Το άρθρο Σπίθες στις στάχτες της Αριστεράς, που δημοσιεύτηκε στην "ελευθεροτυπία" (Τρίτη, 01/03/11) και αναφερόταν στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και στην Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών ήταν βεβαίως μικρό και στρογγυλεμένο. Δεν περίμενα όμως ότι πολλοί θα το διαβάσουν σαν λόγο ενός συμπαθούντος τις κινήσεις αυτές. Επειδή όμως αυτό συνέβη θεωρώ ως αναγκαία την διευκρίνιση της άποψής μου για τις κινήσεις αυτές.
Πρώτα-πρώτα, το ότι θεωρώ σαν εξαιρετικά αξιόλογα πρόσωπα, τόσο τον Μίκη όσο και τον Αλαβάνο, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι θεωρώ σαν ελπιδοφόρα για την κοινωνία κατάληξη των ιδεών τους και των πρωτοβουλιών τους, όταν αυτές απευθύνονται για την εφαρμογή τους στους χρεοκοπημένους επιτελείς του εξουσιαστικού συστήματος.
Η πρόθεση αυτού του μικρού άρθρου ήταν να υπογραμμιστεί ότι η κοινωνία δεν έχει να περιμένει τίποτα από την Αριστερά των Επιτελείων. Οι κινήσεις αυτές δεν έχουν καμιά σημασία σαν πολιτική λύση του προβλήματος αλλά μόνο σαν ενδείξεις ότι στην πολιτική σκηνή συνειδητοποιείται η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και επιδιώκεται, ως σανίδα σωτηρίας, η μεταφορά της πολιτικής διαδικασίας στην κοινωνική βάση.
Οι εμπνευστές τους έχουν αντιληφθεί την σημασία που έχει, στην σημερινή συγκυρία, η κινητοποίηση της κοινωνικής βάσης, με χαρακτήρα πολιτικό και πατριωτικό, κατέληξαν όμως και οι δύο σε σχέδια που επιδιώκουν αυτή την κινητοποίηση, πάνω στις ράγες μιας λογικής αναστύλωσης και εκσυγχρονισμού του εξουσιαστικού συστήματος.
Δεν μπορούμε να ωστόσο να ξεγελιόμαστε από την αγοραία ρητορεία των επιτελών της Αριστεράς και να πιστέψουμε ότι η μετατροπή των ιδεών, τόσο του Θεοδωράκη όσο και του Αλαβάνου, σε επιτελικά πολιτικά σχέδια μπορούν να επαναφέρουν την Υπαρκτή Αριστερά στον επαναστατικό της δρόμο.
Κανένα πολιτικό σχέδιο δεν πέτυχε ποτέ τον στόχο του. Αλλά από την άλλη μεριά οι ιδέες γεννιούνται, έτσι κι αλλιώς, μέσα στο πλαίσιο των κοινωνικών εξελίξεων και άρα είναι ιδέες βάσιμες. Αλλά και η προσπάθεια για την εφαρμογή τους είναι επίσης βάσιμη αφού, κατ' ουσίαν είναι μέρος της προσπάθειας να αποτραπεί η ανατροπή των εξουσιαστικών επιτελείων από την κοινωνική βάση.
Σε τελευταία ανάλυση, αυτές οι κινήσεις αποτελούν έναν αντιπερισπασμό του εξουσιαστικού συστήματος ενάντια στην κοινωνική βάση. Αν οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης, φυγομαχήσουν (λόγω απογοήτευσης και παραίτησης) από τον ιδεολογικό πόλεμο που εξαπολύουν οι επιτελείς της Υπαρκτής Αριστεράς εναντίον τους, τότε από την σίγουρη αποτυχία αυτής της προσπάθειας, θα επωφεληθεί ο φασισμός.
Το συμπέρασμα είναι λοιπόν ότι οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης, ούτε μπορούν να ακολουθήσουν αυτές τις κινήσεις γιατί τότε θα οδηγηθούν στον γκρεμό, αλλά ούτε και μπορούν να τις αγνοήσουν, γιατί τότε θα αποποιηθούν τον δικό τους ρόλο.
Ο ρόλος των αριστερών της κοινωνικής βάσης δεν είναι να ακολουθούν τους τυχάρπαστους επιτελείς της αριστεράς, είναι να σκέφτονται και να αποφασίζουν την πολιτική τους θέση και δράση. Είναι δεδομένο ότι οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης θα παίξουν τον ρόλο τους. Θα συμβάλουν σ' αυτό, αντίθετα από την θέλησή και τους σχεδιασμούς των επιτελών που καπηλεύονται τις επιθυμίες του κόσμου της Αριστεράς, τόσο η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών όσο και το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Αυτό ήταν το επιχείρημα του άρθρου που έδωσε αφορμή για αυτές τις διευκρινήσεις.