Εκθέτοντας την "πολιτική με παρόν και κυρίως με μέλλον" του ΚΚΕ, o κ. Μάκης Μαΐλης με μέμφεται, γιατί έβαλα το κόμμα του στο ίδιο τσουβάλι με τα κόμματα της λοιπής Αριστεράς. Υπήρξε πράγματι ένα "τσουβάλιασμα" σε ότι αφορά την "πολιτική απουσία" της Αριστεράς. Αλλά αυτό ήταν ένα λογοπαίγνιο επιείκειας. Αν θεωρούσα το ΚΚΕ, επαναστατικό κόμμα, και "κληρονόμο" του κομμουνιστικού κινήματος, τότε δεν θα μιλούσα απλά για "πολιτική απουσία".

Άλλωστε όπου αναφέρθηκα θεωρητικά στο ζήτημα, ο κ. Μαΐλης παρέκαμψε τις αναφορές μου, είτε μπερδεύοντας ανεπίτρεπτα την "ερμηνεία" με την "πολιτική", είτε ειρωνευόμενος την ύπαρξη υγιών συντηρητικών και ρεφορμιστικών τάσεων, είτε τέλος εκχυδαΐζοντας την συζήτηση με το να ζητάει "αποδείξεις" για το αν "η αστική τάξη έχει βάλει στο χέρι και το ΚΚΕ".

Ας αφήσουμε λοιπόν τα λογοπαίγνια, μια και ο κ. Μαΐλης τα παίρνει κυριολεκτικά. Η Αριστερά είναι παρούσα. Είναι βασικός παράγων της εξουσιαστικής πολιτικής. Είναι ο στυλοβάτης (συστοιχία στυλοβατών) της αστικής εξουσίας. Εξαιρείται το ΚΚΕ απ' αυτήν την παρουσία;

Οι "αποστάσεις"
Πως ο ΣΥΝ είναι επαναστατικό κόμμα δεν το ισχυρίζονται ούτε οι ηγέτες του! Δεν αρκεί όμως να ονομάζει το ΚΚΕ "διαμετρικά αντίθετη" την "στρατηγική και τακτική" του, για να γίνει επαναστατικό. Αντίθετα, το ΚΚΕ έχει χρησιμοποιήσει την "στρατηγική και ταχτική" του σαν άλλοθι, για να σύρει την βάση του σε τέτοιες συμμαχίες και συνεργασίες και σε τέτοια στραπάτσα, που όχι μόνο δεν έχει κερδίσει το τεκμήριο της επαναστατικότητας αλλά έχει χάσει και το τεκμήριο της στοιχειώδους στρατηγικής ικανότητας.

Η μεταπολεμική ιστορία της κοινωνίας μας είναι χαραγμένη από τις ήττες της Αριστεράς. Βέβαια το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και θέλει συζήτηση. Αλλά και το να θέλει το σημερινό ΚΚΕ να οικειοποιηθεί την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος είναι αξιοθαύμαστο! Γιατί δεν είναι τιμητικός ο ρόλο ενός κόμματος που οδήγησε την κοινωνία από ήττα σε ήττα και τον εαυτό του από την παντοδυναμία στην συρρίκνωση.

Εξάλλου δεν μπορεί το ΚΚΕ να φορτώνει τα στραβά καρβέλια στην "άλλη" Αριστερά για να κρατήσει τις δάφνες. Οι παράξενες πολιτικές "ανεπάρκειες", χάρη στις οποίες επιβίωσε το αστικό σύστημα στην Ελλάδα, δεν έγιναν ερήμην του ΚΚΕ. Αντίθετα, η εφεύρεση της "φωτισμένης" δεξιάς, η εκχώρηση των δυνάμεων στην Ένωση Κέντρου, ο εφησυχασμός μπροστά την δικτατορία, οι πολλαπλές αβάντες στο ΠΑΣΟΚ, ήταν ακριβώς η "στρατηγική και ταχτική" του ΚΚΕ. Γι αυτήν επαίρεται ο κ. Μαΐλης;

Και επιτέλους πριν υπερηφανευτούν για τις "αποστάσεις" στο ΚΚΕ καλό θα ήταν να σκεφτούν πως: (1) Αν οποιοδήποτε κόμμα της Αριστεράς είχε σωστές θέσεις η Αριστερά θα ήταν ενιαία. (2) Αν ή Αριστερά ήταν ενιαία σε σωστές θέσεις η αστική εξουσία δεν θα μπορούσε να σταθεί πουθενά! Και (3) αν η Αριστερά ήταν ενιαία είτε στην "ορθοδοξία" του ΚΚΕ, είτε στον "ρεφορμισμό" του ΣΥΝ, τότε θα ήταν άχρηστη στην αστική εξουσία.

Η επαναστατικότητα
Πριν όμως φτάσει κανείς στην "στρατηγική και τακτική", περνάει από την αντίληψη για την κοινωνία, δηλαδή από την "ερμηνεία" που ο κ. Μαΐλης βάφτισε "πολιτική" για να βολευτεί. Είναι βέβαιο (βαρύγδουπα ή μη) ότι υπάρχουν τρεις δυνατές τρεις ερμηνείες της κοινωνίας: Η συντηρητική, η ρεφορμιστική και η επαναστατική. Από ποιες κοινωνικές θέσεις πηγάζουν αυτές είναι άλλο ζήτημα. Το σίγουρο είναι ότι επαναστατική πολιτική χωρίς επαναστατική ερμηνεία της κοινωνίας δεν υπάρχει.

