Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 3387
ΣΥΡΙΖΑ: ενιαίος οπορτουνιστικός πολιτικός φορέας (Ι)
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Τριτ, 27 Νοεμ 2012

Σημείωμα

Το κείμενο που ακολουθεί είναι το πρώτο μέρος από ένα άρθρο που επρόκειτο να δημοσιευτεί ολόκληρο και που αφορά την επιχείρηση μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν ενιαίο πολιτικό φορέα. Το άρθρο έχει στηριχθεί κυρίως στα σχετικά άρθρα του σεσημασμένου εργολάβου πολιτικών έργων Ρούντι Ρινάλντι τα οποία δημοσιεύονται προφανώς ερήμην της ΚΟΕ στον αμαρτωλό Δρόμο της Αριστεράς και με τα οποία αυτός επιχειρεί να εφεύρει μια ιδεολογική κάλυψη στο νέο εγχείρημα της συριζικής λυκοσυμμαχίας.

Μετά την δημοσίευση Σχεδίου Διακήρυξης που περιγράφει με θαυμαστή αερολογική προχειρότητα και φανερή βιασύνη το νέο "ενιαίο" σχήμα της οπορτουνιστικής σύμπραξης αναγκάζομαι να δημοσιεύσω ως πρώτο μέρος του άρθρου το τμήμα που αφορά την ιστορική τοποθέτηση και ερμηνεία του οπορτουνιστικού εγχειρήματος.

Τα υπόλοιπα τμήματα που αφορούν την κριτική του οπορτουνιστικού σχήματος και την προδιαγραφή της θέσης των αριστερών της κοινωνικής βάσης απέναντι στην σχηματοποίηση του οπορτουνισμού θα δημοσιευτούν αναθεωρημένα μετά από την προσεκτικότερη μελέτη του Σχεδίου του σχήματος που τώρα πια κατέστη συγκεκριμένο.

 

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΏΤΟ: Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΌΤΗΤΑ

 

Οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισαν να ενοποιήσουν την αλλοπρόσαλλη συμμαχία τους κατασκευάζοντας όπως-όπως έναν ενιαίο πολιτικό φορέα. Από πολιτική άποψη το εγχείρημα αυτό και οι ιδεολογικές του προεκτάσεις φαντάζουν εντελώς γελοίες. Από ιστορική άποψη όμως η κίνηση αυτή, όπως και πολλές άλλες, εκφράζει την πίεση της αναγκαιότητας για μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή και γι αυτό πρέπει να την πάρουμε στα σοβαρά και την πολιτική της έκφραση.

Από πολιτική άποψη λοιπόν η απόφαση των επιτελών να μετασχηματίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε έναν ενιαίο πολιτικό φορέα (πέρα από το προφανές κίνητρο της αδυναμίας τους να ανέβουν -- ή να μάλλον -- να κατέβουν χωρίς τον μετασχηματισμό και το τελευταίο σκαλοπάτι προς την κυβέρνηση) εξηγείται μέσα στο πλαίσιο του διμετωπισμού. Το μαύρο μέτωπο είναι ήδη σχηματισμένο υπό την προσωρινή ιδεολογική ηγεμονία της Χρυσής Αυγής. Ο διμετωπισμός δεν θα μπορέσει να ισορροπήσει αν στο κόκκινο μέτωπο δεν σχηματιστεί ένας ενιαίος φορέας οπορτουνιστικής ιδεολογικοπολιτικής ηγεμονίας.

Βεβαίως τόσο ο φασισμός όσο και ο οπορτουνισμός είναι πολιτικές παρακμής, διάλυσης και σήψης και επομένως είναι εντελώς αδύνατον μακροπρόθεσμα να συγκροτήσουν έναν ουσιαστικά ενιαίο πολιτικό φορέα. Είναι όμως επίσης εντελώς αδύνατο, κάτω από την πίεση της κρίσης, να μην προσπαθήσουν.

Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται λοιπόν, αυτή η γελοία πολιτική επιχείρηση κατασκευής της ενός οπορτουνιστικού κόμματος είναι, από ιστορική άποψη, το πρώτο αναμενόμενο και αναγκαίο βήμα προς την διάλυση των οπορτουνιστικών μηχανισμών και την ανάδυση μέσα από την κοινωνική βάση της σύγχρονης επαναστατικής οργάνωσης της κοινωνίας.

