Στα νιάτα μας, στην δεκαετία του '60, λέγαμε: καλή ανάσταση και καλή επανάσταση! Εν μέρει το λέγαμε μεταξύ αστείου και σοβαρού, εν μέρει επειδή ταίριαζε ηχητικά, εν μέρει επειδή ακόμα παλιότερα, πριν από την επανάσταση του 1821, το έλεγαν σοβαρά. Αυτοί που μιλούσαν για επανάσταση στην δεκαετία του '60, λίγο πριν την ανάσταση του 1967, έφαγαν στο κεφάλι την "επανάσταση" της 21ης Απριλίου και σήμερα αν δεν είναι υπουργοί σε καμιά περίεργη κυβέρνηση ή μεγαλοκαθηγητές σε κανένα περίεργο πανεπιστήμιο, θα είναι απογοητευμένοι και δυστυχείς σε καμιά γωνιά της χαμοζωής στην οποία έχουν καταδικάσει τον εαυτό τους. Όσο για τους πολίτες, αυτοί δεν θυμούνται ούτε τι ακριβώς συμβολίζει η Ανάσταση ούτε τι ακριβώς συμβολίζει η Επανάσταση.

Φέτος, η Κυριακή του Πάσχα συμπίπτει με την Πρωτομαγιά. Η μέρα που οι πιστοί στην δύναμη του Θεού γιορτάζουν την Ανάσταση συμπίπτει με την μέρα που οι πιστοί στις δυνάμεις της εργασίας γιορτάζουν την Επανάσταση. Τα λάβαρα της θρησκείας υψώνονται συμβολικά πλάι πλάι με τις σημαίες της πολιτικής. Η σύμπτωση αυτή μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε την σχέση ανάμεσα σε δύο κοινωνικούς χώρους που χαρακτηρίζονται από διαφορετικές κοσμοθεωρίες, προσφεύγουν σε διαφορετικές τελετουργίες και υπηρετούνται από διαφορετικούς λειτουργούς αλλά παρά τις διαφορές τους, για πολλά χρόνια, συνυπάρχουν στο πλαίσιο του κοινωνικού συνόλου χωρίς να εμποδίζουν ουσιαστικά ένας τον άλλο.

Οι σοβαρές κοινωνικές αντιθέσεις στην χώρα μας, αναπτύχθηκαν μάλλον στο εσωτερικό, είτε του χώρου της θρησκείας είτε του χώρου της πολιτικής, παρά ανάμεσα σε θρησκευόμενους και πολιτικοποιημένους. Εντούτοις αυτή την άνοιξη, οι εκπρόσωποι της πολιτικής και οι εκπρόσωποι της θρησκείας βρέθηκαν να κραδαίνουν οι μεν εναντίον των δε τα "δικαιώματά" τους και μάλιστα στο όνομα του λαού που υποτίθεται ότι τους ακολουθεί. Η σύγκρουση "φιλοξενείται" στο διψασμένο για αίμα πεδίο της τηλεόρασης, της οποίας οι παράγοντες προσπαθούν φιλότιμα να κοινωνικοποιήσουν την σύγκρουση.

Το θέαμα όμως που προσφέρουν οι ανταγωνιζόμενοι σκηνοθέτες της τηλεοπτικής δημοκρατίας δεν καταφέρνει δεν καταφέρνει να συγκινήσει την κοινωνία περισσότερο από το θέαμα που θα πρόσφερε το οποιοδήποτε άλλο κανονικό τσίρκο. Αντίθετα η τηλεοπτική αντιπαράθεση στους χώρους της εξουσίας πάνω στο θέμα των σχέσεων κράτους και εκκλησίας, αντί να οξύνει την κοινωνική αντίθεση ανάμεσα στον πολιτικό και θρησκευτικό λόγο, οξύνει το ενδιαφέρον των εξοικειωμένων με τον ένα τρόπο σκέψης για τον άλλο. Προσδοκούν οι μέτοχοι της εξουσίας ότι θα κερδίσουν ποντάροντας στο κράτος σε βάρος αυτών που, κατ' επιλογή ή αναγκαστικά, ποντάρουν στην εκκλησία. Φαίνεται όμως πια καθαρά ότι άλλο ένα φιάσκο τους περιμένει. Η κοινωνία έρχεται όλο και πιο κοντά σε ότι συμβολίζουν και η Ανάσταση και η Επανάσταση.