Ο κ. Μαΐλης βεβαιώνει (έμμεσα) την επαναστατική αντίληψη του ΚΚΕ επιδεικνύοντας την "αντίθεση", στις "πολιτικές ρυθμίσεις" εκ μέρους της εξουσίας, και τις πολιτικές "προτάσεις" του κόμματός του. Αλλά η περιγραφή με μελανά χρώματα της σημερινή κοινωνικοπολιτικής κατάστασης δεν είναι επαναστατική ερμηνεία, είναι κοινοτοπία! Η αοριστολογία ότι κάποιος απροσδιόριστος και εν πολλοίς οίκοθεν δυσφημισμένος σοσιαλισμός, είναι "επίκαιρος" δεν είναι επαναστατική πολιτική.

Θεωρία και πράξη
Το ΚΚΕ οφείλει να ξεχνάει την επαναστατική θεωρία, για να είναι "μέσα" στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά δεν μπορεί να την αγνοεί στην πολιτική συζήτηση. Για τους κομμουνιστές το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι ο σοσιαλισμός (αυτός είναι ένα ενδιάμεσο κοινωνικό στάδιο) αλλά ο κομμουνισμός. Η τελευταία "πολιτική πρόταση" τους ήταν η "διχτατορία του προλεταριάτου" (και κατά Μάο η "δημοκρατική δικτατορία του λαού").

Στα εξήντα μεταπολεμικά χρόνια η "πολιτική πρόταση" της προλεταριακής δικτατορίας, δυσφημίστηκε βάρβαρα (απ' την τάση που κυριάρχησε και στο ΚΚΕ) πολύ πριν απ' το 89 - 91 και χρειάζεται σοβαρότατη θεωρητική επεξεργασία. Αντίθετα, ποτέ δεν ίσχυε προφανέστερα η ερμηνευτική αρχή του μαρξισμού, πως η ίδια η αστική εξουσία, με τις πράξεις της, οδηγείται σε κρίση και σε διάλυση και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το ιστορικό πέρασμα στον κομμουνισμό.

Η επαναστατική πολιτική προϋποθέτει την αναγνώριση της κοινωνικής δυναμικής με βάση την παραπάνω ερμηνευτική αρχή και συνίσταται στον εξοπλισμό της κοινωνίας για το όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο και αναίμακτο πέρασμα της μεταβατικής φάσης (αυτό που θα έκανε ο σοσιαλισμός) προς τον κομμουνισμό. Αυτό που ονομάζει ο κ. Μαΐλης "πολιτική πρόταση" του ΚΚΕ δεν έχει τίποτα το σοβαρό. Είναι μια παράθεση λέξεων απ' το μαρξιστικό λεξιλόγιο, που θυμίζει την κομμουνιστική ιδεολογία και συμβάλλει στην εκπόρνευση του ήδη πάμπτωχου πολιτικού λόγου.

Συμπέρασμα
Η αστική εξουσία, παρά την αμέριστη βοήθεια της Αριστεράς, βρίσκεται σήμερα σε βαθύτατη κρίση (κρίση του συστήματος εξουσίας). Η "αστική τάξη" έχει "βάλει στο χέρι" την Αριστερά, όχι χθες, αλλά απ' το 1949, με την λεγόμενη "ήττα" του ΔΣ. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι το αντίθετο: Οι λειτουργοί της αστικής εξουσίας, νομίζουν πως μπορούν να βγουν απ' την κρίση, προσπαθώντας να αναπτύξουν έναν νέο πολιτικό λόγο, μοιράζοντας νέους ρόλους στους επιτελείς της Αριστεράς. Και αυτοί νομίζουν ότι ήρθε η ώρα, να "βάλουν στο χέρι" ένα μεγαλύτερο κομμάτι, αστικής εξουσίας, δημιουργώντας δήθεν "νησίδες" σοσιαλιστικών ή δημοκρατικών "δικαιωμάτων".

Η προσωποποίηση όμως της "αστικής τάξης" στα Αστικά Κόμματα και της "εργατικής τάξης" στο ΚΚΕ, αδικεί κατάφορα τις υγιείς πλευρές της κοινωνίας που έχουν αντίστοιχα συντηρητικές και ρεφορμιστικές και κυρίως επαναστατικές τάσεις. Αν ήθελα να διαβάσουν οι αναγνώστες μου - όπως υποδεικνύει ο κ. Μαΐλης - τις "τάσεις" για Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ ή ΚΚΕ, θα το έγραφα ρητά. Όπως δεν διστάζω να γράψω ρητά ότι, κατά την γνώμη μου, και στα τρία παραπάνω κόμματα, και σε όλα τα υπόλοιπα, αριστερά και μη, έχει επικρατήσει η πιο αρρωστημένη πλευρά της κάθε κοινωνικής τάσης. Η πλευρά που καπηλεύεται και φαλκιδεύει τις αντίστοιχες υγιείς ιδέες για να επικρατήσει.

Δεν είμαι βέβαιος τι ακριβώς απασχολεί τους κύκλους του ΚΚΕ, εκτός απ' το προφανές παιχνίδι της (αστικής) εξουσίας. Είμαι βέβαιος όμως ότι αυτό που απασχολεί κάθε σοβαρό άνθρωπο, είναι πού και πώς θα εκφραστεί η υγιής πλευρά της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό το αναπάντητο, προς το παρόν, ερώτημα αξίζει τον κόπο να συζητηθεί. Αυτή η συζήτηση είναι η απαράβατη προϋπόθεση για καλύτερες μέρες. Όχι η αλαζονεία, όχι η αυτοδιαφήμιση, όχι η αερολογία και κυρίως όχι η διαχείριση της ήττας, της κακομοιριάς και της μιζέριας στην οπαία επιδίδεται σύσσωμη η Αριστερά. Τα κόμματα είναι πολύ βαριά για στροφές στο ουσιαστικό και στο επίκαιρο. Τα άτομα κάτι μπορούν να κάνουν. Ας το σκεφτεί και έτσι ο κ. Μαΐλης.