Η σημασία των γεγονότων της 29 Ιουνίου 2011, ημέρας που "ψηφιζόταν" το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, είναι αμφίρροπη και υποχρεώνει για άλλη μια φορά τον κάθε αριστερό της κοινωνικής βάσης να σκεφτεί πολύ σοβαρά την στάση του μέσα στο πλαίσιο της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας.

Επικρατεί σήμερα το απόλυτο πολιτικό μπάχαλο. Το μόνο σαφές είναι ότι έχει αρχίσει ένας πραγματικός πόλεμος ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα που φαίνεται να είναι το κοινοβούλιο από την μια μεριά και η πλατεία από την άλλη. Αυτός όμως είναι ένας πόλεμος που όσο οξύνονται οι μάχες του τόσο οξύνεται και η σύγχυση που τον διακρίνει.

Βασική πηγή του μπάχαλου είναι η σύγχυση ανάμεσα στην πραγματική αιτία του πολέμου και σ' αυτό που διακυβεύεται ανάμεσα στις πλευρές του. Συγκεκριμένα ενώ η αιτία του πολέμου είναι η χρεωκοπία του συστήματος κοινωνικών σχέσεων, το διακύβευμα των αντίπαλων παρατάξεων είναι η θέση στο χρεοκοπημένο σύστημα και ο τρόπος με τον οποίο θα ανακτηθεί η "δανειοληπτική" ικανότητα της χώρας.

Κάτω από τα παχιά λόγια περί "σωτηρίας της χώρας" από την μια και περί "σωτηρίας του λαού" από την άλλη, ο κοινός στόχος των αντιμαχόμενων "στρατηγών" δεν είναι η απαλλαγή της κοινωνίας από το χρεοκοπημένο σύστημα εξουσιαστικών κοινωνικών σχέσεων αλλά η εναλλαγή τους στην διαχείριση του συστήματος που στραγγαλίζει την κοινωνία.

Αντιθέτως, ο κόσμος της πλατείας απαγορεύοντας την είσοδο σε όλα τα κόμματα και μουντζώνοντας όχι βέβαια τα ντουβάρια της βουλής αλλά όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά πρόσωπα που βρίσκονται μέσα σ' αυτήν, ακόμα και τους υπαλλήλους της, αποδύεται σε μια προσπάθεια αντικατάστασης του εξουσιαστικού συστήματος.

Φυσικά, ο κόσμος της πλατείας, όντας πολιτικά ετερόκλητος, ούτε σχέδιο για την αντικατάσταση του συστήματος μπορεί να έχει, ούτε μπορεί να καθορίσει κάποιο "θεσμό" που θα αντικαταστήσει το σύστημα. Ο πόλεμος επομένως δεν είναι παρά ο τρόπος εκμαίευσης της αναγκαστικής λύσης του προβλήματος, την οποία καμιά από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές δεν έχει διάθεση να ορίσει και να προβλέψει.

Στον πόλεμο που έχει αρχίσει, η κάθε μια από τις αντιτιθέμενες πλευρές, προσπαθεί να οικειοποιηθεί την πλατεία. Στην πραγματικότητα όμως η πλατεία δεν είναι παρά το πεδίο της μάχης που κανείς από τους "στρατηγούς" των δύο πλευρών δεν προτιμά αλλά και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει. Τα γεγονότα της 29 Ιουνίου ήταν η εναρκτήρια μάχη του παρόντος πολιτικού πολέμου και χαρακτήρισε με σαφήνεια την σημερινή πολιτική πραγματικότητα.

Στις 29 Ιουλίου, η πλατεία έγινε το θέατρο μιας διπλής μάχης. Σε επίπεδο εξουσιαστικών επιτελείων, η μάχη ήταν μια συμπαιγνία. Μια πολιτική εκ γενετής χρεωκοπημένη αντιμετώπισε μια πολιτική εκ προθέσεως τυφλή. Σε επίπεδο κοινωνικής βάσης η μάχη απέδειξε την δυνατότητα να αναπτυχθούν οι πραγματικές αντίπαλες στρατηγικές και οι αντίστοιχες τακτικές αλλά απέδειξε επίσης ότι δεν είναι ορατή η ανάπτυξή τους.

Το βασικό πρόβλημα της κοινωνίας είναι ότι η πολιτική σύγκρουση εμφανίζεται σαν αντιπαράθεση για τον τρόπο αντιμετώπισης του λεγόμενου "χρέους". Κάθε αντιπαράθεση επί αυτής της τραγελαφικής νοητικής κατασκευής που ονομάστηκε "κρίση χρέους", στην ουσία της αναβάλει την κοινωνική συνειδητοποίηση του κλινικού θανάτου του εξουσιαστικού κοινωνικού συστήματος. Αυτή όμως η αναβολή δεν είναι απλά μια καθυστέρηση των εξελίξεων αλλά η ουσία της φασιστικής πολιτικής που επιδιώκει την παράταση-διατήρηση του εξουσιαστικού συστήματος με μόνη την χρήση της βίας.

Πρέπει κατά συνέπεια να λέγεται έξω από τα δόντια, ότι η προσκόλληση στην τυφλή "συγκρουσιακή λογική" των "αγώνων" εναντίον της "καταστολής", χωρίς καμιά προσπάθεια ιστορικοπολιτικής ερμηνείας της πραγματικής κατάστασης, χωρίς προσανατολισμό και τελικά χωρίς κανέναν πραγματοποιήσιμο στόχο, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να στρώνει το χαλί στον φασισμό.

Η μάχη της 29 Ιουλίου δόθηκε στο πεδίο του κεντρικού πολιτικού συστήματος και με τους όρους "καταστολής" και "αντίστασης" που έχουν επιλέξει οι αντίπαλοι επιτελείς του συστήματος. Είναι βέβαιο ωστόσο ότι ο πόλεμος θα μετατοπιστεί στο πεδίο της κοινωνικής βάσης και με όρους πολιτικού λόγου, ότι θα πάρει δηλαδή την μορφή της αντιπαράθεσης που αντιστοιχεί στο περιεχόμενο της σημερινής κοινωνίας.

Το ζήτημα είναι αν αυτή η μετατόπιση θα γίνει με την πρωτοβουλία και τους όρους της επαναστατικής Αριστεράς ή αν θα την επιβάλει ο φασιστικός συντηρητισμός, απαγορεύοντας για παράδειγμα τις μαζικές συγκεντρώσεις και δημιουργώντας ομάδες κρούσεως που θα περιφρουρούν την εξουσιαστική τάξη.

Όπως και να γίνει, τα γεγονότα της 29 Ιουλίου 2011 έδειξαν για άλλη μια φορά ότι οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς έχουν διαλέξει οριστικά την θέση τους στην επιχείρηση διατήρησης του εξουσιαστικού συστήματος. Εναπόκειται επομένως στους αριστερούς της κοινωνικής βάσης να βρουν τους τρόπους που θα μετατρέψουν την πολιτική σύγκρουση σε αντιπαράθεση πολιτικού λόγου, πριν ο φασισμός επικρατήσει στον προθάλαμο της αυριανής κοινωνίας και προκαλέσει μεγάλες καταστροφές στην κοινωνία.

Αυτό είναι το κρισιμότερο ζήτημα που αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία και οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης έχουν την υποχρέωση να το αντιμετωπίσουν η πλατεία τους δίνει αυτή την ευκαιρία, αποτελώντας έτσι κι αλλιώς το πεδίο για την ανάδυση της Νέας Αριστεράς.