Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η κοινωνία, ασφαλώς χρειάζεται μια σοβαρή και βαθειά μελέτη της κοινωνικής και της πολιτικής κατάστασης. Η επικαιρότητα όμως δεν μας επιτρέπει να αποσύρουμε την προσοχή μας από την καθημερινή πολιτική κίνηση και να αφοσιωθούμε "απερίσπαστοι" στην θεωρητική μελέτη. Υποχρεωνόμαστε όσοι ασχολούμαστε με τα πολιτικά δρώμενα, να τα θεωρητικοποιούμε εν τη γενέσει τους, πράγμα που βέβαια θα ήταν εξαιρετικά καρποφόρο στο πλαίσιο μιας οργανωμένης ευρύτερης προσπάθειας, και να αρκεστούμε στην μικρή χρησιμότητα που μπορεί να έχει μια ατομική προσπάθεια.

Σε σχέση με τις εκλογές, έχω ήδη μιλήσει για τον θίασο σκιών, της τηλεοπτικής πολιτικής σκηνής που ανέδειξαν αυτές. Γίνεται πλέον προφανές ότι μέσα από την παράσταση που δίνει αυτός ο θίασος το αυτοκρατορικό πολιτικό σύστημα καθημερινά όλο και περισσότερο ξεφτιλίζεται. Η διαδικασία εξαπάτησης της κοινωνίας έχει μετατραπεί ήδη σε μια διαδικασία εξευτελισμού στην οποία υπόκεινται αυτοί που προσπαθούν να την εξαπατήσουν. Όχι μόνο οι φιγούρες της ελληνικής επαρχιακής σκηνής αλλά και οι καραγκιοζοπαίχτες της αυτοκρατορίας των αγορών λίγο απέχουν από την πλήρη απαξίωση.

Ο θίασος σκιών περιλαμβάνει όλους τους επιτελείς της "υπαρκτής" -- με τους δήθεν "στηλίτες" του ΚΚΕ να παίζουν τον πιο βρόμικο ρόλο -- δεν είναι όμως καθόλου τυχαίο ότι στο κέντρο αυτής της παράστασης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι επιτελείς του ΣΥΝ, δόκτορες του οπορτουνισμού, συνεταιρίστηκαν (θα δούμε για πόσο καιρό) με τον εργολάβο πολιτικών έργων Ρινάλντι και το συνεργείο του την ΚΟΕ, για να καπελώσουν το πολυπληθέστερο τμήμα του πληθυσμού των αριστερών της κοινωνικής βάσης, αυτών δηλαδή που κινούνται στον θεωρητικό άξονα ιδεολογικής ηγεμονίας και πατριωτικής πολιτικής. Προσπαθούν δηλαδή να καπελώσουν το τμήμα των αριστερών που όταν είναι κατάλληλα οργανωμένο αποτελεί τον πυρήνα της επαναστατικής αριστεράς.

Στην παγίδα που έστησαν οι συνεταιρισμένοι επιτελείς της "ανασυγκροτημένης" λυκοσυμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ, στην ελληνική κοινωνία, έπεσαν οι ίδιοι μέσα. Το "κυβερνητικό τους πρόγραμμά", είναι μια μεταγλωττισμένη έκφραση της "μεταπολίτευσης του λαού" (του Ρινάλντι), την οποία ο Τσίπρας και οι σύμβουλοί του, προωθούν για έγκριση στα ανώτερα κλιμάκια της αυτοκρατορίας των "αγορών". Η "αξία" όμως αυτής της φασιστικής ανοησίας είναι η "λαϊκή γλώσσα" με την οποία περιτυλίχθηκε, αφαιρώντας το περιτύλιγμά της, έπεσαν στην παγίδα που οι ίδιοι έστησαν στον κόσμο της βάσης γιατί αποκαλύπτεται ότι το περιεχόμενο του "κυβερνητικού τους προγράμματος" είναι το ιδεολογικό ξεπούλημα της του κόσμου που τους ψήφησε, από τους επιτελείς της ΚΟΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η προθυμία με την οποία οι παράγοντες του "μαύρου μετώπου" θα παραχωρούσαν -- υπό όρους αυτονόητους -- την πρωθυπουργία στον Τσίπρα, δείχνει ότι η παγίδα έχει ήδη κλείσει.

Όταν δούμε την αλεπού στο παζάρι, θα καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται για αλεπού αλλά για σκυλάκι του καναπέ. Όταν ο κόσμος βλέπει την "αριστερά" που ψήφισε στο παζάρι της εξουσίας (το ΚΚΕ δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, έξω από το παζάρι) θα καταλάβει ότι δεν πρόκειται για την Αριστερά της φαντασίας του αλλά για την "αριστερή" πλευρά του εξουσιαστικού συστήματος.

Είτε γίνουν επαναληπτικές εκλογές, είτε βρεθεί μια λύση μέσα από την "βουλή" που ανέδειξαν οι εκλογές, ο διμετωπισμός είναι ήδη παρών και δεδομένος. Είναι όμως επίσης δεδομένος και ο εξευτελισμός του πολιτικού συστήματος. Όποιος αριστερός της κοινωνικής βάσης ξεκολλάει από τον βάλτο της αυταπάτης στον οποίο έχει οδηγηθεί από τον "εκσυγχρονισμένο" και "βελτιωμένο" οπορτουνισμό θα βρεθεί μπροστά στη απορία, τι πρέπει και τι μπορεί να κάνει, θα βρεθεί μπροστά στην ανάγκη να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα της ελληνικής κοινωνίας.