθος των καιροσκόπων του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε κατάσταση κωμικής αλλοφροσύνης.

Ο Ρινάλντι, ωστόσο δεν είναι ένας ακόμα, από τον σωρό των καιροσκόπων της Αριστεράς: είναι ένας άνθρωπος παθολογικά λαίμαργος για εξουσία με μια λαιμαργία που τον έχει εξοπλίσει με μια ζηλευτή ευαισθησία στην όσφρηση της πολιτικής επικαιρότητας αλλά και με μια τεράστια αναισθησία στην εφαρμογή μιας πάντα ιδιοτελούς και εν τέλει φασιστικής πολιτικής, εν όψει της επικαιρότητας που έχει με ευαισθησία διακρίνει. Ο Ρινάλντι είναι αυτός που έχει κατασκευάσει την «φιλοσοφία» του ΣΥΡΙΖΑ: "αν καταφέρουμε να μας ψηφίσει ο λαός, αν καταφέρουμε να μας υποστηρίζει ενεργητικά σε όποια διακυβέρνηση μας υπαγορεύσει το διευθυντήριο, τότε θα αλλάξουμε την Ελλάδα την Ευρώπη και όλο τον κόσμο".

Αυτή η λογική είναι ατράνταχτη: ο λαός σήμερα -- ακριβώς επειδή η θεσμική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο, στα χέρια των ντόπιων και ξένων χειριστών του συστήματος -- είναι ο απολύτως αποφασιστικός παράγοντας των πραγματικών εξελίξεων. Ποια όμως είναι η πολιτική που είναι διατεθειμένος να εγκρίνει και να στηρίξει; Την πολιτική που περνάει μέσα από ένα διακοσμητικό κοινοβούλιο που σήμερα ψηφίζει ότι υποδείξει η κυρία Μέρκελ στον Σαμαρά και αύριο θα ψηφίζει ότι υποδείξει στον Τσίπρα μια άλλη κυρία ή κύριος που αντιπολιτεύεται την κυρία Μέρκελ; Όχι βέβαια! Ο λαός μπορεί να νομίζει ότι θέλει, μπορεί να βλέπει τον Τσίπρα και να εκστασιάζεται, αλλά αν μιλάμε για στήριξη, για πραγματική στήριξη, ο λαός θα στηρίξει την πολιτική που έχει επεξεργαστεί, έχει κατανοήσει και έχει αποφασίσει.

Είναι διατεθειμένος, αυτός ο μαιτρ του καιροσκοπισμού, ο Ρινάλντι να "επιτρέψει" στον λαό (όσο περνάει από το χέρι του βέβαια) ένα ρόλο πραγματικής ενεργητικής συμμετοχής στην πολιτική; Φυσικά όχι! Γιατί βεβαίως ξέρει πολύ καλά, πως το πρώτο πράγμα που θα κάνει ο λαός (το κομμάτι της κοινωνίας που εγώ ονομάζω κοινωνική βάση), μόλις αναλάβει τον ρόλο του, θα είναι να πετάξει στα σκουπίδια τους καιροσκόπους της αριστερής πολιτικής με πρώτο και καλύτερο αυτόν τον ίδιο.

Αυτά που λέω δεν είναι εικασίες. Ο Ρινάλντι ξέρει τι τον περιμένει αν αναπτυχθεί μια πραγματική αριστερή πολιτική στην ελληνική κοινωνία. Όταν πριν από τις εκλογές που φούσκωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια "συνέλευση" στην οποία ο Ρινάλντι γάνωσε τα αυτιά των παρισταμένων με μπαρούφες του στυλ: «οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα αλλά τώρα έχουμε εκλογές» φρόντισε, από τότε, να εισαγάγει την ιδέα της συμμετοχής του λαού στην πολιτική μιλώντας για «λαϊκές συνελεύσεις» και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια. Όταν τον ρώτησα: «μα καλά, εσείς έχετε αποφασίσει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια! Τί μένει να συζητήσει ο λαός σ' αυτές τις συνελεύσεις που θα τον καλέσετε;», ο Ρινάλντι πρώτα προσπάθησε να αποφύγει την απάντηση και αφού του "υπενθύμισα" την ερώτηση, απάντησε οργισμένα: «Τίποτα!».

Τι λέει αυτή η οργισμένη απάντηση; Εμένα, και αυτή η απάντηση, μου λέει αυτό που μου έχουν πει από πολύ παλιά άλλες απαντήσεις του και συμπεριφορές: πως ο κύριος Ρούντι ξέρει πολύ καλά τι λέει και τι κάνει, καθώς και τις συνέπειες που θα έχει όταν κάποια στιγμή ο ρόλος του θεωρηθεί άχρηστος στο περιβάλλον στο οποίο προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο, πρέπει να ομολογήσω πως δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς προσπαθεί να πουλήσει αυτός ο καιροσκόπος στα αφεντικά του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πώς συνδέεται αυτό που προσπαθεί να πουλήσει με την επιλογή (προφανώς από τον ίδιο) της κας Σουλεϊμάν. Μέχρι στιγμής εμφανίστηκε στο «Δρόμο της Αριστεράς» (26/04/2014) ένα άρθρο με τίτλο «Απαιτείται σοβαρότητα: Βαθύτερα ελλείμματα και αδυναμίες αναδεικνύουν οι χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν», που προφανώς έχει γράψει ο ίδιος αλλά δεν έχει το θάρρος να το υπογράψει. Με το άρθρο αυτό προσπαθεί (κατά την γνωστή, από παλιά, «λεβεντιά» του) να πει πως δεν φταίει αυτός που υπέδειξε την υποψηφιότητα αλλά η Κεντρική Επιτροπή που την δέχτηκε!

