Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1852
Για την 3η συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Τετ, 11 Απρ 2012

 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η 3η συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, έρχεται αμέσως μετά το 3ο Συνέδριο της ΚΟΕ, ούτε είναι τυχαίο ότι η συνάντηση είναι έκτακτη όπως έκτακτο ήταν και αυτό το Συνέδριο. Οι συμπτώσεις  δεν είναι τυχαίες. Πρώτο, γιατί αυτές οι "εσωτερικές" διαδικασίες αποτελούν συγχρόνως εσωτερικές διαδικασίες της "υπαρκτής" και επομένως συνδέονται αναγκαστικά μεταξύ τους. Δεύτερο, γιατί, όπως έχω γράψει επανειλημμένα, η ΚΟΕ και το Μέτωπο αποτελούν εξ αντικειμένου τον άξονα του συνονθυλεύματος επιτελών και επιτελείων που ονομάζεται Αριστερά.

Οι διαδικασίες του ενός αγωγού πολιτικής που είναι το "αλαλούμ" της ΚΟΕ και αυτές του άλλου αγωγού πολιτικής που είναι η "παρέα" του Αλαβάνου, είτε συνυπάρχουν οργανωτικά, όπως στο Μέτωπο, είτε χωρίζουν οι δρόμοι τους όπως σήμερα, συνδέονται έστω και επαγωγικά, και σχηματίζουν αυτό τον άξονα.

Εξ άλλου την 3η συνάντηση του Μετώπου την προκάλεσε η "τρύπα" που άνοιξε στο αδιέξοδο του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος, η εισαγωγή από τον στρατηγό Ρινάλντι, της "μοναδικής διεξόδου για την χώρα" που είναι η "μεταπολίτευση του λαού", η οποία τρύπα προκάλεσε και την ρήξη στην ΚΟΕ και οδήγησε στο 3ο και επονομαζόμενο "Συνέδριο των μελών" που επιβεβαίωσε και νομιμοποίησε τις βλακώδεις και επικίνδυνες αποφάσεις των επιτελών.

Από την τρύπα που άνοιξε η "μεταπολίτευση του λαού" οι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος, έμπασαν για άλλη μια φορά, στην εκλογομανή "υπαρκτή" και στον χώρο του άξονα της, τον σκουληκοφαγωμένο "δούρειο ίππο" των εκλογών με την βλακώδη προσδοκία ότι με τους καραγκιοζοπαίχτες των media και τους καραγκιόζηδες της "υπαρκτής" θα στήσουν μια δημοσκοπική παράσταση που θα τρομάξει τον κόσμο και τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης και τελικά θα υποτάξει το πειραματόζωο στην αυτοκρατορική εξουσία.

Αυτός είναι ο σχεδιασμός των χειριστών του συστήματος και δεν μένει στους αριστερούς της βάσης της ΚΟΕ που τον "διευκόλυναν" παρά να διεκδικήσουν την αμοιβή τους, σε δόξα και χρήμα, για την "σωτήρια" πρόταση της "μεταπολίτευσης του λαού", αντί να την εισπράξει το ΛΑΟΣ για την "καταστροφική" πρόταση της "νέας μεταπολίτευσης".

Προς το παρόν ο σχεδιασμός πέτυχε την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα! Βεβαίως η "επιτυχία" να ομολογήσουν οι επιτελείς της "υπαρκτής" πως μόνο η αυτοκτονία είναι πολιτική "διέξοδος" από την κρίση είναι μια επιτυχία δίκοπο μαχαίρι για το εξουσιαστικό σύστημα. Οι άμεσες και απώτερες επιδράσεις της πράξης του Δημήτρη Χριστούλα θα ανιχνεύεται στις μελλοντικές εξελίξεις. Οι πρώτες επιδράσεις ήδη εμφανίστηκαν, τόσο στην ομιλία του αυτουργού της "μεταπολίτευσης του λαού", του σεσημασμένου στρατηγού Ρινάλντι, στις 4 Απριλίου 2012, στη συγκέντρωση της ΚΟΕ στην Θεσσαλονίκη, για την οποία έχω να πω μερικές κουβέντες σε ένα επόμενο κείμενο, όσο και στην ομιλία του Μπάμπη Χριστακόπουλου στη περί ης ο λόγος συνάντηση του Μετώπου.

