Το μαντζούνι της "συμμετοχής" δεν είναι μόνο για το κόμμα καλό, μπορεί να αποδειχτεί θαυματουργό και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι υποστηρίζει ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος σε άρθρο του στην "Ελευθεροτυπία" (11/03/05) με τίτλο "Ευρωπαϊκό Συνταγματικό Δημοψήφισμα". Σ' αυτή την έκθεση για το ευρωσύνταγμα και την αντιμετώπισή του από τα κράτη μέλη, αυτά που εκθέτει είναι τόσο καθαρά ώστε να γίνεται φανερό αυτό που θέλει να κρύψει. Ότι δηλαδή το Ευρωσύνταγμα δεν είναι με καμιά επιστημονική λογική σύνταγμα.

Ο συνταγματολόγος κύριος Βενιζέλος δηλώνει, εκ προοιμίου, πως το ευρωσύνταγμα "μπορεί" να ανοίξει μια "νέα εποχή" για την Ευρωπαϊκή Ένωση "εφόσον επιτευχθεί" πράγμα που δεν το θεωρεί καθόλου "απλό και αυτονόητο"! Αλλά αν είναι έτσι, έχει, σαν επιστήμονας, υποχρέωση να εξηγήσει γιατί δεν είναι απλή και αυτονόητη η "επίτευξη" (!) ενός συντάγματος, αντί να συνεχίσει αμέριμνος να περιγράφει τις μεθοδεύσεις με τις οποίες μπορεί αυτό να επιβληθεί. Αλλά τότε θα έπρεπε να εξηγήσει πώς μπορεί να συγκροτηθεί μια κρατική μορφή στηριγμένη αποκλειστικά στους κανόνες της αγοράς;

Ότι οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες ενοποιούνται, το βλέπουμε! Ότι η ενοποίηση όμως παίρνει κάποιου είδους κρατική μορφή, αυτό δεν φαίνεται. Αντίθετα, στο όνομα της ενοποίησης, οι κρατικοί θεσμοί διαλύονται. Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος ομολογεί ότι το λεγόμενο ευρωσύνταγμα δεν είναι παρά μια "συνταγματικόμορφη" διεθνής "συνθήκη" που θα κωδικοποιήσει τις "υφιστάμενες ιδρυτικές συνθήκες". Θα κωδικοποιηθούν δηλαδή οι υπάρχουσες οικονομικές συμφωνίες, θα χτενιστεί "κειμενολογικά" το προϊόν ώστε να θυμίζει σύνταγμα και ιδού ο Καταστατικός Χάρτης βάσει του οποίου θα συγκροτηθεί το Κράτος Ευρώπη!

Ο ισχυρισμός ότι κάποιες οικονομικές συμφωνίες κορυφής μπορούν να αποτελέσουν σύνταγμα είναι αβάσιμος. Απ' την άλλη μεριά όμως η κοινωνική συνοχή στηρίζεται όλο και λιγότερο στους κανόνες δικαίου που συνοψίζονται σε ένα σύνταγμα. Η κοινωνία συνέχεται όλο και περισσότερο με βάση την λειτουργία της ή ακριβέστερα με βάση τον φόβο μήπως πάψει να λειτουργεί. Γι αυτό και μια πιθανή αποτυχία του συντάγματος προβάλλεται σαν κίνδυνος διάλυσης της Ευρώπης.

Το πραγματικό ερώτημα είναι, ποιος πολιτισμός θα αναδειχθεί με βάση τον "λειτουργικό" τρόπο συγκρότησης των υπό διεύρυνση κοινωνιών. Αντίθετα, το μαράζι των μετόχων της εξουσίας είναι πως θα διαιωνίσουν σώνει και καλά ένα άχρηστο εξουσιαστικό σύστημα, "κωδικοποιώντας" και "κειμενολογώντας" τις αγοραίες λειτουργικές συνθήκες που θα το συγκροτήσουν ώστε να φαντάζουν σαν σύνταγμα.

Το άρθρο του κ. Βενιζέλου υποστηρίζει ότι η επικύρωση και η τήρηση του ευρωσυντάγματος μπορεί να εναποτεθεί στην συμμετοχική ευρηματικότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αλλά αν οι αρετές της συμμετοχικής διάθεσης και η ευρηματικότητα είναι δεδομένες, ο δρόμος που θα πάρουν αυτές οι αρετές, αντί να προσπαθούν να μπαλώσουν ένα δήθεν σύνταγμα, δεν είναι καθόλου δεδομένος!