Μοιάζει σαν κακόγουστο πολιτικό αστείο, αλλά οι τεράστιοι κίνδυνοι που επισωρεύονται από την κρίση, στην ελληνική κοινωνία, αντιμετωπίζονται από το κυβερνητικό κόμμα σαν προβλήματα "επικοινωνίας"! Αστείο που συνεχίζεται με τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις να μετρούν τις επιπτώσεις από την προφανή αδυναμία του πολιτικού συστήματος, όχι για να τις απαλύνουν αλλά για να καπηλευτούν την κοινωνική δυσφορία που καθημερινά διογκώνεται και να βελτιώσουν την θέση τους στον πολιτικό ανταγωνισμό. Το χειρότερο όμως είναι ότι επιπλέον εμφανίζεται στο παιχνίδι η επιφάνεια δηλαδή τα συμπτώματα των προβλημάτων και αποκρύπτεται επιμελώς η ουσία, δηλαδή το ίδιο το πρόβλημα.

Είναι, λένε οι πολιτικοί ρεπόρτερ, σκοτισμένος ο Καραμανλής με το οικονομικό και με την εμφάνιση της κυβέρνησής του. Δηλαδή η κυβέρνηση παρότι εφαρμόζει κατά γράμμα τις γνωστές συνταγές για την καταπίεση της κοινωνίας, δεν βγάζει τα προ το ζην, ενώπιον του μηχανισμού που την στηρίζει. Κοντολογίς φοβάται ο πρωθυπουργός ότι σε τίποτα δεν το έχουν οι συνδρομητές του, να σκεφτούν ότι ο Παπανδρέου ο Τρίτος, εκτός που είναι, από οικογενειακή παράδοση, πιο κοντά στις απαιτήσεις μιας εποχής καταρρεύσεων, φέρνει και πιο πολύ σε αριστερό. Άλλωστε στα επιτελεία του ενδιατρίβουν όλοι σχεδόν οι εξέχοντες πρώην της αριστεράς.

Τον απασχολεί επίσης τον Πρωθυπουργό η εικόνα μιας κυβέρνησης ερασιτεχνών. Γιατί βέβαια τα στελέχη της κυβέρνησης είναι σαφώς επαγγελματίες, ως προς το να υπακούουν στις υποδείξεις, όπως όλοι οι έλληνες πολιτικοί από τους φαναριώτες και μετά, πάσχουν όμως σαφώς, ως προς την ικανότητα να δίνουν στους προσωπικούς ανταγωνισμούς ιδεολογικό χρώμα. Ικανότητα που περισσεύει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στην αριστερά. Φοβάται δηλαδή με λίγα λόγια ότι σε μια εποχή που - για να το πούμε συμβολικά - η διακυβέρνηση της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι στα δικά της χέρια, θα επικρατήσει αυτός που παριστάνει καλύτερα ότι την εκπροσωπεί. Με αυτή την λογική η κυβέρνηση έχει ένα πρόβλημα. Έχει όμως και ολόκληρη η πολιτική σκηνή το ίδιο πρόβλημα ακριβώς.

Το πρόβλημα που έχει η κοινωνία εξ άλλου, είναι ότι βρίσκεται ακόμα στην ίδια τροχιά. Απ' τη μια μεριά η φλύαρη αφασία που επικρατεί στην πολιτική σκηνή, έχει ένα ευρύ κοινωνικό ακροατήριο. Απ' την άλλη μεριά αφόρητη λογοκρισία επικρατεί ακόμα και στις πιο περιθωριακές έντυπες και προφορικές συζητήσεις της πολύφωνης και της μονόφωνης αριστεράς. Τελικά το παιχνίδι της εξουσίας παίζεται παντού με τον πιο επικίνδυνο τρόπο. Ευτυχώς όμως για την κοινωνία η αχλάδα έχει πίσω την ουρά! Προς το παρόν λειτουργεί υπέρ της παντοειδούς εξουσίας το ψέμα ότι εκεί που υπάρχει καταπίεση υπάρχει και αντίσταση, αλλά υπέρ της κοινωνίας θα λειτουργήσει η αλήθεια ότι εκεί που υπάρχει το πρόβλημα υπάρχει και η λύση του.