* * * * * *

Αυτό που ενδιαφέρει τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης είναι η συγκρότηση μιας επαναστατικής πολιτικής οργάνωσης. Μιας οργάνωση που θα ανασκευάσει τις ψευτοαριστερές θέσεις της οπορτουνιστικής σαπίλας, μιας οργάνωσης που θα αντιμετωπίσει -- στην ουσία της και όχι στην ρητορεία της -- την ολέθρια φασιστική προοπτική. Μιας οργάνωσης, τελικά, που θα ανταποκρίνεται στις μεγάλες και πολύπλοκες απαιτήσεις της κοινωνικής αλλαγής στην οποία η κρίση καθιστά αναπόφευκτη.

Προϋπόθεση για να γίνει ορατή και κατανοητή η κοινωνική αλλαγή, είναι η συγκρότηση ενός οργανωμένου φορέα επαναστατικής θεωρίας και πολιτικής. Πρέπει όμως να γίνει σαφές στην συνείδηση των αριστερών της κοινωνικής βάσης ότι ο φορέας αυτός δεν θα πέσει από τον ουρανό αλλά θα προκύψει μέσα από μια επίπονη διαδικασία που προκύπτει ανάπτυξης της βασικής διαλεκτικής κοινωνικής αντίθεσης.

Το κλειδί για την συγκρότηση και ανάπτυξη μιας επαναστατικής πολιτικής είναι η αναγνώριση της βασικής κοινωνικής αντίθεσης στην σημερινή της έκφραση. Η ανάπτυξη δηλαδή μιας πολιτικής θεωρίας που θα στηρίζεται στην διαχρονική ουσία της μαρξικής προσέγγισης του κοινωνικού φαινομένου και θα απορρίψει την ξεπερασμένη "ταξική" ακαδημαϊκή και πολιτική αερολογία στην οποία στηρίζεται σήμερα το εξουσιαστικό θεσμικό σύστημα.

Όσο ξεπερασμένες κι αν είναι ωστόσο οι θεσμικές σχέσεις δεν παύουν να είναι υπαρκτές στην συνείδηση των ανθρώπων και δεν παύουν οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης να αυτοπροσδιορίζονται και να λειτουργούν μέσα στο πλαίσιό τους.

Η επαναστατική οργάνωση επομένως δεν μπορεί παρά να προκύψει μέσα από την διάλυση και κατάρρευση του θεσμικού πλαισίου, μέσα από τις συγκρούσεις που ήδη προκαλεί στο θεσμικό πλαίσιο η κρίση. Οι συγκρούσεις διαρκώς οξύνονται και εμπλέκονται σ' αυτές και οι δυό πλευρές του διμετωπικού πολιτικού συστήματος κάτω από την ανελέητη πίεση της κρίσης. Οξύνονται όμως επίσης και οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της κάθε πλευράς. Η συνολική κατάρρευση όμως επίσης δεν θα συμβεί από μόνη της. Θα συμβεί στον βαθμό που οι επιμέρους συγκρούσεις θα οδηγούν σε μια επί μέρους επαναστατική αλλαγή οι οποία ταυτόχρονα θα συμπληρώνει την κοινωνική  συνειδητοποίηση της γενικής επαναστατικής αλλαγής.

Το συμπέρασμα για τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης είναι ότι οφείλουν να παρακολουθούν τις κινήσεις -- ακόμα και τις πιο γελοίες και αδιέξοδες -- των επιτελών του οπορτουνισμού και να αντιλαμβάνονται την ιστορική σημασία τους: ιδιαίτερα δε κινήσεις οργανωτικού χαρακτήρα σαν την συγκεκριμένη.