 

* * * * * *

Ας επανέλθουμε όμως στην συνάντηση: Αυτή την φορά δεν την παρακολούθησα και αυτό μου δίνει την διαύγεια, να αντιληφθώ τι έγινε στις εργασίες της, ανεπηρέαστος από τον θυμό που μου προκαλεί η ανάλγητη μετωπική ρητορεία των επιτελών αλλά και από την συμπάθεια που μου προκαλεί η αφέλεια των συντρόφων, αριστερών της κοινωνικής βάσης, που προσπαθούν να συμβιβάσουν (μέσα τους και έξω τους) τα ασυμβίβαστα.

Ανεπηρέαστος όμως κυρίως από την αυταπάτη της δυνατότητας μιας "παρέμβασης" σε αυτιά που ακούνε προσεκτικά αλλά ακούνε μέσα από τα ανεπαίσθητα βαριά κάγκελα του εξουσιαστικού πλαισίου, στο οποίο οι ίδιοι έχουν κλείσει τον εαυτό τους.

Το ορατό, το επιφανειακό, γενικό αποτέλεσμα της 3ης Συνάντησης είναι η αναπτέρωση της φρούδας και επικίνδυνης ελπίδας ότι μπορούν να αλλάξουν τα πάντα στην ζωή της ελληνικής κοινωνίας χωρίς να αλλάξει τίποτα.

Στην ελπίδα αυτή συνοψίζεται η "μεταπολίτευση του λαού", είτε την υιοθετήσει κανείς σαν έκφραση είτε όχι. Κι απ' αυτή την άποψη έχει σημασία το γεγονός ότι οι αποφάσεις "με μεγάλη πλειοψηφία" της 3ης συνάντησης του Μετώπου, αντιστοιχούν απολύτως στις αποφάσεις με παμψηφία του 3ου Συνεδρίου "των μελών" της ΚΟΕ. Αποφάσεις που συνοψίζονται στην συνέχιση του άχαρου πολιτικού βίου των αριστερών κάτω από το τενεκεδένιο σκήπτρο της αναζούμπαλης ιδεολογικής συμμαχίας ανάμεσα στην Καραμάνια "εκτίμηση" της "διάστασης της νέας κατοχής" και στην Ρινάλντια "πολιτική πρόταση" για την "μεταπολίτευση του λαού".

 

* * * * * *

Το γενικό αποτέλεσμα της 3ης Συνάντησης του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής αποτελείται από τρεις αποφάσεις που αφορούν ζητήματα ουσίας και σε μία διαδικαστική, που αφορά την εκλογή "νέου συντονιστικού" και απλά συμβολίζει την ψευδαίσθηση της μετά θάνατον ζωής των εξουσιαστικών ιεραρχικών θεσμών.

Οι τρείς αποφάσεις ουσίας είναι οι παρακάτω. Τις παρουσιάζω σχολιασμένες ελαφρότατα, γιατί μια σοβαρή τους ανάλυση θα χρειαζόταν πολλές ώρες γραψίματος. Μια από τις σοβαρές επιδόσεις του οπορτουνιστικού λόγου στον οποίο είναι εκπαιδευμένοι οι επιτελείς και οι ακαδημαϊκοί της "υπαρκτής" είναι να εκτοξεύουν, υπο μορφή ρητορικών σχημάτων, όρους που έχουν πίσω τους μια ογκώδη συζήτηση. Και επιδίδονται μάλιστα κυρίως στην μετατροπή σε ρητορικά σχήματα όρων εννοιών και απόψεων με τρανό παράδειγμα την ίδια την έννοια "Αριστερά", ή "σοσιαλισμός", ή "μέτωπο", για τις οποίες όχι μόνο υπάρχει συζήτηση αλλά η συζήτηση στις σημερινές συνθήκες πρέπει να επαναληφθεί.

