Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα, ήταν μια ακόμα βλακωδώς σχεδιασμένη, άτεχνα σκηνοθετημένη και κακόγουστα σκηνογραφημένη -- συνολικά γελοία -- πολιτική θεατρική παράσταση. Η σκηνή απείρου κάλους, με τον Σαμαρά να πηγαίνει την Μέρκελ περίπατο, θα μείνει (χωρίς να χρειάζεται λεζάντα) στο top 10 των πολιτικών γελοιοτήτων για πολλά χρόνια. Την κωμωδία όμως την μετέτρεψε σε τραγωδία η πρόθυμη συμβολή στην άθλια παράσταση των επιτελών, όλων των εκδοχών, της οπορτουνιστικής Αριστεράς.
Μια συμβολική παράσταση, σαν αυτή που δόθηκε με πρωταγωνιστές την Μέρκελ τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, όσο γελοία κι αν ήταν δεν πρέπει να υποτιμάται από άποψη ιστορικής σημασίας. Το πλαίσιο της παγκόσμιας σύγκρουσης, που εμφανώς ωριμάζει, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Και η επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα δεν ήταν για να "βοηθήσει" το "μαύρο μέτωπο" αλλά για να εξασφαλίσει ότι το "κόκκινο μέτωπο" θα παραμείνει στην δυτική πλευρά της σύγκρουσης.
Είναι βέβαιο ότι η παράσταση δεν άφησε κέρδη σ' αυτούς που την έστησαν. Οι τρείς διακριτές έμπρακτες και ρητές δηλώσεις των επιτελείων τριών από τα τμήματα του "κόκκινου μετώπου" (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΑΑ) έδειξαν ότι οι θέσεις τους είναι ασταθείς και δεν εξασφαλίζουν την σοβαρή αντιπολίτευση που χρειάζεται απελπισμένα η "Ευρώπη". Έγινε φανερό πως οι επιτελείς του οπορτουνισμού νοιάζονται για την προσωρινή και προσωπική τους θέση μέσα στο σύστημα που βυθίζεται παρά για την σωτηρία του συστήματος.
Η μορφή που θα έχει η τρίτη μεγάλη παγκόσμια σύγκρουση δεν μπορεί να προβλεφθεί στις λεπτομέρειες της. Δεν υπάρχει όμως καμιά (μα καμιά) αμφιβολία, πως θα αντιπαρατεθούν δυό εξουσιαστικές παρατάξεις με επικεφαλής τα εξουσιαστικά επιτελεία της γερμανικής κοινωνίας από την μια και της κινεζικής κοινωνίας από την άλλη. Δηλαδή, από πολιτική άποψη, του νέου φασισμού από την μια και του νέου οπορτουνισμού από την άλλη.
Το νόημα των θεατρικών-πολιτικών παραστάσεων είναι, πρώτον, καταστήσουν σαφές στις συνειδήσεις των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης το νέο πολιτειακό (καθεστωτικό) σχήμα και, δεύτερον, να σχηματίσουν ένα καθαρό νέο φασιστικό "μαύρο μέτωπο" και ένα καθαρό νέο οπορτουνιστικό "κόκκινο μέτωπο", πράγμα που δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά ενάντια στον παλιό φασισμό και στον παλιό οπορτουνισμό αντίστοιχα.
Το δράμα του εξουσιαστικού συστήματος και της κυρίας Μέρκελ είναι ότι ούτε ο φασισμός ούτε ο οπορτουνισμός δεν μπορούν να ανανεωθούν πολύ απλά γιατί και τα δύο αυτά πολιτικά ρεύματα παρασιτούν πάνω στο σώμα της κοινωνίας, στην συντηρητική πλευρά της και στη επαναστατική πλευρά της αντίστοιχα. Κάθε σύγκρουση μεταξύ τους επομένως ακυρώνει και τα δύο και ξυπνάει την σύγκρουση ανάμεσα στις δυό πλευρές της κοινωνίας.
Σωστά λοιπόν οι επιτελείς όλων των τμημάτων του οπορτουνισμού φωνάζουν ότι το πρόγραμμα "δεν βγαίνει" αλλά δεν έχουν καταλάβει ακόμα -- και ούτε θα καταλάβουν ποτέ -- ποιο είναι το πρόγραμμα.