Σε μια επιστολή του προς την "Θ" (13/03/06) ο κ. Ιωάννης Κιτσολάμπρος, επισημαίνει ότι στο σχόλιο μου με τίτλο «Από την Βάρκιζα στις Βρυξέλλες», ("Θ" 13/02/06) δεν αναφέρομαι στο Σύμφωνο της Καζέρτας στο οποίο, εκπρόσωποι του ΕΛΑΣ, στις 26/09/44, υποσχέθηκαν «ότι θα απαγορεύσουν πάσαν απόπειραν των υπ' αυτών δυνάμεων να αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας» και δέχτηκαν ότι «τοιαύτη πράξις θα χαρακτηριστεί ως έγκλημα και θα τιμωρηθεί αναλόγως...». Δέχομαι ευχαρίστως την συμπλήρωση του κ. Κιτσολάμπρου και φαντάζομαι ότι δεν θα έχει αντίρρηση να προσθέσουμε και την συμφωνία του Λιβάνου κατά την οποία ο ΕΛΑΣ δέχτηκε να υπαχθεί στη διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων, δηλαδή ουσιαστικά στην Αγγλική πολιτική!

Αυτές οι πληροφορίες όμως δεν τροποποιούν τον ισχυρισμό μου, στον οποίο αναφέρεται ο κ. Κιτσολάμπρος, ότι η συμφωνία της Βάρκιζας συμβολίζει την υποταγή του (βέβαιου) νικητή στον (βέβαιο) ηττημένο. Αντίθετα τον ενισχύει και τον επεκτείνει. Με τις συμφωνίες που προηγήθηκαν της Βάρκιζας, στο Λίβανο και στην Καζέρτα, ο ΕΛΑΣ παρέδωσε την εξουσία που είχε "ανα χείρας", στους πολιτικούς εχθρούς της Αριστεράς. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την Αριστερά της εποχής εκείνης, αλλά πρέπει να παραδεχτεί ότι η ηγεσία της Αριστεράς υπέγραψε αυτό ακριβώς που ήθελαν οι εχθροί της. Άρα εμμέσως πλην σαφώς ο κ. Κιτσολάμπρος ισχυρίζεται ότι την πολιτική νομιμότητα της απελευθερωμένης Ελλάδας, θα την καθόριζε η Αγγλία, μέσω του πολιτικού της στηρίγματος, της βασιλείας και του στρατιωτικού στηρίγματος της τους ταγματασφαλίτες και τις δυνάμεις του Ν. Ζέρβα.

Αυτή είναι ασφαλώς μια αναμενόμενη πολιτική άποψη. Αναμενόμενη όμως είναι και η άποψη, που εγώ συμμερίζομαι, ότι τελικά η πολιτική νομιμότητα καθορίστηκε, από τις αιματηρές συγκρούσεις μέσα στην ελληνική κοινωνία. Το πρόβλημα είναι σε τι οφείλεται όμως η αιματηρότατα των πολιτικών συγκρούσεων. Ο κ. Κιτσολάμπρος ισχυρίζεται ότι αν η ηγεσία της Αριστεράς "τιμούσε" τις υπογραφές της, όλα θα ήταν μέλι - γάλα. Η αλήθεια όμως είναι ότι για την αιματοχυσία δεν φταίει η "αθέτησή' των συμφωνιών αλλά η υπογραφή τους. Άλλωστε η ηγεσία της Αριστεράς με νύχια και με δόντια προσπάθησε να "τιμήσει" τις υπογραφές της και να "απαγορεύσει" την φυσική λύση του προβλήματος της εξουσίας στην Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία όμως είχε την δική της δυναμική, εντελώς άλλη από αυτήν που υπαγόρευε η Αγγλική πολιτική, με την συμφωνία ίσως και της Σοβιετικής πολιτικής.

Τα δεκεμβριανά και αργότερα ο εμφύλιος, ξέφυγαν ουσιαστικά από τα χέρια της πολιτικής ηγεσίας της Αριστεράς αλλά και της Δεξιάς. Τα γεγονότα προέκυψαν ερήμην τους. Οι συμφωνίες κορυφής και οι υπογραφές είναι εύκολες. Η εφαρμογή τους όμως είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Το δράμα της Ελλάδας είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες νομίζουν ότι όσο εύκολα ξεσηκώνεται η ελληνική κοινωνία σε αγώνες άλλο τόσο εύκολα υποτάσσεται σε νομιμότητες κατασκευασμένες με συμφωνίες και υπογραφές. Δεν βλέπουν, οι άμοιροι, ότι αντίθετα κάποια υπογραφή είναι η αρχή, όλων των συμφορών της Ελληνικής Κοινωνίας. Αρχίζοντας από τις συμφωνίες που οδήγησαν στην μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή και φτάνοντας μέχρι τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης. Η Βάρκιζα δεν είναι μία είναι πολλές, γι αυτό και έχει συμβολικό χαρακτήρα.