Απόφαση πρώτη: Σε σχέση με το θέμα των εκλογών "αποφασίστηκε" ότι δεν απόδωσαν τίποτα οι «προσπάθειες για ένα ενωτικό ριζοσπαστικό ψηφοδέλτιο της Αριστεράς» και επομένως είναι άνευ νοήματος «η αυτόνομη εκλογική κάθοδος του ΜΑΑ μέσα στον ήδη  πολυδιασπασμένο  αριστερό χώρο».

Αυτή όμως δεν είναι απόφαση αλλά διαπίστωση. Η πραγματική απόφαση της 3ης Συνάντησης είναι η ανανέωση της πεπλανημένης απόφασης της 2ης Συνάντησης που έλεγε ότι πρέπει να επιδιώκεται «μια πλατιά μετωπική συμπαράταξη με πρόγραμμα ανατροπής και δημοκρατική συγκρότηση» και ότι αυτή η ιδεατή συγκρότηση «μπορεί και πρέπει να έχει εκλογική έκφραση».

Η φυσιολογική απόφαση μιας συνάντησης των αριστερών της κοινωνικής βάσης θα ήταν να εγκαταλείψουν την ψυχοφθόρα και μάταιη προσπάθεια της συνένωσης των "λύκων" και των "λυκόπουλων" σε μια λυκοσυμμαχία αντίστοιχη και αντίπαλη της υπό μετωπική ανασύσταση συριζικής τοιαύτης. Δεν θέλω να πω εδώ τί άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι μέτοχοι μιας τέτοιας συνάντησης (πολλά θα μπορούσαν) το σίγουρο όμως θα ήταν θα γλεντούσαν για μια ακόμα φορά την μετατροπή του στρατηγού Ρινάλντι σε επιστάτη συνεργείου αφισοκόλλησης του προέδρου Τσίπρα.

Βεβαίως μια τέτοια απόφαση δεν μπορούμε να την περιμένουμε από ένα μέτωπο. Το μέτωπο είναι εξ ορισμού μια συγκρότηση "συνιστωσών" που έχουν συνισταμένη μηδενική, από την στιγμή που οι συνιστώσες είναι ανταγωνιζόμενες πολιτικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος.

Έχει όμως ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε βασική "συνιστώσα" στον προβληματισμό του της συνάντησης ήταν η φωνή της "φράξιας" της ΚΟΕ, η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πρώην συνεταίρο του Ρινάλντι, τον Νίκο Γαλάνη. Ο τελευταίος είπε διάφορα ενδιαφέροντα και χαρακτηριστικά. Άσχετα από αυτό όμως η παρουσία του στην συνάντηση αποδεικνύει την αναγκαιότητα να συνυπάρχουν στον άξονα της εν δυνάμει Αριστεράς η επαναστατική και η πατριωτική αριστερή πολιτική. Στην "υπαρκτή" αυτές οι πολιτικές συνυπάρχουν η πρώτη σε πλήρη γελοιότητα και η δεύτερη σε απέραντη αφέλεια.

Είναι τέλος ενδεικτικό της φασιστοποίησης της πολιτικής σκηνής αλλά και του αντιρρεύματος που γεννάει αυτή, το γεγονός ότι οι μεν "κληρονόμοι" του μαρξιστικού λενινιστικού ρεύματος, που είναι οι επιτελείς της ΚΟΕ ήταν έτοιμοι να χάψουν το δόλωμα της φασιστικής φιλελευθεροποίησης, που είναι οι εκλογές, ενώ οι "κληρονόμοι" του πατριωτικού ρεύματος που είναι οι επιτελείς του Μετώπου, δεν μπορούν τελικά, αν και ταλαντεύονται, να πέσουν στην παγίδα.

