Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 2148
ΚΟΕ: Δέκα ολόκληρα χρόνια λογοκριτικής αγυρτείας
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Σάββ, 16 Φεβρ 2013

Έχω γράψει πολλές φορές πως αν η Κομουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ) ήταν αυτό που λέει το όνομά της, θα βρισκόταν στο κέντρο του ελληνικού επαναστατικού κινήματος. Επειδή όμως, για ιστορικούς λόγους, μια λενινιστικού τύπου επαναστατική οργάνωση, θα ήταν σήμερα ακατάλληλη, η ΚΟΕ δεν θα μπορούσε να είναι, και τελικά προφανέστατα δεν είναι, ούτε επαναστατική ούτε κομουνιστική. Με τον εξοπλισμό ωστόσο που έχει κληρονομήσει από το μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα δεν θα μπορούσε παρά να είναι αυτό που είναι: το ιδεολογικό και πολιτικό κέντρο του οπορτουνιστικού "κινήματος" που οδηγεί την κοινωνία στον φασισμό.

Φαίνεται "βαρύ" να λέει κανείς κάτι τέτοιο για μια ομάδα ανθρώπων που (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) προφανώς δεν έχουν τα πνευματικά χαρακτηριστικά του φασίστα και ούτε την πρόθεση να παραδώσουν την κοινωνία στον φασισμό. Είναι όμως πολύ βαρύτερο και για τους ίδιους ότι θα την παραδώσουν. Ούτε οι άνθρωποι της ΕΔΑ και του ΚΚΕ στην δεκαετία του '60 είχαν τα χαρακτηριστικά του φασίστα και την πρόθεση να παραδώσουν την κοινωνία στον φασισμό αλλά το έκαναν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνουν και τώρα. Το ενδιαφέρον δε είναι πως όλοι αυτοί σήμερα βρίσκονται στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ και κατάφεραν να βρεθούν στο προσκήνιο της πολιτικής χάρη στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ (με μπόλικο σαπούνι) που τους πρόσφεραν οι επιτελείς της ΚΟΕ.

Έχω γράψει μερικά πράγματα για την σχέση του φασισμού με τον οπορτουνισμό. Πολύ γρήγορα η σχέση αυτή μέσα από την λειτουργία της, εκ των πραγμάτων θα ανεβάσει αυτή την συζήτηση στην επικαιρότητα και οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης θα αναγκαστούν, σε σκληρές συνθήκες, να συζητήσουν πολλές λεπτομέρειες και των χαρακτηριστικών και της σχέσης αυτών των δύο παράλληλων επικίνδυνων όσο και ιστορικά αναγκαίων πολιτικών ασθενειών του κοινωνικού συστήματος.

Είναι όμως σαφές πως το βασικό χαρακτηριστικό του φασισμού είναι η φίμωση της κριτικής, που επιτυγχάνεται μέσω της πολιτικής αυτογελοιοποίησης και της λογοκρισία. Είναι βέβαιο πως οι άνθρωποι της ΚΟΕ δεν θέλουν τον φασισμό, έχουν όμως υιοθετήσει σαν καταστατικές τους αρχές και την πολιτική γελοιότητα και την λογοκρισία. Αρκεί ένα επεισόδιο από αυτά τα καθημερινά που περνούν απαρατήρητα, για να δει κανείς σε τι ύψος έχουν φτάσει οι επιδόσεις των ανθρώπων της ΚΟΕ σ' αυτά τα αθλήματα.

Είναι αρκετές μέρες τώρα που προσπαθώ να διατυπώσω μερικές σκέψεις πάνω στο θέμα της σχέσης εξουσίας και διακυβέρνησης στο οποίο έχει σκοντάψει ο ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της ανόδου του στην "(δια)κυβέρνηση" με όρο την παραίτηση από την διεκδίκηση της εξουσίας. Το ζήτημα αυτό προφανώς έχει θορυβήσει τους ευαίσθητους επιτελείς της ΚΟΕ γιατί αντιλαμβάνονται ότι το φιάσκο αυτό, στο οποίο οι ίδιοι έχουν συμβάλει, θα είναι το τελευταίο τους. Ενδεικτική της ανησυχίας τους είναι η εμφάνιση στις στήλες του "Δρόμου" ενός άρθρου του Νίκου Λάιου περί "διακυβέρνησης" που στην ουσία του προσπαθεί να δώσει μια επιστημονική κάλυψη στις (επιεικώς ειπείν) βλακείες του Ρινάλντι περί "ξέφωτου", άρθρο το οποίο άλλωστε μου έδωσε και την βάση για να αναπτύξω την κριτική μου.

Αναγκάστηκα ωστόσο να διακόψω το γράψιμο του άρθρου προκειμένου να σχολιάσω την ένοχη αντιμετώπιση, με ένα πρωτοσέλιδο κείμενο που υπογράφει ο Ρινάλντι, της αυτοκτονίας στο στρατό ενός νέου ανθρώπου που αυτή την φορά δεν βρισκόταν στον περίγυρο της οπορτουνιστικής Αριστεράς όπως ο Δημήτρης Χριστούλας αλλά ήταν μέλος, ο ταλαίπωρος, της φαιδρής ΚΟΕ και μετά την σκοτεινή διάσπασή της, μέλος της ακόμα φαιδρότερης "παρέμβασης" που κατασκεύασε ο χαμένος της διάσπασης, ο Γαλάνης.

