Η δολοφονική επίθεση που παραλίγο να στοιχίσει την ζωή του Φίλιππου Συρίγου, δεν μπορεί παρά να γεμίζει θλίψη και ανησυχία τον κάθε πολίτη. Δεν μπορεί να γίνει όμως πάτημα, για ένα είδος δημοσιογραφίας που θέτει την δημόσια ζωή υπό την απειλή του φασισμού. Ο φονιάς φταίει πάντα, και σ' αυτή την περίπτωση, τα πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από το φονιά φταίνε ακόμα περισσότερο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι το θύμα ονομάζεται αυτομάτως ήρωας της ελευθερίας του λόγου. Μπορεί και να είναι ένας απλός "εργολάβος" τηλεοπτικών και έντυπων σκανδαλολογικών αποκαλύψεων.

Κάποια "συμφέροντα" χρηματοδότησαν τους δολοφόνους. Κάποια "συμφέροντα" όμως χρηματοδότησαν και τις "έρευνες" που έκανε, και τα "μέτωπα" που άνοιξε το θύμα. Έρευνες από τις οποίες πολλοί ίσως κερδίζουν, αλλά η κοινωνία χάνει. Αν πάλι πιστέψουμε αφελώς ότι ο κ. Συρίγος έπεσε θύμα του "ψώνιου" του, για την εξυγίανση του αθλητισμού, η φιλολογία που ακολούθησε την απόπειρα, μας πείθει ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Το είδος και το ύφος των λεγομένων και γραφομένων, λένε ότι εδώ έχουμε κάποιες αντιμαχόμενες ομάδες που μέσω της "μαγκιάς", στην χρήση του "όπλου" της ενημέρωσης πασχίζουν να κερδίσουν το όνομα του "καλού" και να φορτώσουν στις άλλες το όνομα του "κακού".

Οι ηθικοί αυτουργοί θα μείνουν στο σκοτάδι. Οι "συμπαραστάτες" του θύματος όμως διαπράττουν ήδη ένα κατάφορο αδίκημα: Ανάμεσα σε γελοίους παληκαρισμούς του στυλ: «Τον περιμένουμε πίσω στην δουλειά (...) θα συνεχίσει απτόητος (...) δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με δαύτον.» υποδεικνύουν δια της μεθόδου του "τι κάνει νιάου, νιάου, στα κεραμίδια", τρεις διαφορετικές ομάδες (τα "μέτωπα") προσώπων από όπου μπορούμε να διαλέξουμε τον δολοφόνο της αρεσκείας μας.

Ο κ. Πρωθυπουργός με την ατάκα για τους πέντε "νταβατζήδες" άνοιξε τον δρόμο για την σύνδεση της μέρας με την νύχτα. Το "νταβατζιλίκι", είναι το τελευταίο, ανάξιο λόγου υποπροϊόν, του συστήματος εξουσίας, για το οποίο, υποθέτω, σεμνύνεται. Η δυσλειτουργία του συστήματος και η εξ αυτής παραγωγή "ρύπων", είναι αναπόφευκτη συνέπεια, της αναστροφής όπου η αγορά δεν είναι όργανο της κοινωνίας αλλά η κοινωνία όργανο της αγοράς. Το χειρότερο είναι το ίδιο το κύριο προϊόν του συστήματος. Το γεγονός ότι το σύστημα δεν παράγει πια παρά μόνο τα μέσα που θα το συντηρήσουν.

Τα ονόματα των "νταβατζήδων" μας είναι παντελώς αδιάφορα. Αυτό που μας ενδιαφέρει ότι τους έδωσε ο πρωθυπουργός - ονομάζοντας τους - την άδεια να εμφανιστούν στο φως της μέρας. Ο κόσμος της νύχτας όταν ξημερώνει θα είναι κόσμος της μέρας και ο κόσμος της μέρας όταν νυχτώνει θα είναι κόσμος της νύχτας. Τα μαχαιρώματα θα γίνονται πια σε άπλετο φως. Ευτυχώς για να βλέπει κι ο πολιτικός κόσμος τα αποτελέσματα του κόπου του.