Απόφαση δεύτερη: Σε σχέση με το ζήτημα του ευρώ «η θέση που υπερψηφίστηκε με πάνω ¾ είναι» το λιγότερο που μπορώ να πω αστεία, κάτι σαν φουστανέλα με  λουστρίνι. Η «αποχώρηση από την ευρωζώνη με σοσιαλιστική προοπτική» είναι προφανώς μια απόφαση ευκολίας προκειμένου να διευκολυνθούν κάποιες προσεγγίσεις με τους αριστερόστροφους μνηστήρες της ηγεμονίας του Μετώπου.

Απ' την άλλη μεριά τα δυό παράταιρα μέρη της απόφασης είναι στενά δεμένα -- διατηρώντας την αντιπαλότητά τους βεβαίως -- στο κοινό πολιτικό υπόβαθρο που αγνοεί απολύτως την αναγκαιότητα των τρεχουσών εξελίξεων.

Τόσο η "αποχώρηση από την ευρωζώνη" όσο και η "σοσιαλιστική προοπτική" εννοούν σαν υπαρκτό βάσιμο και αιώνιο το πλαίσιο "χώρα", το πλαίσιο "ευρωζώνη" και το πλαίσιο "σοσιαλισμός". Η απόφαση ουσιαστικά λέει ότι η "χώρα" θα βγει από την "ευρωζώνη" και θα βαδίσει προς τον "σοσιαλισμό". Με άλλα λόγια η απόφαση επαναφέρει το Μέτωπο στην εποχή της "ειρηνικής συνύπαρξης" του "καπιταλισμού" με τον "σοσιαλισμό" και του "κοινοβουλευτικού περάσματος" στον "σοσιαλισμό". Επιστροφή που είναι για γέλια από την στιγμή που η κρίση έχει γελοιοποιήσει πλήρως με τον πιο σκληρό τρόπο όλες αυτές τις "αυταπάτες".

Το κυριότερο όμως είναι ότι η κρίση θέτει εν αμφιβόλω την ίδια την έννοια των πλαισίων αυτών που θεωρούνται ως δεδομένα. Με άλλα λόγια ήδη είναι αμφίβολο αν το πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας είναι η "χώρα", αν υπάρχει πραγματικά το πλαίσιο της "ευρωζώνης" και αν μπορούμε να θεωρούμε τον "σοσιαλισμό" σαν προοπτική της σημερινής κοινωνίας. Ειδικά για τον "σοσιαλισμό" πρέπει να θυμίσω σ' αυτούς που τον θυμήθηκαν ότι αυτός νοούνταν σαν προσωρινός και μεταβατικός ήδη το 1917.

Η κοινή βάση επομένως και της φουστανέλας και του λουστρινιού είναι η αναγκαστική παραδοχή της δυνατότητας του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος να διαιωνισθεί, υπό την μορφή της "χώρας", προκειμένου να μπορούν οι επιτελείς να φαντασιώνονται ένα μέλλον σε κάποιο εξουσιαστικό επιτελείο.

Τελικά το παιχνίδι συμβιβασμών που παίζεται εδώ θα ήταν κολακευτικό να το περιγράψουμε σαν "εκτός αρχών". Μάλλον οι επιτελείς της "υπαρκτής" παίζουν, εν ου παικτοίς, τις κουμπάρες εξ ου και η κατάληξη της απόφασης ότι «αυτή τη θέση δεν τη θεωρούμε ως προαπαιτούμενο  για πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, ούτε για συμμετοχή στο ΜΑΑ».

Από την άλλη μεριά όμως η αντιπαράθεση της "εξόδου από την ευρωζώνη" με την "μεταπολίτευση του λαού" παρά τον κοινό παρονομαστή της "χώρας" που "ποτέ δεν πεθαίνει" (όπως και η ελπίδα για εξουσία) υποκρύπτει το πραγματικό ζήτημα της "εθνικής ανεξαρτησίας" που σήμερα τίθεται ακόμα εντονότερα αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο και επομένως είναι ένα πολύ σοβαρό και πολύπλοκο ζήτημα και δεν μπορεί να συζητηθεί με ανταλλαγή ρητορικών σχημάτων.