Για τις περί αυτοκτονιών γραπτές αθλιότητες του Ρινάλντι στο εν λόγω κείμενο και για την δική μου άποψη μιλάω στο άρθρο που θα δημοσιεύσω αμέσως μετά το παρόν. Αναγκάστηκα όμως να το διακόψω κι αυτό μπροστά στην εξοργιστική επίδειξη γελοιότητας και λογοκρισίας δίπλα στην υποκριτική επίδειξη δήθεν θλίψης για την αυτοκτονία ενός ανθρώπου της Αριστεράς.

Δίπλα ακριβώς στο άρθρο του Ρινάλντι με τίτλο "να μιλήσουμε για τις αυτοκτονίες" σου βγάζει το μάτι μια κατακόκκινη διαφήμιση της γιορτής για τα τρία χρόνια του "Δρόμου της Αριστεράς" και όταν πας στην 5 σελίδα που παραπέμπει η κοκκινίλα της διαβάζεις το πρόγραμμα της γιορτής:

κόβουμε την πίτα - κερδίζουμε το φλουρί - τρώμε και πίνουμε - ενδεχομένως χορεύουμε - κυρίως συζητάμε - προπάντων διασκεδάζουμε με την κομπανία «οι φίλοι του Στέλιου»

Θα μου πείτε: τί να κάνουν οι άνθρωποι; να μην κάνουν τη γιορτή που είχαν προγραμματίσει; Να κόψουν το φαΐ και το πιοτό επειδή ένας σύντροφός τους αυτοκτόνησε; Το ερώτημα όμως δεν είναι γιατί κάνουν μια προγραμματισμένη εκδήλωση. Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί την αντιμετωπίζουν με τόση γελοιότητα, όπου η απάντηση είναι αυτονόητη: διότι οι διοργανωτές είναι τόσο γελοίοι. Το δεύτερο όμως ερώτημα: γιατί προβάλλουν με τόσο θράσος αυτή τους την γελοιότητα, είναι δύσκολο να απαντηθεί αλλά σε τελευταία ανάλυση η απάντηση είναι: γιατί η επιβολή της γελοιότητας τους είναι ένα από τα βασικά στοιχεία και τα βασικά όπλα της εξουσίας.

Μαζί με την γελοιότητα βαδίζει και η λογοκρισία, οι άνθρωποι της βάσης δεν φτάνει να υφίστανται την αηδία του λόγου των επιτελών πρέπει όχι μόνο να το βουλώνουν οι ίδιοι αλλά και να κλείνουν το στόμα των άλλων.

Μπαίνοντας λοιπόν στο facebook συνάντησα μια δεύτερη ανακοίνωση γιορτής: Γιορτή για τα 10 χρόνια από την ίδρυση της ΚΟΕ, η οποία διαφημιζόταν με την πιο κάτω μπουρδολογία.

«10 χρόνια είναι πολλά. Δοκιμάσαμε, μάθαμε, αλλάξαμε. Μαζί με τους ανθρώπους που αγωνιούν και αγωνίζονται. Μέσα στα κινήματα που έβγαλαν ξανά τους λαούς στο προσκήνιο. Πασχίζοντας για ιδέες που ανοίγουν δρόμους. 10 χρόνια είναι πολύ λίγα. Γιατί στην σημερινή Ελλάδα βρίσκουμε όχι 10 αλλά χίλιους δύο ακόμα λόγους για να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά. Γιορτάζουμε μαζί.»

Το τί έκαναν οι επιτελείς της ΚΟΕ τα δέκα αυτά χρόνια το είπα περίπου στην αρχή. Οι λεπτομέρειες της ακόμα ευρύτερης πορείας τους από την εποχή που διαλύθηκε το μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα μέχρι σήμερα θα μελετηθούν σοβαρά όταν οι συνθήκες το επιβάλουν. Και επίσης το τί ακριβώς λένε αυτές οι μπούρδες με τις οποίες προσπαθούν να συγκαλύψουν τον άθλιο ρόλο τους, όταν το φιάσκο του δεύτερου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί πια να παραβλεφθεί, θα γίνει αντικείμενο προσοχής. Προς το παρόν, επειδή πρέπει να διατηρούμε το χιούμορ μας στους ζοφερούς καιρούς που περνάμε και επειδή εγώ προσωπικά θέλω να θυμίζω στον Ρινάλντι ότι δεν έχω ξεχάσει την υπόσχεση που του έδωσα πριν από 10 χρόνια συνηθίζω να πετάω στο facebook, γιατί πουθενά αλλού δεν εμφανίζονται, κανένα ειρωνικό σχόλιο για τις γελοίες εκδηλώσεις τους.