Κοντά στο άρθρο υπάρχει ένα δημοσίευμα της «αντικειμενικής» εφημερίδας που έχει στην ιδιοκτησία του, στο οποίο παρουσιάζεται η φωτογραφία του -- περνιέται βλέπετε και για ωραίος -- και μια δήλωση εντελώς ασύνταχτη και βλακώδης με την οποία δεν λέει τίποτα επί της ουσίας αλλά παραπέμπει για περισσότερες απαντήσεις στη «Αυγή» που τον συκοφάντησε. Παρεμπιπτόντως για να θολώσει τα νερά ρίχνει και μια-δυό παρόλες του στυλ: «Αυτή την στιγμή το πρώτιστο καθήκον είναι η μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές» (η νίκη είναι ...καθήκον! Θαυμάσια!) και «ας ευθυγραμμιστούμε όλοι με τη λαϊκή απαίτηση να γυρίσει ο τόπος σελίδα και να απαλλαγούμε από το σημερινό καθεστώς».

Είπα ήδη πως δεν είμαι βέβαιος τι ακριβώς επιδιώκει ο Ρινάλντι αναμειγνυόμενος με την κατάρτιση του Ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, και με την επιλογή της συγκεκριμένης κυρίας, αλλά ούτε και γιατί οι αντίπαλες με τον Ρινάλντι αυθεντίες του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν αυτό το επικίνδυνο ζήτημα σαν ευκαιρία για να του επιτεθούν. Αυτό που βγαίνει εκ των συμφραζομένων του «καυγά» είναι πως ο εν λόγω επιχείρησε κάποια πολιτική «ταρζανιά» που σχετίζεται με την λεγόμενη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή της ανατολικής μεσογείου και με τον ρόλο που προσπαθούν να παίξουν οι ηγέτες της Τουρκίας. Αυτή η εντύπωση βγαίνει από το γεγονός πως ο Ρινάλντι επισημαίνει τους κινδύνους από την δράση του «τουρκικού εθνικισμού» και τις «επιδιώξεις της Τουρκίας» αλλά και από το γεγονός πως ο «Δρόμος της Αριστεράς» έχει σαν μόνιμο συνεργάτη σε ζητήματα «γεωπολιτικής» τον Γιώργο Τσίπρα εξάδελφο του Αλέξη Τσίπρα, στέλεχος της πρώην ΚΟΕ, μεγάλο θεωρητικό του μαρξισμού και από όσο θυμάμαι «λάτρη» (κοινώς τσιράκι) του Ρινάλντι, του οποίου τα γραφτά είναι μνημεία σφαγής της υλιστικής αντίληψης για την ιστορία και πρότυπα ενός βλακώδους και στομφώδους ιστορικού υποκειμενισμού.

Με άλλα λόγια, μέσα από το συγκεκριμένο γεγονός προκύπτει το συμπέρασμα πως και ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο γεγονός το team του Ρινάλντι είναι έτοιμο, συμπαρασύροντας και όσους μπορεί, να ταξιδέψει σε τόπους ιδιαίτερα επικίνδυνους για τον κόσμο της κοινωνικής βάσης. Το επεισόδιο με την κυρία Σουλεϊμάν έδειξε καθαρά πως, οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ, εννοούν την προσέλκυση του λαού σαν επικοινωνιακή πολιτική και την στήριξη από τον λαό σαν «μεταγραφή» ανθρώπων που καλώς ή κακώς μπορούν να χειραγωγήσουν τον λαό. Αυτά σημαίνουν ότι το όνειρο του λαού για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη τελειώσει και πως η πολιτική αυτού του κομματικού συνονθυλεύματος δεν έχει καμιά διαφορά από την πολιτική του οποιουδήποτε άλλου κόμματος εκτός από την πιθανή αλλαγή των εντολέων της «διακυβέρνησης».

Κλείνοντας αυτό το κείμενο πρέπει να πω ότι μέχρι εδώ ενδιαφέρθηκα να εξετάσω τα γεγονότα από την άποψη ενός αριστερού που βλέπει με κάπως καθαρή ματιά την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο. Αν δει κανείς την πορεία του Ρινάλντι μέσα στον γενικότερο πλαίσιο του χώρου της Αριστεράς τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σοβαρά γιατί ο Ρινάλντι δεν είναι απλά ένας οπορτουνιστής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ένας άνθρωπος που ξέπεσε στον οπορτουνισμό μέσα από μια πολύπλοκη διαδικασία μετάλλαξης σε πολιτικό τέρας, με την μορφή της ΚΟΕ, της πολιτικής τάσης που εμφανίστηκε σαν Α/συνέχεια και είχε την δυνατότητα και το ιστορικό καθήκον να εργαστεί για τον θεωρητικό και πολιτικό εκσυγχρονισμό της Αριστεράς.

Μπροστά στις δύσκολες μέρες που έρχονται οι άνθρωποι της ΚΟΕ θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν αν θα αντιμετωπίσουν το μέλλον, που πλέον καλπάζει ενάντια στο πραγματικά σάπιο εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα, σαν έρμαια του οπορτουνισμού και τροφή για τον φασισμό που θα τον διαδεχθεί ή σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι της επαναστατικής Αριστεράς.