Η Θεσσαλονίκη θα είναι μια ανοχύρωτη πόλη, όσο η πολιτική σκέψη των κατοίκων της θα είναι στην ανεργία. Όχι ότι η λοιπή Ελλάδα είναι κάστρο άπαρτο, αλλά εδώ έρχεται ο καθένας, και με μερικές υποσχέσεις και μερικές κολακείες, πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και οι Θεσσαλονικιοί καλοδουλεμένοι ως αγοραστές, αντι να αναρωτηθούν, αντι να αμφιβάλουν, αντί να ψηλαφίσουν λιγάκι το εμπόρευμα, κλείνουν τα μάτια και αγοράζουν. Εν όψει δημοτικών εκλογών, οι πωλητές πανικοβάλλονται, γιατί τα γκάλοπ λένε ότι θα πουλήσει και ο κ. Καρατζαφέρης. Και έχει αρχίσει μια γκρίνια: Η Θεσσαλονίκη μας είναι "ιδιόρρυθμη" πόλη. Η Θεσσαλονίκη μας "ρέπει" προς τον εθνικισμό και τον συντηρητισμό. Η Θεσσαλονίκη μας τελευταία "ρέπει" και προς τον "ψωμιαδισμό"! Κι αφού για φασισμό δεν μιλάει κανείς, σπεύδει ο αρχηγός του ΛΑ.Ο.Σ. (με αφορμή ένα φασιστικό χέρι, στο συνέδριό του) να καταδικάσει οργίλος τον "πολιτικό" φασισμό.

Αντί να προσέξουν ότι κανείς δεν τολμάει να κατέβει στις εκλογές με την σημαία του φασισμού, αντί να προσέξουν ότι κανείς δεν τολμάει να εγκαταλείψει την σημαία της Αριστεράς, όλοι προσβάλουν βάναυσα την κοινωνία με διαγνώσεις "ροπών" και "ιδιορρυθμιών" για τις οποίες άλλοι χαίρονται και άλλοι δήθεν λυπούνται. Αλλά αν η κοινωνία της Θεσσαλονίκης είναι ένας ζωντανός οργανισμός και όχι ένα άθροισμα ψήφων, η μόνη ιδιομορφία της είναι οι έντονες κοινωνικές αντιθέσεις που την οδήγησαν σε ψηλές εκφάνσεις πολιτισμού αλλά και σε σοβαρότατες πολιτικές συγκρούσεις. Η προσέλκυση εντούτοις, μιας μερίδας της κοινωνικής βάσης, από φασιστικές πολιτικές, δεν είναι κοινωνικές ιδιομορφίες αλλά προσωρινές πολιτικές καταστάσεις, για τις οποία, μπορεί να υπάρχουν (και) κοινωνικές ερμηνείες αλλά υπάρχουν κυρίως πολιτικές ευθύνες. Η Θεσσαλονίκη είναι μια ανοχύρωτη πόλη: "κατόρθωμα" μιας πολιτικής και "αποτυχία" μιας άλλης. Αυτή είναι η πολιτική κατάσταση. Και επειδή αυτή είναι αδύνατο να διαιωνιστεί, το πραγματικό ερώτημα είναι πώς θα αλλάξει η πολιτική κατάσταση και προς τα πού.

Στην σημερινή κοινωνία έχει αναπτυχθεί ένα ενδιάμεσο, σχετικά πολυάριθμο, στρώμα κομματικών μελών και στελεχών που μεσολαβεί ανάμεσα στην κοινωνική βάση και την πολιτική κορυφή και διακινεί τον πολιτικό λόγο. Αυτό το στρώμα είναι το κλειδί των πολιτικών εξελίξεων. Απ' την άλλη μεριά, παρόλο που δεν υπάρχουν σαφή οριζόντια πολιτικά όρια, στο κομμάτι αυτού του ενδιάμεσου στρώματος που ανήκει στην αριστερά, πέφτει το βάρος της δημιουργίας, της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας πολιτικού λόγου. Οι άνθρωποι που ανήκουν σ' αυτό το στρώμα, δεν έχουν αντιληφθεί, ότι η εποχή που η "ηρωική ήττα" της Αριστεράς πουλούσε, πέρασε πια οριστικά. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι ακόμα και ο κ. Καρατζαφέρης μιλάει σήμερα για κοινωνική "εξέγερση" σαν μπολσεβίκος και ότι ακόμα και ο κ. Ψωμιάδης μιλάει για κοινωνική "αλληλεγγύη" σαν σοσιαλιστής. Όταν οι ενδιάμεσοι αριστεροί, εγκαταλείψουν τα οικολογικά φύκια και τις αντικαπιταλιστικές μεταξωτές κορδέλες, καθώς και όλες τις επακόλουθες αερολογικές θεωρίες, και στρωθούν στην παραγωγή πραγματικού αριστερού πολιτικού λόγου, τότε όλα θα είναι καλύτερα.