* * * * * *

Ο Ρινάλντι θέλει να πείσει τους συνεταίρους του τους αντιπάλους του και τον κόσμο της βάσης της ΚΟΕ ότι ο ενιαίος οπορτουνιστικός πολιτικός φορέας που επιδιώκεται αποτελεί "έμπνευση" των κατασκευαστών και του ίδιου που ειδικεύεται στις πολιτικές κατασκευές. Η αλήθεια όμως είναι ότι αντίθετα ο φορέας όπως και όλες οι κατασκευές του ίδιου και των άλλων επιτελείων έχουν υπαγορευθεί από την ιστορική δυναμική, πράγμα που με την σειρά του σημαίνει πως η κατεύθυνση και η ορμή του δεν ταυτίζονται καθόλου με την κατεύθυνση και το βάρος που έχουν οι εκ προθέσεως πολιτικές κινήσεις. Εντελώς αντίθετα, όσο μεγαλύτερο βάρος έχουν οι προσπάθειες των επιτελών του οπορτουνισμού να εμποδίσουν ή να εκτρέψουν την αναγκαία κοινωνική αλλαγή τόσο περισσότερο την ενισχύουν και την επιταχύνουν.

Με άλλα λόγια, κάθε βήμα προς την ανάπτυξη του ενιαίου οπορτουνιστικού πολιτικού φορέα θα αποτελεί ένα βήμα προς την απαξίωση και την διάλυσή του και ένα βήμα προς την ενίσχυση και την ανάπτυξη μιας επαναστατικής πολιτικής οργάνωσης.

Αυτό όμως δεν σημαίνει δεν σημαίνει καθόλου πως οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης θα πρέπει να επαναπαυθούν και να αναθέσουν με ευγνωμοσύνη την "κατασκευή" μιας επαναστατικής οργάνωσης στους επιτελείς του οπορτουνισμού. Ασφαλώς οι παρεμβάσεις των επιτελών ενισχύουν και επιταχύνουν την κοινωνική αλλαγή αλλά αυτό γίνεται εφ' όσον μέσα από την πρακτική τους οι αριστεροί της βάσης συνειδητοποιούν το αδιέξοδο και κινητοποιούνται. Όσο περισσότερο οι αριστεροί της βάσης καθυστερούν να αντιληφθούν το οπορτουνιστικό αδιέξοδο τόσο περισσότερο εκρηκτικά γίνονται οι επιμέρους αλλαγές και τόσο περισσότερο μεγαλώνει το κόστος τους για την κοινωνία.

Θα επιχειρήσω λοιπόν πιο κάτω σ' αυτό το κείμενο να δείξω πώς το οργανωτικό σχήμα του διμετωπισμού που παίρνει σήμερα το πολιτικό σύστημα, αντιστοιχεί ακριβώς -- σαν σχήμα και όχι σαν περιεχόμενο -- στην σημερινή ιστορική φάση και επίσης θα προσπαθήσω να δείξω πώς το οργανωτικό σχήμα του ενιαίου οπορτουνιστικού πολιτικού φορέα που επιχειρείται αντιστοιχεί σαν κατεύθυνση -- αλλά καθόλου σαν περιεχόμενο και ούτε σαν σχήμα -- με την κατεύθυνση ενός σύγχρονου φορέα επαναστατικής πολιτικής.

* * * * * *

Η προσπάθεια για την "δημιουργία" (διαβάστε: για την αυθαίρετη κατασκευή) ενός ενιαίου οπορτουνιστικού πολιτικού φορέα,  δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ολόκληρο το εξουσιαστικό θεσμικό πολιτικό σύστημα. Είναι μέρος της αναγκαστικής προσαρμογής του εξουσιαστικού συστήματος στις σημερινές πραγματικές κοινωνικές συνθήκες. Επιχειρείται η απόρριψη και των τελευταίων εκδοχών απομίμησης της λενινιστικής οργάνωσης και η κατασκευή ενός "νέου τύπου" ενιαίου οπορτουνιστικού πολιτικού φορέα!