Απόφαση τρίτη: «Ψηφίστηκε» στην 3η συνάντηση του Μετώπου «η διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανική κατοχή». Εδώ το παιχνίδι των συμβιβασμών χάνει εντελώς την σοβαρότητά του.

Η απόφαση αυτή είναι θλιβερή. Πρόκειται για ένα εντελώς άχρηστο και αχρείαστο κλείσιμο του ματιού στον Γλέζο που έχει πάρει την εργολαβία των αποζημιώσεων. Οι κινήσεις για απαίτηση αποζημιώσεων, για απαίτηση αιτήσεων συγνώμης, για διεκδίκηση μιας θέσης θύματος γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης και άλλες παρόμοιες, που έχουν γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια, είναι κινήσεις αντιδραστικές.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στην συνείδησή μας, οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης,  ότι καμιά κοινωνία και επομένως ούτε η ελληνική με την γερμανική δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν με καμιά άλλη κοινωνία ούτε καν στην εποχή του πολέμου και της κατοχής. Η αλληλοσφαγή μεταξύ τους στον πόλεμο ήταν το αναπόφευκτο σύμπτωμα της αρρώστιας του εξουσιαστικού συστήματος που ήδη είχε σαπίσει.

Η υποχρέωση των αριστερών δεν είναι να ενθαρρύνουν την ελληνική κοινωνία να ζητά αποζημιώσεις από την γερμανική κοινωνία. Η υποχρέωση των αριστερών είναι να διαχυθούν μέσα στην ελληνική κοινωνία ώστε να γίνει αυτή παράδειγμα πώς ανατρέπονται τα πειράματα του φασισμού που οδηγούν σε νέα σφαγή, πώς ξεφορτώνεται η κοινωνική βάση το εξουσιαστικό σύστημα.

Μόνο με τον κοινό αγώνα των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης όλου του κόσμου, θα θεραπευτούν οι αναπηρίες που άφησε ο πόλεμος. Έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας, από την προηγούμενη όξυνση της κρίσης, βρισκόμαστε σήμερα μέσα σε μια νέα όξυνση που μεταφέρει την πολιτική ευθύνη για τις άμεσες και απώτερες εξελίξεις στους ανθρώπους της βάσης. Η νέα όξυνση της κρίσης τείνει να ενώσει τις κοινωνίες όλου του κόσμου περνώντας τον μέσα από τον αναγκαστικό δίαυλο της πολιτικής φασιστοποίησης. Το μόνο που δεν μας χρειάζεται στην κοινωνική βάση είναι οι φασιστικοί καυγάδες για το παρελθόν σε επίπεδο εξουσίας.

 

* * * * * *

Τελικά η 3η Συνάντηση του Μετώπου όπως και άλλωστε το 3ο Συνέδριο της ΚΟΕ ήταν στην ουσία της μια συνάντηση των αριστερών με τα προβλήματά τους. Όπως αυτά οξύνονται στις συνθήκες όξυνσης της κρίσης και όπως αυτά εκδηλώνονται εν όψει των εκλογών. Προβλήματα τέλος που εμποδίζονται να λυθούν, ακόμα και να συζητηθούν από την κυριαρχία των επιτελών της "υπαρκτής".

Ωστόσο, παρά τις αυταπάτες που σκορπίζουν απλόχερα οι επιτελείς της "υπαρκτής", οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, αριστεροί και μη, έχουν αντιληφθεί ότι η κρίση επαναφέρει το ερώτημα της κοινωνικής προοπτικής όπως αυτό τέθηκε στην δεκαετία του '40.

