Η εκλογική διαδικασία φτάνει επιτέλους στο τέρμα της. Όσο κι αν ο προεκλογικός αγώνας ήταν ντέρμπυ, δεν γίναμε τόσο αμερικάνοι, ώστε να τραβηχτούμε μερικούς μήνες, με την καταμέτρηση. Την Δευτέρα θα έχουμε "κερδισμένους", θα έχουμε και "χαμένους". Κάποιοι θα δουν το κόμμα τους στην κυβέρνηση και κάποιοι όχι. Κάποιοι θα δουν το κόμμα τους στο κοινοβούλιο και κάποιοι όχι. Οι χαμένοι, ωστόσο, δεν είναι για λύπηση. Γρήγορα θα παρηγορηθούν, όταν αντιληφθούν πως η μοίρα των τυχερών δεν είναι και τόσο στοργική. Αυτοί που θα υποστούν τον σαδισμό της θεάς εξουσίας είναι οι κερδισμένοι.
Στο επίπεδο της κυβέρνησης, σίγουρα οι νικητές είναι για κλάματα. Ασφαλώς κανείς δεν θα τους ζητήσει τα ρέστα για τα ψιλοπράγματα που παίχτηκαν ως προεκλογικές υποσχέσεις. Θα βρουν όμως μπροστά τους τα σημαντικά που αποσιώπησαν. Θα πρέπει να ασκήσουν μια πολιτική που όταν την βλέπουν σαν εσωτερική θα γίνεται εξωτερική κι όταν την βλέπουν σαν εξωτερική θα μετατρέπεται σε εσωτερική. Κανένα ελληνικό πρόβλημα, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, χωρίς να εμπλακούν στην παγκόσμια σύγκρουση. Καμιά μεγάλη δύναμη δεν μπορούν να καλοπιάσουν χωρίς να διαταράξουν την ακροβατική ελληνική ισορροπία;
Μεγάλα καράβια μεγάλες φουρτούνες! Αλλά μήπως και οι βάρκες θα πάνε καλύτερα; Να μπούμε στην βουλή, να ακουστεί η φωνή μας, παρακαλούσε προεκλογικά, απ' το "μετερίζι" του, ο κάθε πικραμένος. Να ακουστεί η φωνή της αριστεράς, ή φωνή της εργατιάς, η φωνή της δημοκρατίας, η φωνή του "έθνους". Όσοι μείνουν απ' έξω, θα συνεχίσουν να καταριόνται τον "δικομματισμό". Όσοι μπουν στην βουλή τι θα λένε; Θα βρουν άλλη φωνή απ' αυτήν που είχαν στην τηλεοπτική βουλή τόσα χρόνια; Θα ανακαλύψουν άλλο ρόλο απ' αυτόν που έπαιξαν στα παράθυρα και στα ντιμπέϊτ;
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα παρακολουθήσω ψύχραιμα αυτή την προεκλογική διαδικασία. Έτσι κι αλλιώς η "ταξική" πολιτική του ΚΚΕ μου φαίνεται αστεία και οι κλάψες των υπόλοιπων της Αριστεράς με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Όσο για την απίθανα μπλεγμένη "κλασική" πολιτική εξουσία, αυτή δεν με αφορά. Ομολογώ ωστόσο ότι δεν κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Αυτή η προεκλογική διαδικασία δεν είχε προηγούμενο. Ψέματα πάντοτε λεγόντουσαν. Ποτέ άλλοτε όμως δεν ακούστηκε πολιτικός λόγος τόσο κενός. Είναι σαν να συμφώνησε η εξουσία με την κοινωνία να παιχτεί μια θεατρική παράσταση. Αναρωτιέμαι ακόμα, ποια απ' τις δύο πλευρές υποκρίνεται περισσότερο.
Αν πάντως η πολιτική σκηνή κατάφερε να εξοργίσει κάποιον που έτσι κι αλλιώς δεν εκλέγει κανέναν απ' τους ηθοποιούς της, φαντάζεται κανείς πόσο θα οργιστούν αυτοί που αναγκάστηκαν να διαλέξουν. Πολύ περισσότερο αυτοί που δούλεψαν υπέρ κάποιου. Ακόμα περισσότερο αυτοί που κατάφεραν να τον στείλουν στην επίσημη εξουσία. Νομίζω μάλιστα πως ο θυμός του κόσμου έχει αρχίσει προκαταβολικά. Κατά την γνώμη μου, η κοινωνία συμφώνησε σ' αυτό το θέατρο επειδή δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει. Συμφώνησε σαν να έλεγε: κοιτάξτε, αυτή είναι η τελευταία φορά. Αν το σκεφτούμε καλύτερα, ίσως αυτά που συμβαίνουν, σ' αυτούς τους περίεργους καιρούς, δεν είναι πολιτικό θέατρο, αλλά ιστορική πραγματικότητα.