Οι επαναστατικές αλλαγές είναι αδύνατο να μην δημιουργήσουν αντιρρεύματα. Μπορούμε να πούμε πως η τεράστια σημασία της Οκτωβριανής Επανάστασης αν δεν αναγνωρίζεται από τις τεράστιες αλλαγές που επέφερε στον κόσμο, αναγνωρίζεται αψευδώς από τα τεράστια πολιτικά και πολιτιστικά αντιρρεύματα που δημιούργησε. Αντιρρεύματα φασιστικά και οπορτουνιστικά τόσο σφοδρά που κατάφεραν να εκτρέψουν την προσοχή της κοινωνίας από τις τεράστιες αλλαγές που επέφερε η Οκτωβριανή Επαναστατική. Αντιρρεύματα που κατάφεραν να διατηρήσουν και να εκσυγχρονίσουν τον φασισμό και που κατάφεραν να επιβάλλουν την άποψη για την "συντριπτική ήττα" της επανάστασης.

Αν αληθεύει λοιπόν η λενινιστική ρήση πως χωρίς επαναστατικό κόμμα δεν γίνεται επανάσταση άλλο τόσο αληθεύει η ιδέα πως χωρίς οπορτουνιστικό κόμμα δεν εμποδίζεται η επανάσταση.

Από την πρώτη διάσπαση του επαναστατικού κινήματος πρόκυψε η επαναστατική οργάνωση των μπολσεβίκων. Πρόκυψε όμως και μια ποικιλία οπορτουνιστικών, φασιστικών και φασιστοπορτουνιστικών οργανώσεων. Το περιεχόμενο αυτών των οργανώσεων ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό του μπολσεβίκικου επαναστατικού κόμματος. Η μορφή τους όμως ήταν ακριβώς η ίδια: ήταν μια συντηρητική αντιγραφή της ανώτερης μορφής κοινωνικής οργάνωσης, του βιομηχανικού εργοστασίου, την οποία οι μπολσεβίκοι χρησιμοποίησαν προσπαθώντας να δώσουν στην ιεραρχική οργανωτική μορφή επαναστατικό πολιτικό περιεχόμενο.

Το πολιτικό σύστημα, ουσιαστικά, έχει διαλυθεί από την στιγμή που η λενινιστική οργάνωση του επαναστατικού κόμματος αχρηστεύτηκε, από την στιγμή δηλαδή που η λενινιστική μορφή του επαναστατικού πολιτικού φορέα δεν μπορούσε πια να εκφράσει το επαναστατικό της περιεχόμενο. Το πολιτικό σύστημα διαλύθηκε και τυπικά όταν κατεδαφίστηκε η πολιτειακή γελοιογραφία του πρώην επαναστατικού σοσιαλισμού, όταν η σοσιαλφασιστική χρουστσοφική μπρεζνιεφική δικτατορία δεν μπορούσε πια να κρύβεται κάτω από το προσωπείο της δήθεν δικτατορίας του προλεταριάτου.

Στην ελληνική κοινωνία το φασιστικό μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα δεν συγκροτήθηκε ποτέ, αλλά στηριζόταν ουσιαστικά στον οπορτουνισμό της Αριστεράς. Η τυπική διάλυση του πολιτικού συστήματος άρχισε το σημαδιακό έτος 2004 και ολοκληρώθηκε το 2007. Τον ίδιο χρόνο, το 2007, αρχίζει και η αναζήτηση μιας νέας μορφής πολιτικής οργάνωσης με την εμφάνιση στην πολιτική σκηνή της πρότασης της "συμμετοχικής δημοκρατίας" του Γιώργου Παπανδρέου παράλληλα με την πρόταση για την "επανίδρυση του κράτους" του Κώστα Καραμανλή.

* * * * * *

Από το 2004 και μετά, εξ άλλου, εμφανίζεται ένα εκ πρώτης όψεως παράδοξο: οι επιτελείς του εξουσιαστικού συστήματος αντιλαμβάνονται και υιοθετούν τις μορφές οργάνωσης που αναδύονται μέσα από το πραγματικό κοινωνικό σύστημα πριν να τις αντιληφθούν και να τις υιοθετήσουν οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης που εκ των πραγμάτων είναι αποτελούν την "πρωτοπορία" των επαναστατικών αλλαγών.