Το ερώτημα "πού πάμε ως κοινωνία" το οποίο στην σύγκρουση της δεκαετίας του 40, νοούνταν στο επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης, σήμερα τίθεται πάλι αλλά νοείται στο επίπεδο του πολιτισμού. Το ερώτημα αυτό ακούγεται όλο και περισσότερο στην κοινωνική βάση και δεν μπορεί να απαντηθεί παρά στο επίπεδο της πολιτικής.

Το περίφημο ελληνικό πείραμα δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια να εκμαιευθεί από την ελληνική κοινωνία μια πολιτική απάντηση που να περιορίζει την προοπτική της κοινωνίας στα όρια του παγκόσμιου φασιστικού αυτοκρατορικού συστήματος.

Είναι σαφές ότι μέχρι στιγμής οι αγέρωχοι επιτελείς της ελληνικής "υπαρκτής" λειτουργούν σαν έμμισθοι εργαστηριακοί βοηθοί σ' αυτό το πείραμα. Η υποτέλειά τους εκφράστηκε με την αναζωπύρωση της παραδοσιακής τους εκλογολαγνείας. Οι διελκυστίνδες μεταξύ τους ωστόσο εκφράζουν την σαθρότητα της εξουσιαστικής τους ιεραρχίας και επομένως εκφράζουν την αχρηστία τους για το σύστημα. Εκφράζουν όμως και την σαθρότητα της ανώτερης εξουσιαστικής ιεραρχίας που αναγκάζεται να προσφύγει σ' αυτούς τους άχρηστους.

Είτε πάρουν μέρος οι τελευταίοι σ' αυτές είτε όχι, ο κύβος των εκλογών έχει ήδη ριφθεί. Οι εκλογές δεν έχουν το νόημα της εκμαίευσης ενός αποτελέσματος. Ήδη η προσφυγή σ' αυτές είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς πολιτικής διαδικασίας και σημαδεύει την αρχή μιας "μεταπολίτευσης" που ήδη εκμαιεύτηκε. Οι εκλογές είναι μια απόπειρα φιλελευθεροποίησης. Την υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό οι επιτελείς της "υπαρκτής" αλλά ήδη τώρα την τορπιλίζουν στο "κόκκινο μέτωπο" όπως κάνουν οι επιτελείς του "μαύρου μετώπου" που την παρήγγειλαν.

Κλείνοντας αυτές τις επισημάνσεις θα ήθελα να τονίσω για άλλη μια φορά ότι (κατά την γνώμη μου) οι εκλογές αυτές είναι ανάλογες με τις εκλογές του 1946. Εκλογές που διεξάγονται με την πλήρη υποταγή της "υπαρκτής" στους "σχεδιασμούς" των χειριστών του συστήματος και με την νοητή αποχή της Αριστεράς που θα αντιστοιχούσε στις σημερινές συνθήκες.

Οι εκλογές του '46 παραμέρισαν τα προσχήματα της αστικής δημοκρατίας. Ετούτες οι εκλογές αυτές παραμερίζουν γενικά τα προσχήματα της δημοκρατίας. Αποτελούν την απόπειρα καθιέρωσης μιας δικτατορίας "μαύρων επιστημόνων" και "μαύρων τεχνικών" όπως ακριβώς οι μπολσεβίκοι καθιέρωσαν μια δικτατορία "κόκκινων επιστημόνων" και "κόκκινων ειδικών".

Τελικά ετούτη εδώ η δικτατορία δεν είναι παρά η μετάλλαξη εκείνης εκεί. Όποιος ενδιαφέρεται επομένως για την τύχη αυτής της κοινωνίας πρέπει να αρχίσει να λογαριάζει την προοπτική μιας αληθινής αριστερής πολιτικής και την οργανική σύνδεσή της με την κοινωνία. Προσωπικά δεν περίμενα να διδαχθώ από τους λόγους που εκφωνήθηκαν στην 3η Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής σε σχέση μ' αυτούς τους λογαριασμούς. Διδάχτηκα όμως από την ύπαρξή της ως δρώμενο, κωμωδία μαζί και δράμα, και θα συνεχίσω να διδάσκομαι.