Τις μέρες αυτές λένε τα κάλαντα, με ευχές για τον χρόνο που έρχεται. Το πιο γνωστό απ' τα σχετικά τραγουδάκια μιλάει για την μοίρα μας που την γράφει το καλαντάρι, και για χαρτιά που ομιλούν, και που ο λαός τα βάζει στα χέρια του Άγιου Βασίλη διορίζοντας τον υπεύθυνο για το χριστιανικό κισμέτ. Αυτός φέρνει τα δώρα των ελπίδων μας. Και η αγορά για να τον βοηθήσει τον αναπαράγει σε εκατομμύρια αντίγραφα από πλαστικό. Μικρό ή μεγάλο, κουνιστό ή ακίνητο, μουσικό ή αθόρυβο. Και μια που η αγορά είναι ανεξίθρησκη τον μεταφέρει και σε πολιτισμούς που δεν τον προβλέπουν και σε θρησκεύματα που δεν τον αναγνωρίζουν.
Κάλαντα λοιπόν! Να σας τα πω αφεντικά; Δεν εννοώ ως "αφεντικά" τους μεγάλους και μικρούς, εμφανείς και αφανείς που "απολαμβάνουν" την εξουσία. Ούτε αυτούς που δεν την απολαμβάνουν ακόμα αλλά ελπίζουν να αρπάξουν κανένα κομμάτι της ή να τους γράψει ένα ο Άγιος Βασίλης, μικρό ή μεγάλο, ξεροκόμματο έστω, ή ξεροκόκαλο, ή την μυρωδιά της, ή την ψευδαίσθησή της. Αυτοί, όσο επιμένουν είναι ανύπαρκτοι, τι κάλαντα να τους πεις, χαμένα θα πάνε. Ας τους αφήσουμε να περιμένουν τον ειδικό πλαστικό Άγιο Βασίλη της πολιτικής, της οικονομίας, της επιστήμης, της τέχνης, να τους φέρει τα σάπια δώρα που ονειρεύονται.
Σαν άτομα βέβαια, είναι όλοι υπαρκτοί και ενδιαφέροντες. Ακόμα και οι καραμπινάτοι της αερολογίας που ταλαιπωρούν τα μικρόφωνα και τα αυτιά μας - ονόματα δεν λέμε - έξω από το κυνήγι της εξουσίας, μια χαρά άνθρωποι είναι. Τρώνε και πίνουν, αστειεύονται και γελάνε, ερωτεύονται και τσιλημπουρδίζουν, παίζουν με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους, κάνουν ανθρώπινα πράγματα. Και την άλλη στιγμή βγαίνουν στο κυνήγι του ανταγωνισμού και χάνονται. Αρχίζουν τα ψέματα, τις κακοήθειες, τα μαχαιρώματα. Προκειμένου να επιβιώσουν σε έναν χώρο που έχει πεθάνει και που μολύνει κάθε μέρα και περισσότερο τον πέριξ αυτού χώρο της ζωής.
Εδώ λοιπόν εννοούνται, σαν "αφεντικά", αυτοί που απαρτίζουν το ανθρώπινο κομμάτι της κοινωνίας. Το κομμάτι των ατόμων, που κρατιέται έξω απ' την ανυπαρξία της εξουσίας! Πέρσι, τέτοιον καιρό, έγραφα πως «ότι κι αν γίνει στις εκλογές, το τέλος του 2004 θα βρει την ελληνική κοινωνία με εκδηλωμένη την ενδημούσα κρίση στις οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και κυρίως πολιτιστικές σχέσεις». Έγινε ήδη φανερό ότι η κρίση αυτή δεν αφορά πλέον μια μορφή εξουσίας αλλά την ίδια την εξουσία. Από το να έχει όμως μπροστά της την κρίση, η κοινωνία, μέχρι να την αποδεχτεί και να την λύσει, θα διανυθεί μια σοβαρή ιστορική απόσταση. Όλες οι ευχές, αφεντικά, είναι να περάσουμε, όσο γίνεται πιο καλά, αυτή την απόσταση.