Η ερμηνεία αυτού του "παράδοξου" σχετίζεται με την έννοια της πρωτοπορίας και είναι ένα σοβαρότατο θεωρητικό ζήτημα που βγαίνει από τα όρια αυτού κειμένου. Μπορούμε να πούμε πάντως ότι ο όρος "πρωτοπορία" χρησιμοποιείται με τρόπο που ρομαντικοποιεί και εκχυδαΐζει την λογική της ιστορικής ακολουθίας. Το σίγουρο είναι πως, σε ότι αφορά την οργάνωση, οι μορφές γεννιούνται στο πραγματικό κοινωνικό σύστημα και περνάνε στο θεσμικό κοινωνικό σύστημα μέσα από την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης.

Σταθμοί στην πολιτική οργάνωση της κοινωνίας είναι οι μορφές οργάνωσης που γεννήθηκαν (α) με το κοινωνικό φόρουμ, (β) με την εξέγερση του 2008 και τέλος (γ) με την πλατεία. Όλες αυτές οι μορφές συνειδητοποιήθηκαν και υιοθετήθηκαν από τους επιτελείς του εξουσιαστικού συστήματος και έτσι το σύστημα -- σε όλο το μεγαλείο της γελοιότητάς του -- επιβίωσε μέχρι σήμερα.

Οι μορφές οργάνωσης πάντως που υπάρχουν μέχρι το 2004 είναι εκδοχές βάρβαρης απομίμησης της λενινιστικής οργάνωσης που η ίδια, μέσα από τις εσωτερικές διεργασίες της απαιτεί την υπέρβασή της. Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα αποτελεί την πρώτη προσπάθεια υπέρβασης της δοξασμένης παλαίμαχης λενινιστικής οργάνωσης και την προσπάθεια να υιοθετηθεί μια νέα μορφή οργάνωσης. Παρότι το μ-λ κίνημα πήγασε μέσα από την Πολιτιστική Επανάσταση και την σκέψη του Μάο Τσε-τουνγκ (και ειδικά στην ελληνική κοινωνία ήταν επιπλέον ιδιαίτερα έμπειρο από τους αγώνες της δεκαετίας του '40, και της δεκαετίας του '60, με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο) δεν κατάφερε να υπερβεί το εμπόδιο των διαφόρων εκδοχών απομίμησης της λενινιστικής οργάνωσης οι οποίες είχαν πια μπει στην ακαδημαϊκοπολιτική υπηρεσία του εξουσιαστικού συστήματος.

Δεν είναι επομένως καθόλου τυχαίο ότι στις αναζητήσεις για μια νέα οπορτουνιστική οργάνωση -- που ελπίζεται πως θα υπερβαίνει τις άχρηστες πια οπορτουνιστικές απομιμήσεις της λενινιστικής οργάνωσης -- πρωταγωνιστεί ο σεσημασμένος Ρινάλντι με τις πλάτες του επιτελείου και της βάσης της ΚΟΕ. Εδώ είναι άλλωστε και το τεράστιο ενδιαφέρον του ζητήματος στο οποίο αναφέρομαι. Θα προσπαθήσω να δείξω πιο κάτω, ότι το "μεγαλειώδες" έργο του Ρινάλντι, συνίσταται στην εισαγωγή στο θνησιγενές και γελοίο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, μιας γελοίας οπορτουνιστικής "απομίμησης" της σύγχρονης επαναστατικής οργάνωσης που δεν έχει ακόμα σχηματιστεί.

* * * * * *

Με τα κριτήρια που ισχύουν μέχρι σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για έναν συγκροτημένο και συνειδητό φορέα σύγχρονης επαναστατικής πολιτικής. Και από την άλλη μεριά με τη λογική των ισχυόντων κριτηρίων πραγματική απομίμηση μιας δομής που δεν υπάρχει ακόμα είναι αδύνατη. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που νοείται σαν απομίμηση δεν είναι παρά μια διαδικασία αλληλεπίδρασης ανάμεσα στο επαναστατικό ρεύμα πολιτικής σκέψης και στο φασιστοπουρτουνιστικό ρεύμα πολιτικής σκέψης στο πλαίσιο των οποίων οι άνθρωποι που ακολουθούν αλλά και προσωποποιούν τα ρεύματα αυτά, προσπαθούν να κατανοήσουν και να αξιοποιήσουν, από την μεριά του κάθε ρεύματος, τις μορφές οργάνωσης που γεννιούνται, μέσα από την βασική αντίθεση του πραγματικού κοινωνικού συστήματος.

