Η επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα άναψε φωτιές στους κύκλους της ελληνικής εξουσίας, επειδή ακριβώς δεν άναψε καμία φωτιά! Αν είχε κάνει έστω και μια ήπια δήλωση, υπαινικτική διεκδικήσεων ή ένα μικρό παράπονο για δυσμενή μεταχείριση των ομόθρησκών του, θα άναβαν τα παράθυρα και οι πένες και θα χορταίναμε με εθνικό σαδομαζοχισμό την έμφυτη ραγιαδοσύνη ή την τουρκοφαγία μας. Δεν έκανε τίποτα και οι έλληνες λειτουργοί της αριστερής και δεξιάς εξουσίας, ακόμα δεν μπορούν να συνέλθουν από την "προδοσία" του. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά! Δεν μπορούν να ξεχάσουν πως ο κ. Ερντογάν, τους πρόδωσε και το προπερασμένο καλοκαίρι, όταν αγνόησε το κλίμα της ντενεκεδένιας οχύρωσης της Θεσσαλονίκης και πήγε να επισκεφθεί το σπίτι του Ατατούρκ, παρά τις συστάσεις των ελλήνων αρμοδίων.
Η στάση του κ. Ερντογάν και η γλώσσα του, δεν ήταν απλώς άψογα διπλωματική, ήταν πραγματικά φιλική. Μίλησε σαν ένας φίλος απ' την Τουρκία. Αυτός όμως δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος αλλά ένας άνθρωπος της εξουσίας. Οι επαγγελματίες της εθνικής καχυποψίας μας λένε ότι υποκρίνεται, επειδή ενδιαφέρεται να βοηθηθεί από την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας του. Ας προσπαθήσουν να βρουν κι αυτοί κανένα πρωθυπουργό ή υπουργό που να υποκρίνεται τόσο καλά αντί για τον κύριο Παπανδρέου που έριχνε τις ζεϊμπεκιές του στον στενό κύκλο της εξουσίας ερήμην της τουρκικής κοινωνίας. Ο κ. Ερντογάν κατάφερε να αγνοήσει τις "φιλικά" αδέξιες χειρονομίες των φιλοξενούντων και να μιλήσει κατ' ευθείαν την γλώσσα της κοινωνίας, παρ' όλο που μίλησε σαν μέλος της εξουσίας. Αυτό δεν μπορεί παρά να γεννήσει σοβαρές πολιτικές σκέψεις.
Υπάρχει από καιρό μια μεταστροφή της εξουσίας, ομολογουμένως τόσο συγκεχυμένη που δεν την προσέχουμε. Το σχέδιο Ανάν είναι ένα πείραμα κατ' ευθείαν επέμβασης της εξουσίας στην κοινωνία, σαφώς διακριτό παρ' όλη την εγγενή σύγχυσή του και την αποτυχία του. Έχουμε μια κατά συρροή - βάρβαρη βέβαια - καταστροφή πολιτικών και άλλων θεσμών, που αποτελούσαν το οχυρό της αστικής εξουσίας. Το ίδιο το εθνικό κράτος, το σπίτι της αστικής εξουσίας, γκρεμίζεται από τους ιδιοκτήτες του! Εκδηλώνεται δηλαδή μια προσπάθεια προσαρμογής της εξουσίας στις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες. Το ίδιο συμβαίνει και με την, γελοία πλην σαφή, αναγωγή της τηλεόρασης σε όργανο "λαϊκής εξουσίας", της "τηλεοπτικής δημοκρατίας".
Ο κύριος Ερντογάν μας προσέφερε και αυτή την φορά ένα παράδειγμα προσέγγισης της κοινωνίας εκ μέρους της εξουσίας, που είναι επιπλέον ευπαρουσίαστο. Δεν θα γίνουμε απότομα θαυμαστές των εξουσιαστικών πολιτικών κινήσεων. Ο περιορισμός της αριστερής πολιτικής στην διάκριση ανάμεσα σε "περιστέρια" και "γεράκια" στην δεκαετία του '60, έφερε ανυπολόγιστες συμφορές στην τότε κοινωνία. Μόνο το πραξικόπημα στην Ινδονησία είχε 400 χιλιάδες νεκρούς χωρίς να υπολογίσουμε Ελλάδα, Χιλή κ.λπ. Οφείλουμε όμως σαν κοινωνία να αναγνωρίσουμε την ιστορική σημασία των εκδηλώσεων της εξουσιαστικής πολιτικής στην πορεία μετατροπής της σε αυτοκρατορική. Η κοινωνία θα αποδεχθεί αυτές τις εκδηλώσεις είτε σαν προκλήσεις είτε σαν προσκλήσεις. Ο όρος όμως για την, όσο γίνεται, ομαλή μετάβαση της κοινωνίας στις μορφές που της επιφυλάσσει το ιστορικό μέλλον, είναι η οικοδόμηση μιας νέας ανεξάρτητης κοινωνικής πολιτικής, στην θέση της χρεοκοπημένης που υπάρχει σήμερα.