Υπάρχει ένας νεαρός ο Βαγγέλης Χ. που έχει αναλάβει να προβάλει στο facebook τις γελοιότητες της ΚΟΕ. Και επειδή νομίζει ως φαίνεται πως η ΚΟΕ είναι ποδοσφαιρική ομάδα και την υποστηρίζει με επιχειρήματα θύρας ορίτζιναλ, μου αρέσει να τον πειράζω. Έγραψα λοιπόν ένα ειρωνικό σχόλιο του είδους "άντε παιδιά να τα εκατοστίσετε .. και γρήγορα στην κυβέρνηση" ή κάτι τέτοιο και έφυγα.

Επειδή όμως τα παιδιά έχουν και μια αφέλεια που από μια άποψη είναι συγκινητική και από μια άλλη ανατριχιαστική, μια κυρία - κοπέλα (δεν ξέρω) απάντησε στην ειρωνεία μου με έναν τρόπο "αγέρωχο" και εκνευριστικό. Κάτι της απάντησα και εγώ προσπάθησε να με συνετίσει ο Βαγγέλης (λέγοντας ουσιαστικά, τι άλλο;, ότι η κριτική δεν ωφελεί κανέναν, του είπα και εγώ ότι ωφελεί εμένα, μπήκε και κάποιος κύριος Ερρίκος Φινάλης που (ευτυχώς) τον ξέρω μόνο σαν όνομα αλλά ακούω πως είναι πολύ σοβαρό κεφάλαιο για τον οπορτουνισμό της ΚΟΕ και προφανώς με την δική του εντολή ολόκληρη η συζήτηση κατέληξε στον κάλαθο της λογοκρισίας.

Είπα και στην αρχή πως το κοινό στοιχείο του οπορτουνισμού με τον φασισμό είναι η λογοκρισία. Βεβαίως από μια στιγμή και μετά η λογοκρισία γίνεται μπούμερανγκ για τους γελοίους που νομίζουν ότι μπορούν να επιπλεύσουν μ' αυτήν αλλά η λαιμαργία τους για το κόκκαλο της διακυβέρνησης που τους πετάει το σύστημα (ακριβώς για να ασκούν λογοκρισία) τους αποβλακώνει τόσο βαθειά ώστε να μη μπορούν να το καταλάβουν.

Τα δέκα χρόνια της ΚΟΕ δεν ευκαιρία για γιορτή. Είναι ευκαιρία για να κάνουν το μνημόσυνο της στοιχειώδους πολιτικής συνέπειας και της εντιμότητας, έννοιες που τις έθαψαν και τυπικά το 1994 μαζί με τον Χοντζέα. Περιμένουν τώρα, αυτοί οι καραγκιόζηδες, ότι θα πετάνε στα μούτρα του κόσμου αυτές τις αηδίες για τον λαό που τάχα τον "έβγαλαν στο προσκήνιο" (ποιοι; ο Ρινάλντι και ο Καραμάνος;) και δεν θα βρεθεί κανείς να τους φτύσει, αλλά προφανώς απατώνται.

Προσωπικά τους έχω δώσει πολλές φορές την ευκαιρία μιας έντιμης αντιπαράθεσης. Δεν τόλμησαν ποτέ να απαντήσουν στα γραφτά μου. Προτίμησαν να με κακολογούν πίσω από την πλάτη μου και να τα βάζουν με τους τσιριχτούς επαναστάτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους ακαδημαϊκούς της ορθοδοξίας του ΚΚΕ, που βολεύει τον "αντισεχταρισμό" τους. Τέλος πάντων όμως, για την πολιτική ιστορία και τον ιστορικό ρόλο της ΚΟΕ θα χρειαστεί να μιλήσουμε και ας μην ξεχνούν ότι η ιστορία περιλαμβάνει και ονόματα και πράξεις της καθημερινότητας.

Κάποιοι από τους λιγοστούς ανθρώπους που διαβάζουν τα γραφτά μου και τα βρίσκουν ενδιαφέροντα, δυσφορούν όταν επιτίθεμαι σε πρόσωπα και ειδικά στον Ρινάλντι. Τα θεωρούν και τον θεωρούν ανάξιο να του δίνει κανείς σημασία. Καταλαβαίνω την δυσφορία τους αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να θεωρήσω έναν άνθρωπο σαν τον Ρινάλντι ανάξιο να ασχοληθεί κανείς μαζί του. Θα σταματήσω να μιλάω γι αυτόν όταν οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του αναλάβουν το έργο της κριτικής του.

Εγώ δεν πιστεύω πια στην χρησιμότητα των λενινιστικού τύπου οργανώσεων. Αυτοί που πιστεύουν στην χρησιμότητά τους και τις συντηρούν, καπελωμένες αισχρά από τις αυθεντίες των διαφόρων Ρινάλτηδων, ας θυμηθούν πως λενινιστική οργάνωση σημαίνει κριτική και αυτοκριτική και ας αναλάβουν το έργο  που τους ανήκει ώσπου να αποφασίσουν να σκεφτούν σοβαρά τί χρειάζεται σήμερα η κοινωνία.