Τα προβλήματα που αναδεικνύει η σημερινή παρόξυνση της κρίσης, έχουν αναχθεί στην βασική διαλεκτική αντίθεση του σύγχρονου πραγματικού κοινωνικού συστήματος, η οποία έχει πλέον πάψει να είναι διαλεκτική, εποικοδομητική, αντίθεση και έχει γίνει μια άκρως επικίνδυνη καταστροφική αντίφαση. Τα προβλήματα αυτά έχουν συμπυκνωθεί σε ένα γενικό και συνολικό πρόβλημα που αφορά την καρδιά και τον εγκέφαλο του θεσμικού συστήματος που είναι ο εξουσιαστικός μηχανισμός του.

Τελικά το πρόβλημα που εκδηλώνεται με την κρίση δεν μπορεί να λυθεί χωρίς την επαναστατική αλλαγή του ίδιου του πραγματικού κοινωνικού συστήματος. Μπορεί επομένως η επαναστατική οργάνωση να μην υπάρχει υλοποιημένη και προσωποποιημένη αλλά το γενικό πρόβλημα που εκδηλώνεται μέσω της κρίσης την ορίζει σαφέστατα ακόμα και σαν άγνωστη επιτάσσοντας την αναγκαία δομή που θα έχει και τις αναγκαίες λειτουργίες που θα επιτελέσει ο φορέας της επαναστατικής πολιτικής.

Αν δεν εμποδιστεί από τα αντιρρεύματα η λενινιστική οργάνωση θα είχε διατηρήσει το επαναστατικό της περιεχόμενο θα είχε παρακολουθήσει τις εξελίξεις του πραγματικού κοινωνικού συστήματος που η ίδια προκαλούσε, θα είχε μεταλλαχθεί ως προς την μορφή της, με τις δικές της εσωτερικές διεργασίες, στην σύγχρονη επαναστατική οργάνωση. Τα αντιρρεύματα όμως δεν ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν και η επαναστατική μετάλλαξη δεν έγινε. Αντίθετα, με την παρέμβαση των αντιρρευμάτων, διατηρήθηκε η μορφή της λενινιστικής οργάνωσης και το επαναστατικό της περιεχόμενο μεταλλάχτηκε σε εξουσιαστικό. Με το περιεχόμενο αυτό η μορφή εξελίχθηκε μέχρι σήμερα παρακολουθώντας της ανάγκες του εξουσιαστικού συστήματος.

Παρά ταύτα, η λενινιστική μορφή πολιτικής οργάνωσης -- η ανώτατη  μορφή οργάνωσης στην ιστορία της κοινωνίας -- είναι πια παρωχημένη και δεν μπορεί παρά να αντικατασταθεί αλλιώς η κοινωνία κινδυνεύει θανάσιμα. Έχει σημασία όμως αν την διαδικασία της αντικατάστασης θα την καθοδηγεί η επαναστατική σκέψη και όχι η οπορτουνιστική. Η αρχή της αναζήτησης έγινε με την πρόταση από τον Γιώργο Παπανδρέου της συμμετοχικής δημοκρατίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η αρχή έγινε από τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, της σημερινής εξέλιξης του ρεύματος που δίδαξε τον οπορτουνισμό και τις φασιστικές του προεκτάσεις.

Δεν θα μπορούσε όμως η επιχείρηση κατασκευής της εξουσιαστικής εκδοχής της σύγχρονης πολιτικής οργάνωσης να υλοποιηθεί χωρίς την συμβολή του Ρινάλντι και των επιτελών της ΚΟΕ, που αποτελούν  την "μαρξιστική - λενινιστική" ή άλλως "μαοϊκή" συνιστώσα στο οπορτουνιστικό συνονθύλευμα του επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ.

* * * * * *

Στο δεύτερο μέρος του αυτού του άρθρου θα δούμε πως συγκεκριμένα προκύπτουν οι θεωρητικές παρατηρήσεις του πρώτου μέρους, μέσα από τον φασιστοπουρτουνιστικό λόγο του σεσημασμένου Ρινάλντι και μέσα από το Σχέδιο Διακήρυξης του ενιαίου οπορτουνιστικου φορέα.